Ούτε ο λύκος γίνεται πρόβατο, ούτε ο διάβολος γίνεται ποτέ γιατρός...

Πολλοί πιστεύουν ότι τα «ξόρκια» είναι το ίδιο πράγμα με τούς εξορκισμούς της Εκκλησίας εναντίον των πονηρών πνευμάτων. Κι’ αυτό, γιατί τα λεγόμενα «ξόρκια» περιέχουν και κάποιες παραπλανητικές αναφορές τού ονόματος τού Χριστού, της Παναγίας, και των Αγίων. 

Είναι λάθος μέγα!Γιατί όχι μόνον δεν έχουν σχέση με την Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά είναι εντέχνως τοποθετημένα λόγια και προσευχές έτσι, μόνο προς παραπλάνηση των αφελών ανθρώπων.

Η περίπτωση θυμίζει το πάθημα των Εβραίων εξορκιστών στην Έφεσο, δηλαδή των επτά  παιδιών του αρχιερέως Σκευά, που θέλησαν, αν και δεν πίστευαν στον Χριστό, να χρησιμοποιήσουν το όνομα Του για να εξορκίσουν δαιμονισμένους. Τότε, το πονηρό πνεύμα τους αποκρίθηκε:

«Τον Ιησού τον γνωρίζω, καθώς και τον Απόστολο Παύλο. Εσείς, ποιοι είστε όμως που χρησιμοποιείτε το όνομά του χωρίς να το πιστεύετε;» (Πράξεις Αποστόλων ΙΘ΄15). Και ορμώντας επάνω τους, ο άνθρωπος που ήταν κυριευμένος από το πονηρό πνεύμα, τούς ξέσχισε αγανακτισμένος…

(|) ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Να έχεις ελπίδα στο Θεό. Μην απελπίζεσαι

Είναι ποτέ δυνατόν να φωνάζει κανείς τον Χριστό και τον διάβολο μαζί, για να γίνει καλά, όπως λέει και το παρακάτω ξόρκι; «Έλα Χριστέ και Παναγιά, και …το αερικό μαζί, και κάνετε καλά τον τάδε…» . ¨Η ακόμη, στο ξόρκι του ίκτερου που λένε: «Πρώτα ο Χριστός, και δεύτερος ο … χρυσός»!

Κάθε ξόρκι έχει μαγική προέλευση. Ακόμη και αυτό το φτύσιμο «να μη βασκαθείς» που συνηθίζεται από κάποιους ανθρώπους έχει ένα μυστικό νόημα. Επειδή έχει καθιερωθεί όμως, δυστυχώς περνάει απαρατήρητο… Εκείνος που φτύνει, ασχημίζει, ρυπαίνει και βρωμίζει θα λέγαμε, την εικόνα τού Θεού που εμπεριέχεται σε κάθε συνάνθρωπό μας.

Το φτύσιμο, από μόνο του, είναι μία πράξη αποδοκιμασίας στην καθημερινή μας ζωή. Ο εμπτυσμός, που γίνεται συμβολικά στις εξορκιστικές ευχές του βαπτίσματος από τον ανάδοχο (νονό) υπέρ του βαπτιζομένου, συμβολίζει την απομάκρυνσή μας από τα έργα του διαβόλου και την σύνταξή μας με τον Χριστό.

(|) ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Αφέσου στο Θεό και μη φοβάσαι! Ο Θεός θα κάνει το καλύτερο…

Το ότι τα «ξόρκια» είναι σατανικά, αποδεικνύεται και από τα πράγματα που χρησιμο- ποιούνται. Όπως, το μαυρομάνικο μαχαίρι, η πεντάλφα, η κασιδιάρα πέτρα, οι σταγόνες λαδιού, τα αναμμένα κάρβουνα, η κόκκινη κλωστή, κλπ.

