Όταν εξιστορούσαμε το θαύμα, στο κείμενό μας  Δεν αντέχεται η αγάπη Σου Κύριε
από το τηλεφωνικό ύφος της μάνας που μας έλεγε τα νέα, είχαμε υποψιαστεί πως ετούτο δεν ήταν το μόνο που θα μας άφηνε με το στόμα ανοιχτό…..

Οι άνθρωποι επέστρεψαν ήδη σπίτι τους, το παιδί είναι πια καλά και μιλώ με την μάνα στο τηλέφωνο του καλωσορίσματος.

«Είναι και κάτι ακόμη» μου λέει.

Το «κάτι» λοιπόν: Όταν πήγαν το παιδί στη Θεσσαλονίκη το έβαλαν αμέσως στην Εντατική. Ο γιατρός που πήγε να το ετοιμάσει για στεφανιογραφία, προσπάθησε να του βγάλει το κομποσκοίνι που φορούσε και που ήταν φερμένο από την Παναγία της Τήνου.

Ήταν όμως πολύ στενό και δεν γινόταν να βγει, γιαυτό και του το έκοψε και το άφησε δίπλα στο κομοδίνο.

Αργότερα είπαν στη μητέρα να πάει να πάρει τα πράγματα του γυιού της από την Εντατική και κείνη πήρε -μεταξύ άλλων- το κομμένο κομποσκοίνι αλλά και ένα ακόμη καινούργιο, ολόιδιο με το άλλο (ακόμη και με την ίδια μπλε χάντρα).

Όταν τελείωσε η εξέταση, του είπε «πήρα και τα κομποσκοινάκια σου» και εκείνος απάντησε «ένα είχα και μου το έκοψαν, γιατί δεν έβγαινε».

Η μάνα επέμενε πως δύο βρήκε, το κομμένο και ένα ακόμη, αλλά και ο γυιός επέμενε «μα, εγώ είχα μόνο ένα, εκείνο από την Τήνο».

Τώρα το κομμένο κομποσκοίνι βρίσκεται στα εικονίσματα της οικογένειας και το καινούργιο το φοράει η μητέρα.

Για ποιόν ακριβώς το άφησε η Παναγιά, δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε…..

Κατά κόσμον ονομαζόταν Γεώργιος Δράκος του Δημητρίου και της Βασιλικής. Ο μακάριος αυτός Γέροντας γεννήθηκε στο χωριό Στανός Βάλτου Μεσολογγίου το 1872. Προσήλθε το 1915 στην Καλύβη Αγίου Δημητρίου στη σκήτη της Αγίας Άννης. Εκάρη μοναχός το 1916.

Ο Γέροντας Χερουβείμ γράφει πολύ ωραία γι’ αυτόν τον αγωνιστή:

«Ο γερο-Βικέντιος ήταν γεμάτος φυσική απλότητα. Όπου κι αν βρισκόταν, προσευχόταν με δυνατή φωνή στα μονοπάτια, στο Κυριακό, στις συναντήσεις του με τους άλλους.

“Σώσε με, Παναγία μου. Σώσε με. Ελέησέ με”, τον ακούγαμε συχνά να φωνάζη. Η φωνή του έβγαινε με πόνο, με αγωνία, σαν από πληγωμένα στήθη.

Η πονεμένη κραυγή του θύμιζε τα σοφά λόγια του αγίου Μακαρίου:

“Εάν στενάξη η ψυχή και βοήση προς τον Θεόν, εξαποστέλλει αυτή τον πνευματικόν Μωϋσέα, τον λυτρούμενον αυτήν εκ της δουλείας των Αιγυπτίων. Αλλά πρώτον βοά και στενάζει και τότε της απολυτρώσεως την αρχήν λαμβάνει”

Τον απασχολούσε ακατάπαυστα η υπόθεσις της σωτηρίας. Του δημιουργούσε ψυχική οδύνη. Όταν συναντούσε κάποιον στον δρόμο, μετά το “ευλογείτε”, συνήθιζε να ερωτά με την βαρειά ρουμελιώτικη προφορά του, γιατί καταγόταν από τα μέρη του Καρπενησιού:

– Τί λες, ωρέ πάτερ, θα σωθούμε;

Τίποτε άλλο δεν έλεγε. Τίποτε άλλο δεν τον απασχολούσε. Ήταν ένας άλλος Εφραίμ Σύρος στην κατάνυξη.

“Σώσε με, Παναγία μου”, παρακαλούσε, κι έτρεχαν ποτάμι τα δάκρυα.

“Μη μ’ αφήσεις να χαθώ. Εγώ για την αγάπη του Υιού σου ήλθα εδώ από παιδί. Σώσε με, Παναγία μου, σώσε με”. Είτε εργαζόταν είτε περπατούσε στον δρόμο, φώναζε διαρκώς κι έκλαιγε σχεδόν αδιαλείπτως. “Σώσε με, Παναγία μου”…

Μέσα στην απλή καρδιά τού Γέροντος Βικεντίου, όπου αναπαυόταν η Παναγία με τον Υιόν της, τον “Ηγαπημένον” του, αυτός ο θρήνος, αυτά τα δάκρυα μου φαίνεται πως εγεννούσαν κάποια ανεκλάλητη κρυφή χαρά. Πάντοτε ρωτούσα να μαθαίνω, τί γίνεται αυτός ο ευλογημένος άνθρωπος. Μέχρι που εκοιμήθη, προσευχόταν με τον ίδιο τρόπο θρηνών και οδυρόμενος. Ο θάνατός του, καθώς με πληροφόρησαν οι αδελφοί Καρτσωναίοι ήταν θάνατος ενός οσίου, ενός ήρωος της θρηνώδους προσευχής».

Δεν μπορεί να μη εισακούσθηκαν οι πρεσβείες της Θεοτόκου και να πήγαν χαμένες τόσες επικλήσεις και τόσα χαρμολυπικά δάκρυα και τόσες μουλιασμένες στο κλάμα προσευχές.

Αναπαύθηκε ήσυχα και ωραία στις 12.10.1961.

Πήγες – Βιβλιογραφία
Χερουβείμ αρχιμ., Νοσταλγικές αναμνήσεις από το Περιβόλι της Παναγίας, Ωρωπός Αττικής 1981, σσ. 152-153.
Πηγή: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Μέγα Γεροντικό εναρέτων αγιορειτών του εικοστού αιώνος Τόμος Β’ – 1956-1983, σελ. 649-650 , Εκδόσεις Μυγδονία, Α΄ Έκδοσις, Σεπτέμβριος 2011.

Δεν υπάρχει ανώτερο πράγμα απ’ αυτό που λέγεται μετάνοια και εξομολόγηση. Αυτό το μυστήριο είναι η προσφορά της αγάπης του Θεού στον άνθρωπο. Μ’ αυτό τον τέλειο τρόπο απαλλάσεται ο άνθρωπος απ’ το κακό.

Πηγαίνομε, εξομολογούμαστε, αισθανόμαστε τη συνδιαλλαγή μετά του Θεού, έρχεται η χαρά μέσα μας, φεύγει η ενοχή. Στην Ορθοδοξία δεν υπάρχει αδιέξοδο.

Δεν υπάρχει αδιέξοδο γιατί υπάρχει ο εξομολόγος, που έχει την χάρι να συγχωρεί. Μεγάλο πράγμα ο πνευματικός! … Κάθε μέρα σκέπτομαι ότι αμαρτάνω, αλλά επιθυμώ ό,τι μου συμβαίνει να το κάνω προσευχή και να μην το κλείνω μέσα μου.

Η αμαρτία κάνει τον άνθρωπο πολύ μπερδεμένο ψυχικά. Το μπέρδεμα δεν φεύγει με τίποτα. Μόνο με το φως του Χριστού γίνεται το ξεμπέρδεμα. Την πρώτη κίνηση την κάνει ο Χριστός. «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες …».

Μετά εμείς οι άνθρωποι αποδεχόμαστε αυτό το φως με την αγαθή μας προαίρεση, που την εκφράζομε με την αγάπη μας απέναντί Του, με την προσευχή, με τα μυστήρια.

Για να μετανοήσει η ψυχή πρέπει να ξυπνήσει. Εκεί στο ξύπνημα αυτό, γίνεται το θαύμα της μετανοίας. Κι εδώ βρίσκεται η προαίρεση του ανθρώπου. Το ξύπνημα, όμως, δεν έγκειται μόνο στον άνθρωπο.

Ο άνθρωπος μόνος δεν μπορεί. Επεμβαίνει ο Θεός. Τότε έρχεται η θεία χάρις. Χωρίς την χάρι δεν μπορεί να μετανοήσει ο άνθρωπος. Η αγάπη του Θεού θα κάνει το παν.

Μπορεί να μεταχειρισθεί κάτι μια ασθένεια ή κάτι άλλο, εξαρτάται για να φέρει τον άνθρωπο σε μετάνοια. Άρα η μετάνοια δια της θείας χάριτος κατορθούται. Απλά και απαλά εμείς θα κάνουμε μία κίνηση προς τον Θεό κι από κει και πέρα έρχεται η χάρις.

Μπορεί να μου πείτε: «Τότε με την χάρι γίνονται όλα». Αυτό είναι ένα λεπτό σημείο. Γίνεται κι εδώ εκείνο ακριβώς που λέω. Δεν μπορούμε ν’ αγαπήσομε τον Θεό, αν ο Θεός δεν μας αγαπήσει. … Το ίδιο συμβαίνει και με τη μετάνοια.

Δεν μπορούμε να μετανοήσουμε, αν ο Κύριος δεν μας δώσει μετάνοια. Και αυτό ισχύει για τα πάντα. Δηλαδή ισχύει το Γραφικό: «Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν». Αν δεν υπάρχουν προϋποθέσεις για να εγκύψει μέσα μας ο Χριστός, μετάνοια δεν έρχεται.

Οι προϋποθέσεις είναι η ταπείνωση, η αγάπη, η προσευχή, οι μετάνοιες, ο κόπος για τον Χριστό. Αν δεν είναι το συναίσθημα αγνό, αν δεν υπάρχει απλότητα, αν η ψυχή έχει ιδιοτέλεια, δεν έρχεται η θεία χάρις.

Συμβαίνει τότε να πηγαίνομε να εξομολογούμαστε, αλλά να μην αισθανόμαστε ανακούφιση.

Η μετάνοια είναι πολύ λεπτό πράγμα. Η μετάνοια η αληθινή θα φέρει τον αγιασμό. Η μετάνοια μας αγιάζει. Δεν ευθύνεται μονάχα ο άνθρωπος για τα παραπτώματά του. Τα λάθη, οι αμαρτίες και τα πάθη δεν είναι μόνο προσωπικά βιώματα του εξομολογουμένου.

Ο κάθε άνθρωπος έχει πάρει μέσα του και τα βιώματα των γονέων του και ειδικά της μητέρας, δηλαδή το πώς ζούσε η μητέρα του, όταν τον κυοφορούσε, αν στενοχωριόταν, τι έκανε, αν κουραζόταν το νευρικό της σύστημα, αν είχε χαρά, αν είχε θλίψη, αν είχε μελαγχολία.

