Όλο το βράδυ, δύο μοναχοί ήταν όρθιοι δίπλα στην πόρτα του δωματίου...

[Μαρτυρία Κ.Κ*. Αντισυνταγματάρχη, Νεάπολη Θεσσαλονίκη]:

Τον Αύγουστο του 1989 διαπιστώθηκε καρκίνος στο δεξιό μαστό της μητέρας μου, η οποία εισήχθη αμέσως στο Θεαγένειο Νοσοκομείο και έκανε ριζική μαστεκτομή.

Ο γιατρός που την χειρούργησε είπε ότι τα πρώτα αποτελέσματα έδειξαν κακοήθεια, ότι η εγχείρηση ήταν πολύ δύσκολη και ότι έπρεπε να τη στηρίξουμε ψυχολογικά, επειδή άρχιζε η αντίστροφη μέτρηση για τη ζωή της.
– Αυτές οι περιπτώσεις, είπε σε πέντε – έξι μήνες καταλήγουν.

Μέσα στη θλίψη, τον πόνο και την απόγνωση, κάποιοι φίλοι με παρότρυναν να πάω στο Άγιον Όρος και να βρω τον Γέροντα Παΐσιο [όσιο Παΐσιο], ο οποίος με την προσευχή του, μπορούσε να μεσιτεύσει στον Κύριο μας και την Υπεραγία Θεοτόκο για τη Θεραπεία της Μητέρας μου.

Το μεσημέρι της επομένης ημέρας (1η Σεπτεμβρίου 1989), βρισκόμουν στην Παναγούδα [το κελλί του οσίου Παϊσίου κοντά στην Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου].

– Τι πρόβλημα έχεις; με ρώτησε ο Γέροντας.
– Η μητέρα μου χειρουργήθηκε χθες, και ο γιατρός είπε ότι σε μερικούς μήνες θα πεθάνει. Ο καρκίνος έχει απλωθεί μέχρι πίσω, στη σπονδυλική στήλη.
– Πνευματικό έχει η μητέρα σου.
– Δεν ξέρω, Γέροντα, του απάντησα.
– Περίμενε λίγο.

Πήγε μέσα στο Κελλί του και μου έφερε ένα κομποσκοινάκι.

– Πες στη μητέρα σου να βρει έναν πνευματικό, να εξομολογείται, να κοινωνάει τακτικά, και με αυτό το κομποσκοινάκι να λέει την ευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με την αμαρτωλή». Και όλα θα πάνε καλά.

Εγώ, τότε, θέλοντας να μου υπογράψει «συμβόλαιο», τον ρώτησα.
– Σίγουρα, Γέροντα;

Αυτός, χαμογελώντας, απάντησε:
– Μη στενοχωριέσαι.

Πήρα την ευχή του και την επόμενη, 2 Σεπτεμβρίου 1989, ήμουν πίσω στο νοσοκομείο. Βρήκα τη μητέρα μου καθιστή στο κρεβάτι, μαζί με την αδερφή της. Με ρώτησε πού χάθηκα. Της είπα μια δικαιολογία και, αφού έφυγε η αδερφή της, η ίδια μου είπε:
– Χτες, όλο το βράδυ, δύο μοναχοί ήταν όρθιοι δίπλα στην πόρτα του δωματίου.
– Πού κατάλαβες ότι ήταν μοναχοί; τη ρώτησα.
– Δεν είχαν γείσο στα καλυμαύχια τους.

Τότε, είπα στη μητέρα μου πού είχα πάει και τι είχε συμβεί.

Της έκανα περιγραφή του Γέροντα Παϊσίου και εκείνη, έκπληκτη, αναφώνησε ότι ο ένας μοναχός ήτανε πράγματι ο Γέροντας Παΐσιος, ο οποίος την επισκέφτηκε ενώ εγώ βρισκόμουν ακόμη στο Άγιον Όρος.

Σήμερα (Δεκέμβριος του 2005), δόξα τω Θεώ, η μητέρα μου είναι καλά. Ζει κανονικά, χωρίς επιπλέον εγχειρήσεις και θεραπείες στο εξωτερικό.

Από το βιβλίο “Γέροντας Παΐσιος Αγιορείτης (1924-1994), Μαρτυρίες προσκυνητών”