Η καλυτέρευση που μερικές φορές παρατηρείται από ξόρκια και ξεματιάσματα είναι προσωρινή, και μοιάζει σαν ένα φράξιμο ποντικότρυπας, για να σού πεταχτούν κάποιο καιρό αργότερα οι ποντικοί, από άλλες τρύπες και με θηριωδέστερη μορφή… Να σού ξαναγυρίσουν δηλαδή περιστατικά και ασθένειες, που ούτε καν τις φανταζόσουνα. Είναι ποτέ δυνατόν τα πονηρά πνεύματα που δεν έχουν ίχνος αγάπης μέσα τους, να θέλουνε το καλό μας, ώστε να γίνουμε καλά, με την λευκή – «καλή» μαγεία τους;

Συνήθως, το ξεμάτιασμα με λάδι από την κυρά Κατίνα της γειτονιάς, για να περάσει ο πονοκέφαλος, ανοίγει τον δρόμο στην δημιουργία εμπιστοσύνης στις ξορκίστρες και στις «ξομπλιάστρες» που λέει ο λαός, και αυτός είναι και ο απώτερος στόχος των πνευμάτων του σκότους: ∆ηλαδή, όσο το δυνατόν πιο μακριά από την Ορθόδοξη Εκκλησία και τις ευχές των ιερέων της!

«Θεραπεύουσι το σώμα οι δαίμονες;» ρωτάει σε ένα βιβλίο του ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Και συνεχίζει: «Γέλως ταύτα και μύθοι. Επιβουλεύειν και καταβλάπτειν, ού θεραπεύειν ίσασιν οι δαίμονες». (δηλ. «Για γέλια είναι αυτά και παραμύθια. Να επιβουλεύονται και να βλάπτουν στο έπακρο γνωρίζουν οι δαίμονες, όχι να θεραπεύουν».)

Πρόσκαιρα σταματούν το κακό, που οι ίδιοι μας προξένησαν, για να πιστέψουμε σ’ αυτούς και να μας πάρουν μαζί τους στην αιώνια κόλαση…Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, γράφει: «Μήν απατάσαι λοιπόν Χριστιανέ, αλλά μάθε ότι, ούτε ο λύκος γίνεται πρόβατο ποτέ, κατά την παροιμία, ούτε ο διάβολος γίνεται ποτέ γιατρός κατά την πράξη…»

(|) ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Aκόμα και ο Χριστός έκανε υπακoή στην Μητέρα Του

(|) ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Προσευχή για προστασία από εχθρούς

Την ώρα που κάποιος ξεψυχάει ο διάβολος του στέλνει 4 προσβολές – Δείτε ποιες...

Μυστήριο την ώρα εκείνη που η ψυχή αφήνει το σώμα και… ταξιδεύει στα Ουράνια και στην αιώνια ζωή.

Τέσσερις είναι οι κυριότερες προσβολές και πιο επικίνδυνες με τις οποίες συνηθίζουν να μας πολεμούν οι εχθροί μας δαίμονες κατά την ώρα του θανάτου.

Ο πόλεμος που μας κάνουν εναντίον της πίστεως, η απόγνωσις, η κενοδοξία και τα διάφορα φαντάσματα και οι μεταμορφώσεις των δαιμόνων σε Αγγέλους φωτός.

Όσο για την πρώτη προσβολή σου λέγω ότι αν αρχίση ο εχθρός να σε πολεμή με τα ψεύτικα επιχειρήματά του βάζοντας στο νου λογισμούς απιστίας, φύγε αμέσως από το νου σου

στη θέλησί σου λέγοντας: «Πήγαινε πίσω μου Σατανά, πατέρα του ψεύδους, διότι εγώ δεν θέλω καθόλου να σε ακούσω, διότι μου είναι αρκετό να πιστεύω εκείνο που πιστεύει η αγία μου εκκλησία».

(|) ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Παναγία μου βοήθησε με! ...Παναγιά μου τι να κάνω;

Και μην αφήσης καθόλου τόπο στην καρδιά σου στους λογισμούς της απιστίας, όπως αναφέρεται: «Εάν Πνεύμα του εξουσιάζοντος, δηλαδή του εχθρού, σου επιτεθή,

μην μετακινηθής από την θέσι σου» (Εκκλ. 10,4). Αυτούς τους λογισμούς να τους θεωρής ως κινήσεις του διαβόλου που προσπαθεί την ώρα εκείνη να σε σκανδαλίση.