Έ, όλο το νευρικό σύστημα το δικό της επηρέασε το νευρικό σύστημα του εμβρύου της. Οπότε όταν γεννηθεί το παιδί και μεγαλώσει, παίρνει μέσα του και τα βιώματα της μητέρας του, δηλαδή άλλου ανθρώπου.

Υπάρχει, όμως, ένα μυστικό. Υπάρχει κάποιος τρόπος ν’ απαλλαγεί ο άνθρωπος απ’ αυτό το κακό. Ο τρόπος αυτός είναι η γενική εξομολόγηση, η οποία γίνεται με την χάρι του Θεού.

Πολλές φορές έχω μεταχειρισθή αυτή τη γενική εξομολόγηση και είδα θαύματα πάνω σ’ αυτό. Την ώρα που τα λέεις στον εξομολόγο, έρχεται η θεία χάρις και σε απαλλάσσει απ’ όλα τα άσχημα βιώματα και τις πληγές και τα ψυχικά τραύματα και τις ενοχές διότι την ώρα που τα λες ο εξομολόγος εύχεται θερμά στον Κύριο για την απαλλαγή σου.

Όλ’ αυτά που μου έλεγε τα παρακολουθούσα όχι απλώς με προσοχή, αλλά «έβλεπα» μέσα στον ψυχικό της κόσμο την επίδραση της προσευχής. Την παρακολουθούσα μέσα στην ψυχή της κι «έβλεπα» ότι πήγαινε χάρις μέσα της, όπως την εκοίταζα εγώ. Διότι στον πνευματικό υπάρχει χάρις και στον παπά υπάρχει χάρις.

Το καταλαβαίνετε; Δηλαδή ενώ εξομολογείται ο άνθρωπος, ο ιερέας προσεύχεται γι’ αυτόν. Συγχρόνως, έρχεται η χάρις και τον ελευθερώνει απ’ τα ψυχικά τραύματα, που για χρόνια τον βασανίζουν, χωρίς να γνωρίζει την αιτία τους. Ώ, αυτά τα πιστεύω πολύ!

Όλοι οι πνευματικοί οι εξομολόγοι έχουν αυτή την χάρι κι όταν εύχονται την εκπέμπουν ως αγωγοί!!

Ο Άγιος Νεκτάριος, στον Κανονισμό της Μονής είχεν ορίσει να πίνουν οι Μοναχές ένα καφέ το πρωί, και ένα το απόγευμα. Αλλά στην κατοχή 1941-1945, δεν υπήρχε ζάχαρι στην αγορά, ούτε καφές.

Η Ηγουμένη έδωσε εντολή να πίνουν οι Αδελφές καφέ μόνον το πρωί, όχι και το απόγευμα, διά να μη σωθή γρήγορα.

Εκείνο όμως το βράδυ παρουσιάσθηκαν ο Άγιος στην Ηγουμένη και της είπε αυστηρά:

– Γιατί παραβαίνεις τις εντολές μου και δεν δίδεις καφέ και το απόγευμα στις Αδελφές;

– Μα, Άγιε μου, δεν υπάρχει πουθενά ν’ αγοράσωμεν και διά να μη σωθή γρήγορα.

– Αυτή είναι δική μου δουλειά, πώς θα βρεθούν. Εγώ θέλω να γίνωνται οι εντολές μου, της είπε.

Το ίδιο εκείνο βράδυ εταξίδευε ένα πλοίο με καφέ και ζάχαρη. Ο καπετάνιος βλέπει τον Άγιο στον ύπνο του και του λέγει: «Το πρωί να στείλης ένα σακκί ζάχαρι κι’ ένα σακκί καφέ στην Αίγινα, στο σπίτι μου».

Το πρωί, που ξύπνησε, ρώτησε το πλήρωμά του αν ήταν κανείς από την Αίγινα. Και πράγματι, υπήρχαν μερικοί. Τους διηγήθηκε τ’ όνειρο του. Αυτοί κατάλαβαν τότε αμέσως, ότι ήταν ο Άγιος Νεκτάριος.

– Έχετε καμία εικόνα του; Τους ρώτησε.

Του έδειξαν μία. Ο καπετάνιος ανεγνώρισε σε αυτήν τον άνθρωπο, που είδε στ’ όνειρο του. Την ασπάσθηκε.

Την άλλη μέρα επήγε ένα αυτοκίνητο και ειδοποίησε τις Αδελφές να κατέβουν στην παραλία, να παραλάβουν τρόφιμα. Κατάπληκτες οι Αδελφές κατέβηκαν και παρέλαβαν τον καφέ και την ζάχαρι!

Από το βιβλίο ο «Άγιος Νεκτάριος», του Αρχιμ. π. Χαράλαμπου Βασιλόπουλου, των εκδόσεων Ορθόδοξος Τύπος.

Ὁ μακαριστός γέροντας Νεόφυτος (κατά κόσμον Ναούμ Σκαρκαλᾶς), πού ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ τόν Μάιο τοῦ 2005, ἄφησε μνήμη πολύ ἐναρέτου καί ἁγίου ἀνδρός. Ἐφλέγετο ἀπό διάπυρο ἔρωτα πρός τόν Θεό καί τήν ἁγία Του Ἐκκλησία, τήν ὁποία διηκόνησε μέ πολύ ζῆλο, σέ ὅλη τήν ζωή του.

Ὁ γέροντας δέν εἶχε ἰδιαίτερο χάρισμα λόγου. Ὅμως τά ἁπλᾶ ἀλλά χαριτωμένα λόγια του ὠφελοῦσαν πολύ τούς ἀκροατάς του. Παραθέτουμε ἐνδεικτικῶς κάποια ἀπό αὐτά:

-Νά μή σταματήσετε τόν ἐκκλησιασμό καί τήν ἐξομολόγησι. Ἀπό τήν Ἐκκλησία βγαίνει ἡ ἁγιότης. Μέσα ἀπό τήν Ἐκκλησία καί τά μυστήριά της δυναμώνει ἡ πίστις μας.

-Ἐγώ,παιδί μου, ἀπό τό σπίτι στήν Ἐκκλησία καί ἀπό τήν Ἐκκλησία στό σπίτι. Ἔτσι νά κάνῃς καί σύ.

-Νά πηγαίνουμε ἀπό τήν νύχτα στήν Ἐκκλησία. Ὅταν τελειώνῃ ὁ ἑξάψαλμος, νά κάνουμε τρεῖς μετάνοιες καί νά ζητοῦμε (νοερῶς) τήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

-Στό «Εὐλογημένη ἡ βασιλεία τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος…» νά λέμε (νοερῶς): «Μέγα τό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος».

-Νά μή φεύγουμε ἀπό τήν Θ. Λειτουργία πρίν τό «Δι᾿εὐχῶν…» ἐκτός σοβαροῦ λόγου, γιατί μοιάζουμε τόν Ἰούδα. Νά λέμε συχνά: «Ζῆ Κύριος Παντοκράτωρ» καί «Τό ἔλεός σου Κύριε καταδιώξει με πάσας τάς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου»…

*****

-Ἡ προσευχή εἶναι τό Ὀξυγόνο τοῦ Χριστιανοῦ. Ἡ προσευχή εἶναι συνομιλία μέ τόν Θεό. Ὅπως πᾶς, ἄς ποῦμε, στόν Νομάρχη καί λές ἔτσι ἐκεῖνο, ἀλλιῶς τό ἄλλο, ἔτσι νά τά λές καί μέ τόν Θεό. Νά συζητᾷς μαζί Του.

-Ἀπό τίς 12 τά μεσάνυχτα μέχρι τίς 5 τό πρωί ὁ οὐρανός εἶναι ἀνοιχτός. Τότε ὁ φύλακας Ἄγγελος ἀνεβαίνει στόν Θεό καί ἐμεῖς πρέπει νά εἴμαστε στό σπίτι καί ὄχι ἔξω, γιατί εἶναι ἡ ὥρα πού πολεμᾶ ὁ πονηρός. Τίς ὧρες αὐτές νά κάνουμε προσευχή, παρακλήσεις καί ὅ ,τι ἄλλο μποροῦμε, ὅταν μάλιστα ἔχουμε σοβαρό πρόβλημα καί θέλουμε βοήθεια ἀπό τόν Θεό. Νά Τοῦ μιλᾶμε, ὅπως μιλᾶμε στόν πατέρα μας.

-Οἱ προσευχές μας δέν ἀκούγονται πάντοτε, γιατί ὁ Θεός ἔχει γιά κάθε ἄνθρωπο τόν σκοπό του.

-Ξέρετε γιατί τό πολύ τό Κύριε ἐλέησον τό βαριέται καί ὁ Θεός; Γιατί εἶναι ἄδειο. Τό λέμε χωρίς νόημα.

-Νά σηκώνεστε νωρίς τό πρωί, γιά νά τακτοποιῆτε τά πνευματικά σας καθήκοντα. Στό νοικοκυριό νά εἶστε παράδειγμα. Νά εἶστε καθαροί ἀλλά ὄχι ἐπίμονοι στά ὑλικά καί στά ἐξωτερικά. Τό βάρος νά τό ρίχνετε στήν μελέτη καί στην προσευχή.

-Νά διαβάζετε τούς Χαιρετισμούς τῆς Παναγίας μας καί τήν Παράκλησί της.

-Τήν Κυριακή, τόν Κανόνα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τήν Δευτέρα, τοῦ Ἁγίου Ἀγγέλου. Τήν Τετάρτη καί Παρασκευή, τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Τό Σάββατο, τῶν Ἁγίων Πάντων. Πέντε ἀρετές σώζουν τόν ἄνθρωπο: Προσευχή, ἐγκράτεια, ἐλεημοσύνη, πτωχεία, μακροθυμία. Προσευχή, συντριβή, ταπείνωσι, ἐξομολόγησι.

-Θά περάσουμε δύσκολες μέρες, γιατί ὁ κόσμος δέν ἐξομολογεῖται, καί αὐτοί πού ἐξομολογοῦνται δέν κάνουν καθαρά Εξομολόγηση. Θά χαθῇ ἡ πίστις ἀπό τούς ἀνθρώπους.

-Ἔρχονται οἱ ἄνθρωποι καί λένε:

Διάβασέ μου μία συγχωρητική εὐχή. Βρέ τί λές; Χωρίς ἐξομολόγησι εὐχή; Τί εἶναι αὐτά; Λένε μετά, «μη ακούτε, αὐτά τά λέει ὁ Νεόφυτος». Ὄχι, δέν τά λέει ὁ Νεόφυτος. Ὁ Χριστός τά λέει !

-Νά τηρῆτε τήν νηστεία, νά ἔχετε προσευχή, ἐλεημοσύνη καί νά μή παραμελῆτε τόν κανόνα σας. Ἡ νηστεία εἶναι ἁγιότης. Εἶναι ἡ ἀκρίβεια τῆς πίστεώς μας.