Κι αν δεν μπορής να στηρίξης το νου σου, στάσου με ανδρεία και μένε σταθερός με την θέλησί σου για να μην πέσης σε κανένα λογισμό ή και σε κανένα ρητό της Αγίας Γραφής,

το οποίο θα σου προσφέρη ο εχθρός. Γιατί, όσα ρητά της Αγίας Γραφής κι αν σου θυμίση την ώρα εκείνη, είναι ακρωτηριασμένα (ελλιπή), προσφέρονται με κακό σκοπό, άσχημα εξηγημένα κι αν ακόμη φαίνωνται καθαρά, καλά και φανερά.

Κι αν ο πονηρός όφις σε ρωτήση και σου πη με τον λογισμό τι πιστεύει η εκκλησία, καταφρόνησέ τον εντελώς και μην του αποκριθής.

Αλλά βλέποντας το ψεύδος και την πονηριά του και ότι προσπαθεί να σε πιάση με τα λόγια, πίστευε χωρίς καμμία αμφιβολία με όλη σου την καρδιά.

(|) ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Το όπλο κατά του διαβόλου ( Άγιος Νεκτάριος )

Σε περίπτωσι πάλι που είσαι δυνατός στην πίστι και έχεις δυνατό λογισμό και θέλεις να κάνης τον εχθρό να καταντροπιασθή, απάντησέ του ότι η αγία μου εκκλησία πιστεύει

στην αλήθεια. Κι αν σου πη ποια είναι αυτή η αλήθεια, να του απαντήσης: εκείνο που πιστεύει αυτή.

Πάνω από όλα κράτα την καρδιά σου πάντοτε σταθερή και προσεκτική και στραμμένη προς τον Εσταυρωμένο λέγοντας: «Θεέ μου, Ποιητά μου και Λυτρωτά μου, βοήθησέ με γρήγορα

και μην παραχωρήσης να πέσω ποτέ από την αλήθεια της αγίας σου πίστεως. Αλλά ευδόκησε, όπως με την χάρι σου γεννήθηκα στην αλήθεια αυτή, έτσι να τελειώσω και την θνητή μου ζωή σ’ αυτήν προς δόξαν του ονόματός σου».

https://www.face-new237.com

Άγιος Γέροντας Παΐσιος: “Ο διάβολος κυβερνά τη ματαιότητα”  ...

– Γέροντα, γιατί τον διάβολο τον λένε “κοσμοκράτορα”; Είναι πράγματι;

– Ακόμη αυτό έλειπε, να κυβερνά ο διάβολος τον κόσμο! Όταν είπε ο Χριστός για τον διάβολο “ο άρχων του κόσμου τούτου” (1), δεν εννοούσε ότι είναι κοσμοκράτορας, αλλά ότι κυριαρχεί στην ματαιότητα, στην ψευτιά.

Αλλοίμονο, θα άφηνε ο Θεός τον διάβολο κοσμοκράτορα! Όσοι όμως έχουν δοσμένη την καρδιά τους στα μάταια, στα κοσμικά, αυτοί ζουν υπό την εξουσία “του κοσμοκράτορος του αιώνος τούτου” (2). Ο διάβολος δηλαδή κυβερνάει την ματαιότητα και τους ανθρώπους που είναι κυριευμένοι από την ματαιότητα, από τον “κόσμο”. “Κόσμος” τι θα πη; Δεν θα πη κόσμημα, μάταιο στολίδι; Όποιος λοιπόν είναι κυριευμένος από την ματαιότητα είναι υπό την κατοχή του διαβόλου. Η αιχμαλωτισμένη καρδιά από τον μάταιο κόσμο διατηρεί και την ψυχή ατροφική και τον νου σκοτισμένο. Τότε, ενώ φαίνεται κανείς ότι είναι άνθρωπος, στην ουσία είναι πνευματικό έκτρωμα.

Μου λέει ο λογισμός ότι ο μεγαλύτερος εχθρός της ψυχής μας ακόμη και από τον διάβολο είναι το κοσμικό πνεύμα, γιατί μας παρασύρει γλυκά και μας πικραίνει τελικά αιώνια. Ενώ, αν βλέπαμε τον ίδιο τον διάβολο, θα μας έπιανε τρόμος, θα αναγκαζόμασταν να καταφύγουμε στον Θεό και θα εξασφαλίζαμε τότε τον Παράδεισο. Στην εποχή μας, πολύς “κόσμος” -κοσμικό πνεύμα- μπήκε στον κόσμο και αυτός ο “κόσμος” θα τον καταστρέψη. Έβαλαν οι άνθρωποι μέσα τους τον “κόσμο” και διώξανε από μέσα τους τον Χριστό.

– Γέροντα, γιατί δεν καταλαβαίνουμε πόσο κακό κάνει το κοσμικό πνεύμα και παρασυρόμαστε από αυτό;

– Γιατί το κοσμικό πνεύμα μπαίνει σιγά-σιγά, όπως ο σκαντζόχοιρος μπήκε στην φωλιά του λαγού. Στην αρχή ο σκαντζόχοιρος παρακάλεσε τον λαγό να βάλη λίγο το κεφάλι του μέσα στην φωλιά του, για να μη βρέχεται. Μετά έβαλε το ένα πόδι, μετά το άλλο, και τελικά μπήκε ολόκληρος, και με τα αγκάθια του έβγαλε τελείως έξω τον λαγό. Έτσι και το κοσμικό φρόνημα μας ξεγελάει με μικρές παραχωρήσεις και σιγά-σιγά μας κυριεύει. Το κακό λίγο-λίγο προχωράει. Αν ερχόταν απότομα, δεν θα ξεγελιόμασταν. Βλέπεις.

Αν θέλης να ζεματίσης έναν βάτραχο, πρέπει να του ρίξης λίγο-λίγο το ζεματιστό νερό. Αν το ρίξης απότομα όλο μαζί, πετιέται και φεύγει, γλυτώνει. Ενώ, αν του ρίξης λίγο καυτό νερό, στην αρχή θα το τινάξη λίγο από την πλάτη του και μετά θα το δεχθή. Αν του ρίξης ακόμη λίγο, πάλι θα το τινάξη λίγο, και σιγά-σιγά θα ζεματιστή, χωρίς να το καταλάβη. “Βρε, βάτραχε, αφού σου έρριξε λίγο καυτό νερό, σήκω και φύγε!” Δεν φεύγει. Φουσκώνει-φουσκώνει και μετά ζεματιέται. Έτσι κάνει και ο διάβολος, μας ζεματίζει λίγο-λίγο, και τελικά, χωρίς να το καταλάβουμε, βρισκόμαστε ζεματισμένοι!

(1) Ιω. 16, 11

(2) Βλ. Εφ. 6, 12

(ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ! 

Για την απελπισία...π. Κωνσταντίνος Κόμαν...

Έλεγε ο άγιος Ρουμάνος Γέροντας Παΐσιος Ολάρου:

Τι είναι η απελπισία; Η απελπισία είναι η μεγαλύτερη αμαρτία. Σου λέει ότι «εγώ δεν μπορώ να σωθώ και μάταια προσεύχομαι». Όχι. Εσύ να λες τα εξής: «Από πού προήλθε αυτός ο λογισμός; Όχι, δεν είναι σωστός. Εγώ, με τη βοήθεια της Μητερούλας του Κυρίου μου, ελπίζω να σωθώ».

Η θύρα του παραδείσου είναι ανοικτή, παιδιά μου, για όλους μας. Μόνο εμείς αρκεί να θέλουμε να μπούμε μέσα. Ο Θεός δεν υποχρεώνει κανέναν. Ενίοτε σπρώχνει κάποιον με τη βία, στέλνοντάς του μια αρρώστια, μια συμφορά, αλλά τον ενάρετο άνθρωπο τον αγαπά ο Θεός.