-Νά ζητᾶτε ἀπό ὅλους συγγνώμη καί μέσα σας νά τήν νιώθετε, τότε μόνο πιάνει η συγγνώμη !!!

-Νά ταπεινωνόσαστε.

-Ἕνα εἶναι τό μέλημά μας, πῶς θά σωθοῦμε. Μέσον τῆς σωτηρίας μας εἶναι ἡ ταπείνωσις. Γιά νά ἀποκτήσουμε τήν ταπείνωσι νά μή μιλᾶμε, νά μή θυμώνουμε, νά μήν ἀντιμιλοῦμε, νά μήν ἐκδικούμαστε.

από το βιβλίο: «Όσιος Γρηγόριος» – Περίοδος Β’, έτος 2006 (Έκδοση Ι.Μ.Οσίου Γρηγορίου, Άγιον Όρος)

Μαζί με τον Τζούλιαν Ασάνζ, ο Έντουαρντ Σνόουντεν είναι ο άνθρωπος που έβγαλε τα άπλυτα των μεγαλύτερων δυτικών κυβερνήσεων «στη φόρα».

Ο άνθρωπος που έκανε γνωστό το εκτεταμένο πλέγμα καταπάτησης των συνταγματικών ελευθεριών από τη CIA, την NSA και το Πεντάγωνο μίλησε πρόσφατα στην εκπομπή του Joe Rogan («The Joe Rogan Experience») για το καθεστώς και την έκταση της παρακολούθησης των πολιτών.

Εννοείται πως η αντίδραση πολλών, όπως φάνηκε από τα social media, ήταν να θέλουν να πετάξουν τα κινητά τους!

Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι μετατρεπόμαστε άθελά μας σε γρανάζια ενός αστυνομικού κράτους που μπορεί να κατασκοπεύει τους πάντες, αλλά και ότι τροφοδοτούμε χωρίς να ξέρουμε το νέο αυτό καθεστώς με προσωπικές πληροφορίες που θα γυρίσουν μπούμερανγκ αν κάποιος θελήσει να τις χρησιμοποιήσει εναντίον μας.

Η σχεδόν τρίωρη εμφάνιση του Σνόουντεν στο podcast του Rogan τα είχε όλα. Ο Σνόουντεν είπε πως από το 2013, όταν και έκανε τις περιβόητες αποκαλύψεις του, το βάρος της κατασκοπείας έχει δοθεί πια στις φορητές συσκευές, καθώς «οι κινήσεις του κινητού σου είναι οι δικές σου κινήσεις, ως άνθρωπος».

Και συνεχίζει: «Κάθε smartphone είναι συνεχώς συνδεδεμένο στον πλησιέστερο κυψελοειδή πύργο. Ακόμα και αν η οθόνη είναι σβηστή, το smartphone σου συνεχίζει να ουρλιάζει ‘‘είμαι εδώ. Εδώ είναι τα στοιχεία μου’’».

Και με βάση τα αρχεία καταγραφής των παρόχων κινητής, οι μυστικές υπηρεσίες μπορούν να αποκτήσουν πρόσβαση στην ταυτότητα του κατόχου. Αυτά τα στοιχεία «δεν είναι υποχρεωτικό να τα κρατάνε για πάντα και δεν υπάρχει και καλό επιχείρημα να τα κρατάς για πάντα. Αλλά οι εταιρίες τα θεωρούν πολύτιμες πληροφορίες».

Και καλό είναι να μην κάνουμε ποτέ τίποτα που θα μπορούσαμε να το μετανιώσουμε στο μέλλον. Καλό είναι να μην πληκτρολογήσεις δηλαδή ποτέ τίποτα «ύποπτο» στην αναζήτηση της Google. «Πώς παίρνεις γραπτές ειδοποιήσεις; Πώς παίρνεις ειδοποιήσεις ηλεκτρονικού ταχυδρομείου; Πώς ξέρει το Facebook πού βρίσκεσαι;», αναρωτιέται με νόημα.

Μόνο αν βγάλεις την μπαταρία είσαι ασφαλής, μας λέει. Μόνο που τα smartphones είναι σφραγισμένα πια και δεν μπορείς να αφαιρέσεις την μπαταρία τους. Τα κινητά προδίδουν τη θέση μας ακόμα και όταν είναι κλειστά, λέει ο Σνόουντεν, «το βασικό πρόβλημα με τα σημερινά smartphones είναι ότι δεν έχεις ιδέα τι στο καλό κάνουν».

Αργότερα σημειώνει: «Αν υπήρχε ένα κουμπί στο κινητό που έλεγε ‘‘θα κάνω ό,τι θέλω και δεν θα με κατασκοπεύεις’’, θα το πατούσες αυτό το κουμπί. Αυτό το κουμπί δεν υπάρχει όμως. Και οι Google και Apple δεν θα άφηναν να υπάρξει ένα τέτοιο κουμπί»…

Συνεχίζεται η αγωνία για την τύχητου 20χρονου Έλληνα δοκίμου αξιωματικού του Εμπορικού Ναυτικού, ο οποίος απήχθη από πειρατές, μαζί με ακόμη τρία μέλη του πληρώματος πλοίου που δέχθηκε επίθεση στο Τόγκο.

Το περιστατικό έλαβε χώρα το μεσημέρι της Δευτέρας και έκτοτε οι απαγωγείς δεν έχουν επικοινωνήσει με την πλοιοκτήτρια εταιρεία. Οι συγγενείς του 20χρονου αγωνιούν καθώς, όπως αποκάλυψε ο πατέρας του, πρέπει να λαμβάνει καθημερινή φαρμακευτική αγωγή, την οποία – φυσικά – δεν έχει μαζί του.

Ο Γιάννης Ροβύθης, πρώην μισθοφόρος και Γενικός Διευθυντής εταιρείας φρουρών, μιλώντας στον ΑΝΤ1 διευκρίνισε πως οι πειρατές, συνήθως, έχουν τρεις μεθόδους δράσης.

Η μία είναι η ένοπλη ληστεία, που μπορεί να φτάσει μέχρι και ένα πλιάτσικο. Η δεύτερη, η «απαγωγή» του πλοίου και του πληρώματος αυτού και η τρίτη, αυτή που εφαρμόστηκε στην εν λόγω περίπτωση, η απαγωγή μελών του πληρώματος για λύτρα.

 Θα δώσουμε όσα μας ζητήσουν»: Ξεσπά ο πατέρας του 20χρονου που έπεσε στα χέρια πειρατών.

Ο κ. Ροβύθης σημείωσε πως οι απαγωγείς βλέπουν τους ομήρους σαν «κεφάλαιο» και «εφόσον συμμορφώνονται στους κανόνες που τους επιβάλουν, δεν υπάρχει πρόβλημα».

Όπως τόνισε ο ίδιος, «οι πειρατές θα επικοινωνήσουν με εκπροσώπους της εταιρείας, για να ζητήσουν λύτρα. Συνήθως υπάρχει κάποια καθυστέρηση για να μεταφέρουν τους ομήρους σε κάποιο σημείο που θεωρούν ασφαλές και να δημιουργήσουν περαιτέρω αγωνία.

Τι κάνουμε όταν φοβόμαστε ότι σε τέτοια -ακραία- περίπτωση δεν θα καταφέρναμε να τα δώσουμε όλα για την πίστη μας, όπως οι μάρτυρες;

Πολλές φορές όταν διαβάζουμε συναξάρια αγίων και ειδικά μαρτύρων μας κυριεύει ένας διπλός φόβος: φόβος για την κακία των ανθρώπων που αντιτίθενται στον Θεό και τους ανθρώπους Του· φόβος όμως και για την δική μας ανεπάρκεια σε θάρρος και πίστη.

Φοβόμαστε ότι αν τυχόν μας συνελάμβαναν και μας βασάνιζαν όπως τους μάρτυρες, μάλλον θα είχαμε προδώσει τον Χριστό, μην αντέχοντας τους πόνους. Και αυτό μας απογοητεύει.

Αλλά δεν μας φαίνεται μόνο η στάση των μαρτύρων πολύ «μακριά» από τη δική μας κατάσταση. Γενικώς όλων των αγίων τα παραδείγματα μας φαίνονται ακατόρθωτα και ότι η ίδια η πίστη στον Θεό και η ζωή κοντά Του είναι κάτι το οποίο θέλει θυσίες που δεν μπορούμε να αναλάβουμε και τελικά είναι για εμάς απρόσιτο, «ας το κάνει κάποιος άλλος, εγώ δεν μπορώ να γίνω άγιος».

Γιατί είναι λογικό να φοβόμαστε ότι δεν θα αντέχαμε; Μα γιατί έτσι είναι. Αν κανείς αναλύσει τα μαρτύρια των αγίων, με ψυχρή λογική, θα δει ότι όντως δεν είναι σε θέση να τα υπομείνει ο ίδιος. Δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο ηρωικό φρόνημα, δεν έχει σωματικές αντοχές, ως άνθρωπος φοβάται τον πόνο, τρέμει τον θάνατο – εδώ ούτε την ειρωνεία στο σχολείο δεν μπορούμε να αντέξουμε, θα αντέξουμε να μας τηγανίζουν, να μας γδέρνουν, να μας απειλούν με αποκεφαλισμό; Άρα είναι λογικό το να φοβόμαστε.

Όμως κατά βάθος δεν είναι σωστό να φοβόμαστε κάτι τέτοιο! Κι οι άγιοι μάρτυρες ήταν όπως κι εμείς, αμαρτωλοί άνθρωποι, με αδυναμίες, με φόβους κλπ. Ο Θεός όμως τους έδινε ξεχωριστή χάρη γιατί Τον ακολούθησαν και στη δύσκολη στιγμή Τον εμπιστεύτηκαν. Κι έτσι η θεία Χάρη που λάμβαναν γιγάντωνε και την πίστη τους, μαζί και τις σωματικές τους δυνάμεις (γι’ αυτό και βλέπουμε ότι οι μάρτυρες άντεξαν υπερβολικά οδυνηρά μαρτύρια χωρίς να λυγίσουν)! Έτσι κι εμείς λοιπόν, ας έχουμε πίστη και αγάπη στον Θεό, και κυρίως ελπίδα σ’ Εκείνον! Να είμαστε έτοιμοι να πάρουμε την απόφαση να πούμε, όπως οι μάρτυρες, «όχι» στον κόσμο, «ναι» στον Χριστό. Κι Εκείνος δεν θα μας αφήσει. Κι αυτή την απόφαση, ας την πάρει ο καθένας μας από τώρα, στην «ειρηνική» περίοδο που ζούμε, χωρίς διωγμούς· ας αποφασίσει ο καθένας μας να ακολουθεί τον Χριστό και να κάνει το θέλημά Του και ας αφήσει τους δρόμους του «κόσμου»…

Μόνο ο Θεός ο Παντοδύναμος, λοιπόν, τον οποίον αγαπάμε και ο οποίος γνωρίζει την αδυναμία μας θα μας βοηθήσει να τερματίσουμε ηρωικά όπως όλοι οι άγιοί μας.