Κάπου είναι γραμμένο: «Κάθε αμαρτία συγχωρείται, αλλά η αμαρτία κατά του αγίου Πνεύματος δεν συγχωρείται στον αιώνα». Μετά απ’ αυτό τι σου λέει ο λογισμός σου; Όχι! Είναι βλασφημία του νοητού εχθρού. Ο διάβολος τα κάνει αυτά. Σου φέρνει λογισμούς βλασφημίας, για να σε οδηγήσει στην απελπισία και κατόπιν να σου υπενθυμίσει ότι η βλασφημία είναι εναντίον του Αγίου Πνεύματος και ότι ουδέποτε συγχωρείται.

Όχι, παιδιά μου, αυτή η σκέψη είναι του διαβόλου. Εσείς όμως ελάτε στον Πνευματικό και πέστε του τι λογισμός ήρθε στον νου σας: «Πάτερ, έχω λογισμούς βλασφημίας, έχω ανήθικους λογισμούς για την Κυρία Θεοτόκο, για τον Δεσπότη μας Χριστό, για τις Εικόνες, για τους μοναχούς, για τους ιερείς…». Οι λογισμοί πρέπει να αποκαλύπτονται στον Πνευματικό νωρίς.

Η εξομολόγηση είναι το δεύτερο βάπτισμα. Με το Μυστήριο της Εξομολογήσεως σηκώνεσαι ψηλότερα απ’ αυτούς τους λογισμούς. Και πάντοτε να κάνεις το ίδιο πράγμα: Όταν πέφτεις να σηκώνεσαι… Μην αφήνεις την ψυχή σου να προσβάλλεται από τους λογισμούς της απελπισίας.

Πώς λες ότι δεν αγαπάς τον Θεό; Αυτοί είναι λογισμοί του διαβόλου. Κλείσε το στόμα σου. Πώς δεν πιστεύεις; Ποιος σε έφερε εδώ στο μοναστήρι; Γιατί υπακούς σ’ αυτά που σου λέει ο νοητός εχθρός; Γιατί πιστεύεις ότι δεν θα σωθείς; Όχι, παιδί μου. Άφησε όλη την ελπίδα σου στην Κυρία Θεοτόκο και Αυτή θα μας σώσει όλους δωρεάν.

Αν μπορούσαμε να τα κάνουμε όλα, σίγουρα θα υπερηφανευόμασταν· αλλ’ αυτό είναι πολύ κακό… Έχουμε νοερά προσευχή; Κάνουμε ελεημοσύνη; Αλλ’ όταν βλέπεις ότι δεν μπορείς να τα κάνεις όλα, ταπεινώσου. Η δύναμη του Θεού, όπως λέει η Γραφή, αποτελειώνεται μέσα στις αδυναμίες μας. Συ κάνε αυτό που εξαρτάται από τον εαυτό σου. Προσευχήσου συχνά, εξομολογήσου, πήγαινε στην εκκλησία, κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων, με την άδεια του Πνευματικού σου. Και μη φοβάσαι ότι θα πας στην κόλαση. Την Τετάρτη και Παρασκευή νήστευε, κι αν πεινάσεις φάε κάτι. Διάβασε κάποιο ψυχωφελές βιβλίο. Λέγε την ευχή του Ιησού και μη ξεχνάς και την Κυρία μας Θεοτόκο. Κάνε ό,τι μπορείς για τη σωτηρία σου.

Άντε, παιδί μου, ας βάλουμε κι εμείς από τώρα αρχή μετανοίας. Να ζούμε με την ελπίδα της αιώνιας ζωής. Όταν ήμουν παιδί, η μανούλα μου μού έλεγε: «Νηστεύουμε τώρα, καλό μου παιδί, κι όταν τελειώσει η νηστεία, θα δεις κόκκινα αυγά και τσουρέκια και ντολμαδάκια». Κι έτσι κρατούσαμε τη νηστεία και περιμέναμε.

 Από το βιβλίο: π. Κων. Κόμαν, Αρχιμ. π. Ιωαννικίου Μπάλαν, Ο Γέροντας Παΐσιος Ολάρου, Πνευματικός του Γέροντος Κλεόπα Ηλίε (1897-1990).

Ο Θεός να φωτίσει τους Έλληνες που αντί για σοφία πηγαίνουν στους φακίρηδες και στα μέντιουμ...