Όλο το κακό σήμερα προέρχεται από την απιστία.

Μεγάλο πράγμα η πίστη! Βλέπετε, και ο Απόστολος Πέτρος με την πίστη βάδισε πάνω στα κύματα. Μόλις όμως μπήκε η λογική, άρχισε να βουλιάζη … Με την προσευχή δυναμώνει η πίστη.

Να παρακαλούμε τον Χριστό να μας προσθέση πίστη και να μας την αυξήση. Στον Χριστό τί είπαν οι Απόστολοι; «Πρόσθες ημίν πίστιν» δεν είπαν; Όταν λές «πρόσθες», σημαίνει ότι εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου στον Θεό.

Δεν είναι τίποτε δύσκολο για τον Θεό ούτε για έναν Άγιο. Το εμπόδιο σ’ εμάς τους ανθρώπους είναι η ολιγοπιστία, με την οποία εμποδίζουμε τις μεγάλες θείες δυνάμεις να μας πλησιάσουν.
Και ενώ υπάρχει τόσο μεγάλη δύναμη δίπλα μας, εμείς, επειδή υπάρχει μέσα μας σε μεγάλο βαθμό το ανθρώπινο στοιχείο, δεν μπορούμε να καταλάβουμε το θείο, που ξεπερνάει όλου του κόσμου τις ανθρώπινες δυνάμεις, γιατί οι θείες δυνάμεις είναι παντοδύναμες.

–Γέροντα, γιατί ο Θεός επιτρέπει στον διάβολο να μας πειράζη;

–Για να διαλέξη τα παιδιά Του. «Κάνε ,διάβολε, ό,τι θέλεις», λέει ο Θεός, γιατί, ό,τι και αν κάνη, τελικά θα σπάση τα μούτρα του στον ακρογωνιαίο λίθο που είναι ο Χριστός. Εάν πιστεύουμε ότι ο Χριστός είναι ο ακρογωνιαίος λίθος, τότε τίποτε δε μας φοβίζει.

Μπορούσε να τον είχε ξεκάνη τον διάβολο ο Θεός∙ Θεός είναι! Εάν θέλη, και τώρα τον μαζεύει κουβάρι στην κόλαση, αλλά τον αφήνει πάλι για το καλό μας. Θα τον άφηνε να ταλαιπωρή και να βασανίζη το πλάσμα Του; Τον άφησε όμως μέχρις ενός σημείου και έως καιρού, για να μας βοηθάη με την κακία του∙ να μας πειράζη, για να τρέχουμε σ’ Αυτόν. Μόνον αν πρόκειται να βγη καλό, επιτρέπει στο ταγκαλάκι να μας πειράξη. Αν δε βγη καλό, δεν επιτρέπει. Όλα τα επιτρέπει ο Θεός για το καλό μας. Να το πιστέψουμε αυτό. Πάντως, όπως και αν είναι, ο πονηρός μας κάνει καλό∙ μας βοηθάει να αγιάσουμε. Γι’ αυτό και ο Θεός τον ανέχεται.

Ας αφήνουμε με εμπιστοσύνη στον Θεό τα δυσκολοκατόρθωτα ανθρωπίνως και να μη στηριζώμαστε στις δικές μας ανθρώπινες προσπάθειες, και Εκείνος θα κάνη ο,τι είναι καλύτερο.

Ο άνθρωπος, αν θέλη να μη βασανίζεται, πρέπει να πιστέψη στο « χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν », που είπε ο Χριστός. Να απελπισθή δηλαδή από τον εαυτό του με την καλή έννοια και να πιστέψη στην δύναμη του Θεού. Όταν κανείς απελπισθή με την καλή έννοια από τον εαυτό του ,τότε βρίσκει τον Θεό.

«Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι »… Δεν αφήνουμε το Θεό νοικοκύρη να μας κυβερνάει• γι’ αυτό ταλαιπωρούμαστε. Πρέπει να αφήσουμε εν λευκώ τον εαυτό μας και το μέλλον μας στη Θεία Πρόνοια, στο θείο θέλημα, και ο Θεός θα μας φροντίσει. Να έχουµε απόλυτη εµπιστοσύνη.

Ας αναθέσουμε τον εαυτό μας, τα παιδιά μας, την οικογένειά μας, την ζωή μας ολόκληρη στον Χριστό ο οποίος σαν Θεός που είναι μπορεί να μας περάσει μέσα από την φωτιά και την τρικυμία χωρίς να πάθουμε το παραμικρό.

-Βρέ παιδιά, έχετε λίγη εµπιστοσύνη στον Χριστό! ‘Όλα όσα παραχωρεί και µας βρίσκουν, για το καλό µας το κάνει! Κι αν δεν δει ότι θα βγει κάτι καλό, δεν επιτρέπει τίποτα το άσχημο!

Ξέρει ο Θεός. Έχει πρόνοια για το πλάσμα Του.

~ Τέλος του 20^ου αιώνα πήγαινα μια φορά από τη Μόσχα στο Σέρπουχοβ. Μαζί μου είχα την αυτοβιογραφία του Αγίου Λουκά Συμφερουπόλεως (Βαλεντίν Φέλιξοβιτς Βόινο-Γιασενέτσκι) «Αγάπησα το μαρτύριο», που είχα αγοράσει πρόσφατα στο ναό. 

«Καταβρόχθισα» το βιβλίο, οι τρεις ώρες δρόμου πέρασαν χωρίς να το καταλάβω. Είχα συγκλονιστεί από τη ζωή και τους αγώνες του Αγίου.

Στην εκκλησία άρχισα να παραγγέλνω να λειτουργούν τις παρακλήσεις στον Άγιο Λουκά.

Το καλοκαίρι του 2001 αρρώστησα με πνευμονία. Υπέφερα πολύ. Η θεραπεία διήρκεσε πάνω από ενάμιση μήνα. Ενέσεις, χάπια, εισπνοές φαρμάκων, αλλά δεν μπορούσα να αναρρώσω πλήρως. Είχα βασανιστικό βήχα, αδυναμία (ΤΚΕ – 40). Ο γιατρός μου, τελικά, είπε: «Δεν ξέρω τι να κάνω μ’ εσάς».

Σεπτέμβριος… Σκέφτηκα να πάω στην Κριμαία, στον Άγιο Λουκά. Αγόρασα ένα πακέτο παραμονής στο σανατόριο «Μισχόρ» για δύο εβδομάδες.

Μόλις έφτασα στη Συμφερούπολη, αμέσως πήρα ταξί και πήγα στον ναό της Αγίας Τριάδος, στον Άγιο Λουκά. Προσκύνησα τα λείψανά του, προσευχήθηκα και παρακάλεσα για βοήθεια. Αγόρασα τις εικονίτσες και τις έβαλα πάνω στη λειψανοθήκη για αγιασμό.

Ολοκλήρωσα τη θεραπεία μου στο σανατόριο και στον δρόμο της επιστροφής πάλι πήγα στον Άγιο, τον ευχαρίστησα, προσευχήθηκα και ένιωσα ότι η αρρώστια μου πέρασε…

Έτος 2004. Ο γιος μου, μετά την αποφοίτηση από το Πανεπιστήμιο, υπηρετούσε αξιωματικός στον στρατό. Πάνω στην παλάμη του, ξαφνικά, εμφανίστηκε ένας μικρός όγκος. Στον υγειονομικό σταθμό είπαν πως χρειάζεται εγχείρηση.

Βρήκα το τηλέφωνο του ναού της Αγίας Τριάδος στη Συμφερούπολη (εκείνη την εποχή εκεί έγινε το μοναστήρι), πήρα τηλέφωνο εκεί και παρακάλεσα να λειτουργήσουν τον παρακλητικό κανόνα στα λείψανα του Αγίου Λουκά υπέρ υγείας του γιου μου.

Η εγχείρηση πήγε πολύ καλά και ο χειρουργός είπε στον γιο μου ότι στην εγχείρηση χρησιμοποίησε τη μέθοδο της τοπικής αναισθησίας, που εφηύρε ο υπέροχος χειρουργός Βαλεντίν Φέλιξοβιτς Βόινο-Γιασενέτσκι.

Χριστούγεννα του 2006. Ο γιος μου αισθάνθηκε πόνο στην κατά γόνυ άρθρωση, που δεν περνούσε όλη τη νύχτα και εκείνος δεν μπορούσε να περπατήσει. Το πρωί καλέσαμε το ασθενοφόρο. Τον πήγαν στο αστικό νοσοκομείο νούμερο 54. Το μεσημέρι με πήρε τηλέφωνο ο γιος μου και είπε ότι επίκειται εγχείρηση και με παρακάλεσε να του φέρω κάποια ρούχα και τις πατερίτσες.

Και πάλι τηλεφώνησα στη Συμφερούπολη και πάλι παρακάλεσα να λειτουργήσουν τον παρακλητικό κανόνα στα λείψανα του Αγίου Λουκά, υποσχόμενη να τους στείλω δωρεά.

Ύστερα μάζεψα τα ρούχα, έτρεξα στο φαρμακείο ν’ αγοράσω τις πατερίτσες, έτρεξα στο ταχυδρομείο να στείλω τα χρήματα στη Συμφερούπολη, πήγα στο νοσοκομείο μαζί με όλα τα πράγματα και τις πατερίτσες. Από το μετρό πήρα ταξί, γιατί ανησυχούσα να προλάβω τις ώρες του επισκεπτηρίου. Μπήκα τρέχοντας στον προθάλαμο του νοσοκομείου και βλέπω να με κοιτάζει… ο Άγιος Λουκάς! Η εικόνα του ήταν κρεμασμένη πάνω στην πόρτα του παρεκκλησιού του νοσοκομείου, που ήταν αφιερωμένο στον ίδιο τον Άγιο. Αυτό ήταν ακόμα ένα θαύμα!

Η εγχείρηση ολοκληρώθηκε με επιτυχία. Η ανάρρωση ήταν γρήγορη κι εγώ πήγα στο νοσοκομείο να παραλάβω τον γιο μου. Έτσι, σιγά-σιγά, προχωρώντας προς το ασανσέρ, για να κατεβούμε στο ισόγειο, μας πλησίασε ένας κύριος, μεγαλύτερος του γιου μου, ο οποίος κάποτε πολεμούσε στο Αφγανιστάν. Στο νοσοκομείο, ο γιος μου μαζί με τον κύριο αυτόν είχαν την ευκαιρία να γνωριστούν καλύτερα. Κατά τον αποχαιρετισμό, ο κύριος, σαν μεγάλος αδελφός, αγκάλιασε τον γιο μου και είπε: «Βάλε το κεράκι εκεί κάτω!»

Κατεβήκαμε στο ισόγειο και το παρεκκλησι ήταν ανοιχτό. «Πού είναι ο Λουκάς σου;», ρώτησε ο γιος μου. Κι εγώ παραλίγο να κλάψω, μη λέγοντας τίποτα, του έδειξα τη μεγάλη εικόνα του Αγίου…

Πριν από τρία χρόνια, στις 18 Μαρτίου, την ημέρα ανακομιδής των λειψάνων του Αγίου Λουκά της Κριμαίας, ο γιος μου απέκτησε ένα παιδάκι κι εγώ τώρα έχω τον εγγονό μου, τον Μίτενκα (σ.σ. χαϊδευτικό για τον Δημήτρη). Ο γιος μου έχει την εικόνα του Αγίου στο σπίτι του και ο μικρός Μίτενκα δείχνει με το δάχτυλό του και λέει: «Ουκά!»… Στις 18 Μαρτίου ο Μίτενκα θα κλείσει 3 χρόνια.

Ευχαριστώ τον Θεό για όλα τα δώρα του, που μας χάρισε διά των πρεσβειών του μεγάλου Αγίου!

Γκαλίνα Κωνσταντίνοβνα Εφίμοβα.

Σάλος προκλήθηκε μετά τη δημοσιοποίηση φωτογραφιών από νυχτερινό κατάστημα στα Λαδάδικα της Θεσσαλονίκης, όπου είχαν τοποθετήσει δύο σκυλιά σε μεταλλικά κλουβιά ως μέρος του ντεκόρ.

Περαστικοί φωτογράφησαν τα ροτβάιλερ που είχαν τοποθετηθεί έξω από το μαγαζί και οι φωτογραφίες δημοσιεύτηκαν στα social media, προκαλώντας σφοδρές αντιδράσεις.

Τα σκυλιά αποσύρθηκαν από την είσοδο του καταστήματος, ενώ σε ανακοίνωσή της η διεύθυνση σημειώνει:

«Ως επιχείρηση, ουδεμία δεν έχουμε πια σχέση με την παρουσία ζώων στον χώρο της πλατείας Μοριχόβου. Μόλις έγινε από εμάς αντιληπτή η παρουσία τους, αυτά είχαν ήδη απομακρυνθεί από το χώρο. Δεν έχουμε έγκυρη γνώση για το πώς και γιατί βρέθηκαν εκεί. Δηλώνουμε απερίφραστα ότι σεβόμαστε απόλυτα τα ζώα και δεν θα είχαμε ποτέ εμπλοκή σε ενέργειες που θα τα έθιγαν με οποιονδήποτε τρόπο».

                                        
                          πηγή https://www.cnn.gr

Θαύμα Αγίου Λουκά Ιατρού: Συγκλονίζει η περιγραφή ενός πατέρα που είδε το άρρωστο παιδί του να θεραπεύεται από τη βαριά εγκεφαλική παράλυση με την οποία γεννήθηκε, χάρη σε θαύμα το οποίο αποδίδει στον Άγιο Λουκά, τον γιατρό αρχιεπίσκοπο Συμφερουπόλεως

Θαύμα Αγίου Λουκά Ιατρού: Συγκλονίζει η περιγραφή ενός πατέρα που είδε το άρρωστο παιδί του να θεραπεύεται από τη βαριά εγκεφαλική παράλυση με την οποία γεννήθηκε, χάρη σε θαύμα το οποίο αποδίδει στον Άγιο Λουκά, τον γιατρό αρχιεπίσκοπο Συμφερουπόλεως.

Το αγοράκι φέρεται ότι δέχθηκε δύο φορές την ευλογία και τη «ζωντανή» παρουσία του αγίου, με τελευταία τον περασμένο Σεπτέμβριο, αλλά μόλις τώρα ο πατέρας αποφάσισε να αποκαλύψει τη θαυματουργή επέμβασή του.

Το θαύμα του αγίου περιγράφεται στην ευχαριστήρια επιστολή που δέχτηκαν από τον πατέρα του παιδιού Παύλο Τζώρτζογλου ο σεβασμιότατος μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων και ο καθηγούμενος της Ι. Μ. Παναγίας Δοβρά αρχιμανδρίτης Παντελεήμων Κορφιωτάκης.

Οπως αναφέρει, έπειτα από αρκετές προσπάθειες με εξωσωματική, κατάφεραν με τη σύζυγό του να φέρουν στον κόσμο δίδυμα αγοράκια, τον Κωνσταντίνο και τον Γιάννη, που σήμερα είναι 4,5 ετών.

Παραθέτουμε αυτολεξεί την ευχαριστήρια επιστολή που δέχτηκε ο σεβασμιώτατος μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων και ο καθηγούμενος της Ι.Μ. Παναγίας Δοβρά από τον ευγνώμωνα πατέρα του οποίου ο Άγιος Λουκάς θεράπευσε το παιδί.

Προς τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Βεροίας, Ναούσης & Καμπανίας κ. κ. Παντελέημονα, τον Πανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη π. Παντελεήμονα Ηγούμενο της Ιεράς Μονής Παναγίας Δοβρά

Σεβασμιώτατε Άγιε Βεροίας και Πανοσιολογιώτατε Άγιε Καθηγούμενε της Ιεράς Μονής Παναγίας Δοβρά καλημέρα σας και έτη πολλά.

Σήμερα για την ταπεινότητα και την ελαχιστότητα μου είναι μια μεγάλη ημέρα, μια μέρα χαράς και ευλογίας διότι σεις Άγιε Βεροίας μου δώσατε την ευκαιρία να επικοινωνήσω μαζί σας.

Η αναξιότητα μου δυσκολεύεται να βρει από μόνη της την δύναμη και το κουράγιο να σταθεί έμπροσθεν του Αγίου Θεού μας, της Μητέρας του Χριστού και Κυρίας όλων μας αλλά και έμπροσθεν του Τιμίου Λειψάνου του δικού μας Αγίου, του Αγίου της καρδιάς μας και προστάτη της Οικογένειας μου, του Αγίου Ενδόξου Λουκά Αρχιεπισκόπου Συμφερουπόλεως της Κριμαίας του Ιατρού και Θαυματουργού όχι μόνο να ζήτησω κάτι αλλά ακόμη και για να τους ευχαριστήσω για όσα πλουσιοπάροχα και ανιδιοτελή μου έχουν προσφέρει. Παρακαλώ λοιπόν την αγάπη σας, να το πράξετε εσείς για μένα, σεις που δικαίως μπορείτε να σταθείτε ενώπιον του Ιερού Θυσιαστηρίου και να γίνετε «μεσίτες» και πρεσβευτές των αιτημάτων μας.

Θα ήθελα να σας ζητήσω εκ των προτέρων συγνώμη για τυχόν λάθη ή και παραλείψεις στην επιστολή μου οφειλόμενα μόνο στην άγνοια και την αφέλεια που διακρίνει τους ανθρώπους όταν προσπαθούν να μιλήσουν για τον Θεό και τους Αγίους Του. Δεν είμαι θεολόγος ούτε γνωρίζω την επιστήμη της Θεολογίας και το τυπικό μιας τέτοιας επικοινωνίας.

Θα πρέπει να σας μεταφέρω όμως ότι στην ζωή μου προσπαθώ να αντιληφθώ και να εφαρμόσω έναν κλάδο της επιστήμης της Θεολογίας που ίσως να μην περιλαμβάνεται στους επίσημους κλάδους της αλλά θεωρώ ότι για μας τους ανθρώπους θα πρέπει να είναι το κύριο μέλημά μας, την «Βιωματική» Θεολογία. Αυτά δηλαδή που διδαχθήκαμε από το σπίτι μας, το σχολείο και την ενεργό συμμετοχή μας στην ζωή και τα μυστήρια της Εκκλησίας μας.

Ο λόγος για τον οποίο αναζήτησα  και σεις το πράξατε  να έρθω σε επικοινωνία μαζί σας, είναι για να σας μεταφέρω και δια του σεπτού σας προσώπου και των δικών σας χειλέων να γνωστοποιηθεί όπου εσείς κρίνετε σκόπιμο του βιώματος της ενεργού και καθημερινής παρουσίας του Αγίου Λουκά στην ζωή μου και κυρίως της οικογένειάς μου.

Είμαι παντρεμένος με την Ειρήνη από το 2009 και το 2011 μετά από αρκετές προσπάθειες καταφέραμε δια της μεθόδου της εξωσωματικής να μας δώσει ο Θεός 2 αγοράκια δίδυμα τον Κωνσταντίνο και τον Ιωάννη που σήμερα είναι 4,5 ετών.

Είχαμε αλλά και έχουμε αναπτύξει ιδιαίτερες σχέσεις με την Ι. Μ. Αγίου Γεωργίου Επανωσήφη Ηρακλείου και ο Ηγούμενος της π. Βαρθολομαίος να αποτελεί για μένα και την γυναίκα μου τον πνευματικό μας πατέρα ο οποίος πλουσιοπάροχα και με μεγάλη αγάπη προσπαθεί και μας νουθετεί πάντοτε ώστε να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι και να χτίσουμε σωστά την οικογένειά μας.

Το ένα μας παιδί ο Γιάννης είναι ένα παιδάκι που όταν ήταν ακόμη έμβρυο περίπου στην 30η εβδομάδα της κύησης, έπαθε ουσιαστικά εγκεφαλικό επεισόδιο και γεννήθηκε με βαριά εγκεφαλική παράλυση όπως αναφέρει και έγγραφο του Κέντρου Πιστοποίησης Αναπηρίας και Αριστερή Ημιπληγία. Η δε διάγνωση και η πρώτη μας επαφή με τους γιατρούς άρχισε από τον Μάϊο του 2012 όταν ήταν 5 μηνών.

Ο μικρός τότε δεν είχε την δυνατότητα να σηκώσει το αριστερό του χέρι και όλη του η αριστερή πλευρά ήταν ουσιαστικά αμέτοχη σε όλα.

Αρχίσαμε τότε λοιπόν άμεσα να ψάχνουμε λύσεις για την θεραπεία του αφήνοντας πίσω μας τις μεμψιμοιρίες και όλα εκείνα τα μοιρολατρικά κατάλοιπα του παρελθόντος, σαν να από κάπου να πήγαζε η δύναμη αυτή και φτάσαμε σε μία γιατρό στο Γενικό Νοσοκομείο Παίδων Πεντέλης η οποία αποτελεί για μας έναν πραγματικό συνάνθρωπο την κ. Παπαβασιλείου Αντιγόνη.

Πριν πάμε στην Αθήνα την πρώτη φορά για την διάγνωση και την οργάνωση της διαδικασίας της παρέμβασης που θα κάναμε στο παιδί, αποφασίσαμε με την γυναίκα μου να μισθώσουμε αυτοκίνητο και αυθημερόν μαζί με τα παιδιά μωρά τότε να πάμε και να βρούμε κάπου λίγο έξω από την Βέροια το Μοναστήρι της Παναγίας Δοβρά και να προσκυνήσουμε το Λείψανο του μέχρι λίγο πριν αγνώστου για μας Αγίου Λουκά του Ιατρού για τον οποίο μας μίλησε ο πνευματικός μας ο οποίος μας είχε δώσει ένα εικονάκι του Αγίου Λουκά για να το βάλουμε στην κούνια του Γιάννη όταν ήρθε στο σπίτι μας για να μας διαβάσει την ευχή του Οκταημέρου.

Πράγματι λοιπόν φτάσαμε μεσημέρι στην Μονή και ζητήσαμε από έναν πατέρα που ήρθε να μας ανοίξει για να προσκυνήσουμε τον Άγιο Λουκά και να ξαναγυρίσουμε στην Αθήνα γιατί το βράδυ αναχωρούσε το καράβι για την Κρήτη.

Στον πατέρα της Μονής δεν αναφέραμε τίποτα για τον ουσιαστικό λόγο για τον οποίο κάναμε το ταξίδι αυτό όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά διότι δεν ξέραμε μέσα μας και οι 2 αν έχουμε τέτοιο «θράσος» να ζητήσουμε την βοήθεια του Αγίου.

Όμως όταν εμφανίσθηκε μπροστά μας η Ιερή Λειψανοθήκη, ο Γιάννης 5 μηνών τότε, άπλωσε το αριστερό του χέρι και μαζί με το δεξί, αγκάλιασε το Λείψανο του Αγίου και ήταν σαν να αγκάλιαζε τον ίδιο τον Άγιο. Γίνεται αμέσως αντιληπτό ότι όχι μόνο σαστίσαμε αλλά ίσως αυτό να έγινε αντιληπτό και στον μοναχό που κρατούσε το Λείψανο, διότι «τρομάξαμε».

Γυρίσαμε στην Αθήνα, και η γιατρός μας πληροφόρησε ότι το παιδί κανονικά δεν θα έπρεπε να κουνά το χέρι του σύμφωνα με τις εξετάσεις που έβλεπε και ίσως να έχει και θέμα με την βάδιση αν περπατήσει.

Δεν μπορώ να περιγράψω τι αισθανθήκαμε εκείνη την ώρα. Ήταν μία εκδήλωση της αγάπης του Αγίου; Η απορία μας αυτή ως ανθρώπινη σκέψη σκίασε όλο μας το ταξίδι της επιστροφής και αποταθήκαμε στον πνευματικό μας για να μας βοηθήσει.

Σαφώς ήταν η εκδήλωση της παρουσίας του Αγίου Λουκά στο παιδί μας πράγμα που ήταν για μας αδιανόητο όχι γιατί δεν μπορούσε να το πράξει ο Άγιος, αλλά γιατί εμείς δεν ήμασταν άξιοι να το ζήσουμε.

Από τότε αρχίσαμε να μαθαίνουμε για τον Άγιο, τι ήταν, που έζησε, την αγάπη του για την επιστήμη του, την επιτυχία των χειρουργικών του επεμβάσεων κυρίως στο κεφάλι αλλά προπάντων για την αγάπη του προς τα παιδιά.

Από τότε που μάθαμε για τον Άγιο αυτό αμέσως έγινε ο Άγιος του Σπιτιού μας, ο ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΜΑΣ όπως τον αποκαλούνε και τα παιδιά μου και τον έχουν πάντα δίπλα από το κρεβάτι τους.

Μας ξαναδόθηκε η ευκαιρία να παραστούμε και μία ακόμη φορά, μία Τρίτη στην παράκληση που τελείται στο Μοναστήρι σας και είδαμε με τα μάτια μας την έντονη εκδήλωση της αγάπης του κόσμου αλλά και τον λαμπρό και περικαλλή Ναό του τον οποίο ετοιμάζετε.

Πέρασαν τα χρόνια σιγά σιγά και με την ευλογία του Αγίου Γεωργίου μας και του Αγίου Λουκά, ο Γιάννης εξελίσσεται σε ένα περιστατικό που στα μάτια αυτών που δεν γνωρίζουν το πρόβλημά μας, δυσκολεύονται να το δουν.

Πάει κανονικά στο σχολείο του, τρέχει, παίζει, γράφει και μιλάει όπως σχεδόν ο αδελφός του έχοντας στην ηλικία αυτή μάθει όλο το τροπάριο του Αγίου απ᾽ έξω και ψάλλοντας το αρκετά συχνά.

Τα 4 αυτά χρόνια βέβαια και μεις με την σειρά μας ασχολούμαστε με την αποθεραπεία του, τις φυσικοθεραπείες του τις εργοθεραπείες του σε καθημερινή βάση και ό,τι άλλο μπορούμε ανάλογα και με τις δυνατότητες μας.

Τον Σεπτέμβριο του 2015 ο Γιάννης όμως εμφάνισε το πρώτο του επιληπτικό επεισόδιο όντας σε κρίση επί 40 λεπτά, γεγονός που γι᾽ αυτούς γνωρίζουν αποτελεί μια πολύ μεγάλη κρίση – status «Ε» και τον μετέφερα στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ηρακλείου χωρίς αισθήσεις και ετοιμοθάνατο.

Κατάφερα και βρήκα το κουράγιο να τρέξω γρήγορα για να το σώσω παρακαλώντας μέσα μου τον Άγιο Λουκά και τον Άγιο Γεώργιο να βάλουν το χέρι τους.

Το παιδί εισήχθη αμέσως στην Μονάδα σε βαθιά καταστολή ώστε να αντιμετωπιστεί το περιστατικό και περιμέναμε αν συνέλθει να δούμε τι επιπτώσεις που θα άφηνε η κρίση αυτή στο παιδί, την κίνησή του ή και την ομιλία του κλπ.

Εκείνο το βράδυ ήταν ατελείωτο, ο Θεός να μην το δώσει σε κανέναν, κάτσαμε στο προσκεφάλι του αμίλητοι και γω και η γυναίκα μου και απλά περιμέναμε.

Δεν ανταλλάξαμε εκείνο το βράδυ ούτε μία κουβέντα παρά μόνο σκέψεις ικεσίας για τα παιδιά μας τόσο για τον Γιάννη όσο και για τον Κωνσταντίνο που είδε το περιστατικό να εξελίσσεται μπροστά του και το σοκ ήταν δυνατό και γι᾽ αυτόν.

Την επομένη ημέρα που ο Γιάννης συνήλθε από την καταστολή και ανταποκρίθηκε άψογα στην διαδικασία ουσιαστικά της ανάνηψης, στρεφόμενος στην μητέρα τους της λέει:

– Πες του τώρα να φύγει μαμά, έγινα καλά…

– Σε ποιόν να πω παιδί μου να φύγει; Του μπαμπά; Γιατί;

– Όχι μαμά ο μπαμπάς να κάτσει, ο Άγιος Λουκάς να φύγει!!!

– Πού είναι;

– Κάθεται εκεί στην πολυθρόνα, δεν τον βλέπεις Ήρθε το βράδυ όταν κοιμόσασταν, άνοιξε μια τρύπα στο κεφάλι μου, φύσηξε μέσα και έγινα καλά μαμά!

Αυτό ήταν όπως θα μπορείτε να καταλάβετε για μας μια «κεραμίδα», τρομάξαμε τόσο που δεν μπορεί να το συλλάβει ο νους.

Ο Γιάννης σηκώθηκε την άλλη μέρα, και απλά συνέχισε όλες τις δραστηριότητες του όπως τις έκανε και πριν το επεισόδιο.

Βιώσαμε λοιπόν και πάλι, την ζωντανή παρουσία του Αγίου Λουκά στην ζωή μας.

Όλα αυτά που σας περιέγραψα, είναι για μας η απόδειξη της δύναμης της προσευχής του γέροντος μας, της Αγάπης του Θεού και των Αγίων Λουκά και Γεωργίου αλλά και της οικονομίας τους. Όλα γίνονται για έναν και μοναδικό λόγο την επιβεβαίωση της παρουσίας τους.

Δοξάζω Σεβασμιώτατε το όνομα του, προσκυνώ νοερώς το λείψανο του και τον παρακαλώ πάντοτε να είναι κοντά στα παιδιά μου. Εγώ δεν ξέρω αν είμαι ικανός να το βιώσω αυτό όμως παρακαλώ να έχουν την ευχή του αυτά.

Όλα αυτά Σεβασμιώτατε Βεροίας θα ήθελα να τα θέσω υπόψη σας ώστε να χαρείτε και σεις με την χαρά μας, να πάρετε και σεις δύναμη και να επιβεβαιώσετε ότι οι προσευχές σας, το έργο που κάνετε ώστε ο Άγιος Λουκάς να γίνει γνωστός σε όλη την Ελλάδα, πιάνουν τόπο.

Συνεχίστε Σεβασμιώτατε και σεις Άγιε Καθηγούμενε και λοιποί πατέρες της Μονής το θεάρεστο έργο σας προς δόξαν Θεού και παρακαλώ να μας έχετε στο νου σας έμπροσθεν του Αγίου Θυσιαστηρίου του Ενός και μεγάλου Θεού μας.

Όλα τα ανωτέρω περιστατικά έχετε ρητώς την διαβεβαίωσή μου ότι μπορείτε να τα μεταφέρετε όπου εσείς κρίνετε σκόπιμο και προφανώς είναι στη διάθεσή σας και στη διάθεση οποιούδηποτε το επιθυμεί κάθε ιατρικό έγγραφο προς επιβεβαίωση των αναγραφομένων μου.

Τέλος, ήθελα να σας ευχαριστήσω για την δυνατότητα της επικοινωνίας μας αυτής και να ξέρετε πως έχετε και εδώ ένα σπίτι δικό σας που θα είναι πάντοτε ανοικτό κάθε ημέρα και ώρα να σας δεχθεί και να σας φιλοξενήσει.

Ασπαζόμενος την δεξιά σας Σεβασμιώτατε, σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας και ζητώ ειλικρινά συγνώμη αν σας κούρασα.

Με βαθιά εκτίμηση και σεβασμό
Παύλος Τζώρτζογλου

Σε εξέλιξη βρίσκονται οι έρευνες της αστυνομίας για τον εντοπισμό των ατόμων που έριξαν σήμερα το πρωί βόμβες μολότοφ στο γραφείο του διευθυντή του 5ου Γυμνασίου Πάτρας, που στεγάζεται στο σχολικό συγκρότημα της πλατείας Μαρούδα.

Από τη φωτιά προκλήθηκαν ζημιές, ενώ χάρη στην επέμβαση της Πυροσβεστικής δεν επεκτάθηκε σε σχολικές αίθουσες.

Επίσης, οι άγνωστοι δράστες έσπασαν τζάμια και πόρτες του 5ου Γυμνασίου, ενώ προκάλεσαν φθορές και στο 5ο Λύκειο, που στεγάζεται στο ίδιο σχολικό συγκρότημα.

Η δράση των αγνώστων ατόμων δεν σταμάτησε στα δύο προαναφερόμενα σχολεία, καθώς έριξαν βόμβες μολότοφ και σε γραφεία του 4ου Γυμνασίου, που συστεγάζεται στο ίδιο κτιριακό συγκρότημα, οι οποίες όμως δεν εξερράγησαν.

«Οι λογικοί, όσο κι αν τρέχουν πατάνε στην γη. Ο π. Ηρωδίων έφυγε από αυτόν τον κόσμο χωρίς να την έχει ακουμπήσει. Χωρίς να τον έχει ακουμπήσει …» (Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος)

Αθανασίου Ρακοβαλή

Μια φορά καθώς πηγαίναμε μαζί με τον ασκητή πού με φιλοξενούσε για ψώνια στις Καρυές είδα από μακριά ένα γεροντάκι να λιάζεται έξω από ένα ερείπιο.

– Γέροντα, ποιος είναι αυτός; ρώτησα με έκπληξη.

– Ο γέρο-Ηρωδίων… από τους παλιούς Ρουμάνους… δεν είναι και πολύ στα καλά του.

– Πάμε να τον δούμε γέροντα, μήπως έχει καμιά ανάγκη, είπα με έμφαση.

– Μπα, δεν μπορείς να τον πλησιάσεις. Μόλις καταλάβει άνθρωπο κρύβεται… Δεν θέλει. Λένε ότι είναι σαλεμένος… τα έχει χαμένα.

Αυτοί γνωρίζουν καλλίτερα από μένα την περιοχή, τους ανθρώπους… σκέφτηκα…

Ο φίλος μου ανακάλυψε τον γέρο-Ηρωδίωνα..

– Ρε συ… μας δουλεύει όλους ο γέρος, μου λέει μια μέρα, πού πήγα να τον δω.

– Ποιόν λες;

– Ο γέρο-Ηρωδίων… μας δουλεύει όλους… κάνει τον τρελό αλλά δεν είναι… έχει πνευματική κατάρτιση.

– Γιατί το λες;…

Άρχισε να μου εξηγεί με λεπτομέρειες όλα τα περιστατικά και τις πνευματικές συμβουλές που του έδωσε… Εντυπωσιάσθηκα.

– Να πάμε μαζί μια μέρα, παρακάλεσα.

– Πάμε, είπε…

Εκείνη την εποχή είχα τρεις λογισμούς πού με ταλαιπωρούσαν…
Ενώ παρακολουθούσα την συνομιλία τους με έκπληξη διαπίστωσα ότι ο γέρο-Ηρωδίων απάντησε και στους τρεις λογισμούς μου, χωρίς εγώ να ρωτήσω τίποτα και χωρίς ο φίλος μου να καταλάβει τίποτα..

Κάποια στιγμή γυρνά ο μοναχός και του λέει.

– Γέροντα, ο Θανάσης θέλει να γίνει μοναχός.

– Τί μοναχός! Αυτός… νοικοκύρης. Πρώτα Θεσσαλονίκη, μετά ένα χωριό κοντά Θεσσαλονίκη, μετά Φλώρινα και μετά… δίστασε λίγο και τελικά είπε… Σιβηρία, Σιβηρία.

Γύρισε ο φίλος μου και του λέει:

– Καλά γέροντα πού ξέρεις εσύ ότι είναι από την Φλώρινα;

– Τί Φλώρινα; Εγώ δεν είπα Φλώρινα… είπα Φλόριντα στην Αμερική, εκεί πού είναι τα καράβια και συνέχισε σ’ αυτό το μήκος κύματος… Χαμογελάσαμε με τον τρόπο πού ξεγλιστρούσε, σαν χέλι άπιαστο.

Τριάντα χρόνια μετά βλέπω ότι τα πράγματα στη ζωή μου εξελίχθηκαν όπως τα προέβλεψε ο γέρο-Ηρωδίων. 1) Δεν έγινα μοναχός, 2) έζησα 24 χρόνια στη Θεσσαλονίκη και 3) τώρα εδώ και έξι χρόνια ζω σ’ ένα χωριό κοντά στη Θεσσαλονίκη. Απομένει η Φλώρινα και η Σιβηρία. Πιστεύω ότι θα βγουν αληθινά όλα όσα μου προείπε. Δηλαδή όχι μόνο οι σκέψεις και οι διαθέσεις της καρδιάς μου ήταν “ανοιχτά” μπροστά στα πνευματικά μάτια του γέροντα, αλλά και το μέλλον μου του ήταν γνωστό. “Θαυμαστός ο Θεός εν τοις Αγίοις Αυτού”, Δόξα τω Θεώ.

Μετά άπ’ αυτή την συνάντηση ήμουν χαρούμενος και προβληματισμένος. Τί κρύβει το Άγιον Όρος! Τί θησαυρούς κρύβει! Τί πνευματικούς θησαυρούς βγάζει!…

Αυτά τα γεροντάκια είναι οι αληθινοί θησαυροί του Αγίου Όρους. Ναι, ναι, ναι… χίλιες φορές ναι!

Κάποιοι μοναχοί ήταν δύσπιστοι. Ο Περικλής στον «Επιτάφιο» του λέει, ότι η αιτία που δεν πιστεύουν οι άνθρωποι στα κατορθώματα των άλλων είναι ο φθόνος. Δηλαδή δεν μπορούμε να παραδεχθούμε την ανωτερότητα των άλλων εξ’ αιτίας του φθόνου μας. Θέλουμε όλους να τους κατεβάζουμε στα μέτρα μας. Γι’ αυτούς ο γέρο-Ηρωδίων δεν μπορούσε να ήταν ένα πνευματικό ανάστημα, δεν τους ταίριαζε… ήταν μόνο ένα σαλεμένο γεροντάκι. Εγώ όμως δεν συμφωνούσα μαζί τους. Εξ άλλου είχα ιδία πείρα, είχα ακούσει με τα αυτιά μου. Αυτοί όχι.

Για να είμαι σίγουρος πήγα στον γέροντα, τον π. Παΐσιο. Μόλις του είπα για τον γέρο-Ηρωδίωνα άστραψαν τα μάτια του από την χαρά του. Ευχαριστήθηκε, αγαλλίασε η ψυχή του.

– Είναι μεγάλος ασκητής, μου είπε. Έστειλα τον π. Αρσένιο να του φτιάξει την σκεπή πού έπεσε και δεν δέχτηκε. Κάθεται εκεί σε μια γωνιά του δωματίου πού έχει από πάνω ένα κομμάτι σκεπής και προσεύχεται όλη την νύχτα. Κάνει μεγάλη άσκηση.

– Γέροντα, έμαθε και ο «Πρώτος» και θα πάει να τον επισκεφθεί, να δει αν αυτά πού λένε γι’ αυτόν είναι αληθινά ή είναι όντως σαλός.

Γέλασε ο γέροντας.

– Μην στεναχωριέσαι, μου λέει,… θα τον βολέψει και αυτόν μια χαρά.

Πράγματι, ο «Πρώτος» πήρε τον φίλο μου και πήγε να βγάλει άκρη, να λύσει το μυστήριο…

*****

– Τον τρέλανε ο γέρο-Ηρωδίων, μου λέει ο φίλος μου… τον έκανε βαπόρι, έφυγε αγανακτισμένος και… σίγουρος για την τρέλα του. Τζάμπα η ταλαιπωρία του στα μονοπάτια της Καψάλας….

Αυτά είπα την άλλη μέρα στον γέροντα Παΐσιο. Τα δέχτηκε όλα. Τα «σφράγισε» με τον λόγο του.

– Ο γέρο-Ηρωδίων μπήκε με άριστα στον Παράδεισο, είπε.

Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε μετά από χρόνια στην ανακομιδή των λειψάνων του.

Πάλι βρεθήκαμε εκεί, «τυχαία», χωρίς να μας ειδοποιήσει κανείς. Όλοι αυτοί πού τον ευλαβούμασταν και τον αγαπούσαμε.

Το έμαθα λίγο πριν γίνει η ανακομιδή. Η ίδια λαμπρή χαρούμενη ατμόσφαιρα της Χάριτος. Τα οστά του είχαν πάρει ένα κίτρινο χρώμα. Την ευχή του να έχουμε όλοι μας.

Με την δέουσα τάξη το εκκλησίασμα του Ιερού Ιδρυματικού Ναού Αγίου Τρύφωνος, του Κέντρου Κοινωνικής Πρόνοιας Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου – Παράρτημα Α.Μ.Ε.Α. Δομής Ενηλίκων Ρόδου, την Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2019, με  προεστώτα τον Πανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη,

Με την δέουσα τάξη το εκκλησίασμα του Ιερού Ιδρυματικού Ναού Αγίου Τρύφωνος, του Κέντρου Κοινωνικής Πρόνοιας Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου – Παράρτημα Α.Μ.Ε.Α. Δομής Ενηλίκων Ρόδου, την Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2019, με προεστώτα τον Πανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη, Αθανάσιο Μισσό, ανέπεμψε επιμνημόσυνη δέηση στον Παντεπόπτη και Πανοικτίρμονα Θεό Υπέρ Αναπαύσεως της ψυχής του Εθνομάρτυρος Κωνσταντίνου Κατσίφα, εψάλλαν όλοι οι συμπροσευχόμενοι, το τη Υπερμάχω και τον Εθνικό Ύμνο .

Παρήλθε ένας χρόνος αφ’ ότου ένας νέος την ηλικία Ελληνόψυχος συνάνθρωπός μας έπεσε νεκρός μαφιόζικα από τα πυρά της Αλβανικής Αστυνομίας, που για μια ακόμα φορά έδειξε το Αλβανικό της τεμπεραμέντο. Η πράξη του ήταν αυτονόητη, δηλαδή να υψώσει την Ελληνική Σημαία σε ελληνικό έδαφος το οποίο παραμένει έως της σήμερον αλύτρωτο, λόγω πολιτικών αλχημειών.

Τα πυρά όμως ήταν καταιγιστικά και κατευθείαν στο ψαχνό, προς αποκατάσταση της Αλβανικής «υπερηφάνειας».

Ένα χρόνο μετά ακόμα εκκρεμεί το πόρισμα για τις συνθήκες θανάτου του εθνομάρτυρος Κωνσταντίνου και έτσι διαφαίνεται ξεκάθαρα το ήθος των Αλβανών.

Χτες μάλιστα οι αρχές εμπόδισαν την τέλεση μνημοσύνου και ο φακός κατέγραψε τους απαρηγόρητους γονείς και συγγενείς του να σφαδάζουν γοερά πάνω από το μνήμα του αδικοχαμένου νέου. Ακόμα και νεκρό τον φοβούνται αφού οι θρασύδειλοι γείτονες μας δεν αντέχουν την Ελληνική Λεβεντιά.

Μια χώρα που προσδοκεί πώς και πώς την ένταξή της στην Ε.Ε. δεν σέβεται καθόλου τα ανθρώπινα δικαιώματα ούτε τις Ευρωπαϊκές ιδέες.

Βέβαια βρίσκει πάτημα στην ανεπάρκεια των Ελληνικών μας Κυβερνήσεων που τις έχει γονατίσει η νομιμοφροσύνη, ο καθωσπρεπισμός και η διπλωματία.

Σημειωτέον ότι ο πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης, Αθανάσιος Μισσός πάντοτε δράττεται της ευκαιρίας να ομιλήσει υπέρ πίστεως και πατρίδος, ειδικά όταν η περίσταση το επιβάλλει και τα εθνικά μας δίκαια διακυβεύονται στην σκακιέρα της ανεπάρκειας των ταγών.

Ευχόμεθα όπως Κύριος ο Θεός κατατάξη την ψυχήν αυτού εν τόπω χλοερώ και οι Έλληνες να τρανώσουν το ανάστημά τους που έχουν αποκοιμίσει.

Αιωνία σου η μνήμη αξιομακάριστε και αείμνηστε αδελφέ ημών, Κωνσταντίνε.

Ο καιρός γαρ εγγύς

Αθανάσιος Μισσός, Αρχιμανδρίτης της Ιερές Μητροπόλεως Ρόδου.

Ὅσιος Νήφων Ἐπίσκοπος Κωνσταντιανῆς

Οταν ὁ ἅγιος ἤθελε νά κοιμηθεῖ λίγο, ἔστρωνε κοφτερές πέτρες στή γῆ καί πάνω τους ἔριχνε ἕνα σάγισμα.

Ὕστερα ἔψαλλε νεκρώσιμα τροπάρια, σά νά ἑτοίμαζε τόν ἑαυτό του γιά ταφή, κι ἔλεγε τέσσερα ἀποστολικά καί τέσσερα εὐαγγελικά ἀναγνώσματα, ὅλα ἀπ’ ἔξω. Ἔτσι ἔπεφτε νά κοιμηθεῖ, βάζοντας ἕνα λιθάρι γιά προσκεφάλι καί σταυρώνοντας τρεῖς φορές τό στρωσίδι του.

Συχνά τή νύχτα τοῦ ἔκαναν ἐπίθεση οἱ δαίμονες καί δέν τόν ἄφηναν νά κοιμηθεῖ. Ἐκεῖνος τότε, μέ δύναμη θεϊκή, ἅρπαζε τό ραβδί του καί τούς χτυποῦσε ἄγρια, βρίζοντάς τους καί χλευάζοντας τήν ἀδυναμία τους.

Οἱ δαίμονες εἶχαν ἀπελπιστεῖ μαζί του.

-Τί θά κάνουμε μ’ αὐτόν τόν σκληροτράχηλο, ἔλεγαν μεταξύ τους, πού μᾶς χτυπάει καί μᾶς βρίζει καί ρεζιλεύει τό σόι μας;

Μιά νύχτα εἶχε πάρει λιγάκι ὁ ὕπνος τόν δοῦλο τοῦ Θεοῦ .  Ξαφνικά φάνηκε ὁ διάβολος κρατώντας μιάν ἀξίνα!  Τή σήκωσε ψηλά γιά νά τόν χτυπήσει, μά, πρίν προλάβει νά τήν κατεβάσει, κυριεύτηκε ἀπό φρίκη καί τρόμο, τραβήχτηκε πίσω καί χάθηκε σάν καπνός, ξεφωνίζοντας καί κάνοντας μεγάλο θόρυβο, ἐνῶ ὁ Νήφων, ξύπνος πιά, τόν ἄκουσε νά τρίζει τά δόντια καί νά λέει:

-Ἄχ, Μαρία!  Ἐσύ, ὅπως πάντα, μέ καῖς! Ἐσύ, πού προστατεύεις αὐτό τό ἀγύριστο κεφάλι!

Ἀπο τά θυμωμένα ἐκεῖνα λόγια τοῦ σατανᾶ, ὁ δίκαιος κατάλαβε ὅτι ἡ Παναγία τόν ὑπερασπιζόταν καί τόν σκέπαζε μέ τή χάρη της, ἐπειδή κάθε βράδυ, πρίν κοιμηθεῖ συνήθιζε νά παίρνει λάδι ἀπ’ τό καντήλι της καί ν’ ἀλείφεται μέ πολλή εὐλάβεια στό μέτωπο, στόν αὐχένα, στήν καρδιά καί σ’ ὅλα του τά αἰσθητήρια.

Ἡ μυστική δύναμη, πού εἶχε τό ἅγιο ἐκεῖνο λάδι, ἔτρεψε τό διάβολο σέ φυγή.

Ἀπό τότε, διαπιστώνοντας τή δύναμη πού ἔχει τό λάδι ἀπό τό καντήλι τῆς Θεοτόκου καί τῶν ἁγίων, συμβούλευε τούς γνωστούς του νά παίρνουν κάθε βράδυ ἀπ’ αὐτό, ν’ ἀλείφονται μέ πίστη καί μετά νά κοιμοῦνται.

από το βιβλίο: » Ἕνας Ἀσκητής Ἐπίσκοπος Ὅσιος Νήφων Ἐπίσκοπος Κωνσταντιανῆς – Ἱερὰ Μονή Παρακλήτου – Ὠρωπος Ἀττικῆς 2004

Άγγελος: Όταν προσεύχεσαι όπως πρέπει, θα συναντήσεις τέτοια πράγματα, που να σου φαίνεται πως μ’ όλο σου το δίκαιο πρέπει να εξοργιστείς.

Δεν υπάρχει όμως δικαιολογημένος θυμός εις βάρος του διπλανού μας. Γιατί αν καλοεξετάσεις, θα βρεις πως είναι δυνατό και δίχως θυμό να τακτοποιηθεί μια χαρά το ζήτημα.

Κάνε λοιπόν ότι περνάει από το χέρι σου για να μην ξεσπάσεις σε θυμό. Κοίτα μήπως νομίζοντας ότι γιατρεύεις τον άλλο, αποδειχθείς εσύ ο ίδιος αγιάτρευτος και βάζεις εμπόδια στην προσευχή σου.

Αν αποφεύγεις το θυμό, θα βρεις και συ έλεος και θα φανείς φρόνιμος και θα λογαριαστείς κι εσύ ανάμεσα σ’εκείνους που προσεύχονται.

Να αρματώνεσαι ενάντια στον θυμό. Δεν πρέπει να ανέχεσαι καμιά επιθυμία. Γιατί αυτή δίνει υλικό στο θυμό κι αυτός με τη σειρά του ταράζει το νοητό μάτι, βλάφτοντας πολύ την πνευματική κατάσταση, που μέσα μας δημιουργεί η προσευχή.

Μην προσεύχεσαι μόνο με την εξωτερική στάση, αλλά παρακίνησε τον νου σου να έρχεται σε συναίσθηση της πνευματικής προσευχής με πολύ φόβο.

Μερικές φορές θα προσευχηθείς καλά, ευθύς ως πας για προσευχή. Κι άλλοτε πάλι, κι αν ακόμα κουραστείς πολύ, δε θα πετύχεις τον σκοπό αυτό.

Και τούτο για να ζητήσεις πιο πολύ προσευχή ακόμη και, αφού τη λάβεις να μη φοβάσαι μη τυχόν και σου αρπάξουν το κατόρθωμα.

Όταν έρθει άγγελος, μονομιάς φεύγουν όλοι όσοι μας ενοχλούν και βρίσκεται ο νους σε πολλή άνεση καθώς προσεύχεται σωστά.

Άλλοτε όμως, όταν μας έρχεται ο συνηθισμένος πόλεμος, χτυπιέται και αγωνίζεται ο νους και δεν του επιτρέπεται κεφάλι να σηκώσει, γατί έχει πια αποκτήσει την ποιότητα λογής λογής παθών.

Όμως ζητώντας πιο πολύ θα βρει. Κι αν χτυπάει την πόρτα, θα του ανοίξουν (πρβλ. Ματθ. ζ΄8).

Μην προσεύχεσαι να γίνουν τα δικά σου θελήματα, γιατί χωρίς άλλο δε συμφωνούν με του Θεού το θέλημα. Να προσεύχεσαι μάλλον καθώς διδάχτηκες λέγοντας «γενηθήτω το θέλημα σου εν εμοί» (πρβλ. Λουκ.κβ΄42).

Και για κάθε πράγμα με τον ίδιο τρόπο να ζητάς να γίνεται το δικό Του θέλημα. Γιατί θέλει ο Θεός το αγαθό κι αυτό, που συμφέρει στην ψυχή σου. Εσύ οπωσδήποτε δεν θα το ζητάς αυτό.

Πολλές φορές στην προσευχή μου ζήτησα να γίνει αυτό, που εγώ νόμιζα καλό. Και επέμεινα στο αίτημα εκβιάζοντας ασυλλόγιστα το θέλημα του Θεού μη αναθέτοντας σ’αυτόν να οικονομήσει ό,τι εκείνος ξέρει για συμφέρον μου.

Και όμως, όταν έλαβα ό,τι ζητούσα δυσανασχέτησα πολύ, επειδή δε ζήτησα να γίνει μάλλον το θέλημα του Θεού. Δεν ανταποκρίθηκε δηλαδή στις προσδοκίες μου ό,τι του ζήτησα.

Άγιος Νείλος ο Ασκητής

Διήγηση του Μητροπολίτη Κινσάσας κ. Νικηφόρου:

Είχαμε πανηγύρι στο Κελλί, δεν ήταν η πανήγυρη των Αγίων Διονυσίου και Μητροφάνους, και είχα το διακόνημα του τραπεζάρη και ετοίμασα την τράπεζα.

Κάποια στιγμή βλέπω, ότι όλα τα ψωμιά τα οποία υπήρχαν ήταν μόνο τρία. Τότε δεν είχα προβλέψει ότι έπρεπε νά ’χουμε περισσότερα ψωμιά. Ήταν δικό μου φταίξιμο, δεν είχα ενημερώσει τον Γέροντα ότι είναι λίγα τα ψωμιά και πώς θα βγάλουμε την πανήγυρη; Τότε μ’ έπιασε κρύος ιδρώτας. Τώρα τί θα κάνουμε;

Ο κόσμος μαζευόταν, τα ψωμιά σε καμμιά περίπτωση δεν θα έφταναν. Πήγα αρκετά τρομαγμένος στον Γέροντα [τον γνωστό Υμνογράφο, π. Γεράσιμο Μικραγιαννανίτη] και του λέω:

-Ευλόγησον, Γέροντα, δεν προέβλεψα, μόνο τρία ψωμιά έχουν μείνει, τί θα κάνουμε;

Να ζυμώσουνε δεν γινόταν, από τη Δάφνη δεν ερχόταν κανένας εκείνη την ώρα να μας φέρει ψωμιά. Έτσι θα μέναμε χωρίς ψωμιά και ο κόσμος μαζευότανε.

Εκείνος όμως με χτύπησε στην πλάτη και με ήρεμο ύφος μου είπε:

– Πήγαινε παιδί μου και συνέχισε το διακόνημά σου. Θα φροντίσει ο Θεός και οι Άγιοί μας.

Έφυγα, συνέχισα το διακόνημα, ξεχάστηκα εκεί κόβοντας ψωμί, χωρίς πλέον να υπολογίζω.

Αφού τελείωσε η πανήγυρη, βλέπω εκεί που είχα τα ψωμιά, ότι είχαν περισσέψει τρία ψωμιά και είχαν φάει πολύ, γιατί ήταν αρκετός ο κόσμος σε ’κείνη την πανήγυρη.