Είθε, ο καλός Θεός να φωτίσει τα πλάσματα του και μάλιστα τους Έλληνες που «σοφίαν ζητούσι» (Α’ Κορ. 1,23), αλλά τώρα αντί για σοφία πηγαίνουν στους φακίρηδες και στα μέντιουμ, να τους διδάξουν μωρία.

Σήμερα η ανθρωπότητα βρίσκεται στην χειρότερη κατάσταση της από κτίσεως κόσμου. Ο δρόμος που ακολουθεί είναι δρόμος παρακμής, δρόμος διαφθοράς, δρόμος σκοταδισμού, δρόμος που οδηγεί στον όλεθρο.

Οι άνθρωποι με τις καταχρήσεις, και ιδίως τις σαρκικές, πάσχουν και λογικώς και σωματικώς. Η θεραπεία τους είναι πολύ δύσκολη. Μόνο ο παντοδύναμος και πανάγαθος Θεός με τις πρεσβείες των πολλών Αγίων, που εδώ στην Ελλάδα είναι πλήθος αμέτρητο, και πάντων των εκατομμυρίων Μαρτύρων, Οσίων, Αποστόλων και Ομολογητών, μπορεί να λυπηθεί τον λαό του και να του δώσει φώτιση…

(|) ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Τι είναι η πίστη στο Θεό;

Με αυτή μόνο ο άνθρωπος θα διορθωθεί και θα βαδίσει ορθά. Το έλεος και η ευσπλαχνία του Θεού αλλάζει τις διαθέσεις του κόσμου. Σήμερα η κατάσταση της σήψεως είναι χειρότερη από αυτή της εποχής των Σοδόμων. Ο βόρβορος της αμαρτίας υπερχείλισε και πλημμύρισε τον κόσμο. Λυπούμε για την απώλεια τόσου πλήθους ψυχών. Ο φιλάνθρωπος Κύριος γι’ αυτό ήρθε στην γη, για να ανεβάσει το πλάσμα Του στον ουρανό.

Μας έδωσε την χάρη και πήρε την αμαρτωλή σάρκα μας και την καθάρισε και την αγίασε και την θέωσε. Έβαλε τον άνθρωπο να καθίσει στα δεξιά του θρόνου της μεγαλωσύνης Του. Πως εμείς μπορούμε να απολογηθούμε για την αχαριστία που δείχνουμε στην τόση Του ευσπλαχνία; Έχουμε φθάσει σήμερα στα πρόθυρα της Δευτέρης Παρουσίας του Κυρίου. Πότε θα γίνει; Ο Θεός μόνο ξέρει, κανείς άλλος…!

…Ας αφήσουμε, όμως αδελφοί μου, τον Θεό να αποφασίσει την ώρα της θριαμβευτικής ελεύσεως Του στη γη, για να κρίνει ζώντες και νεκρούς. Εμείς ας προσπαθήσουμε να αποφύγουμε την αμαρτία, γιατί αυτή είναι πραγματικός θάνατος, αφού μας απομακρύνει, μας χωρίζει από τον Θεό, από την όντως Ζωή, από το Φως, από την ατελεύτητη χαρά, από όλα τα αγαθά.

Είθε, ο καλός Θεός να φωτίσει τα πλάσματα του και μάλιστα τους Έλληνες που «σοφίαν ζητούσι» (Α’ Κορ. 1,23), αλλά τώρα αντί για σοφία πηγαίνουν στους φακίρηδες και στα μέντιουμ, να τους διδάξουν μωρία.

ΓΕΡΩΝ ΑΝΘΙΜΟΣ ΑΓΙΑΝΝΑΝΙΤΗΣ

(|) ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Πως θα γνωρίζουμε ποιο είναι το θέλημα του Θεού;

(|) ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Άγιος Παΐσιος: Ξέρεις πόσοι Άγιοι είναι γύρω μας και δεν τους ξέρουμε...

Ένα Καντήλι τοποθετείται επίσης στο εικονοστάσι του σπιτιού και ανάβεται κάθε μέρα, σύμφωνα με την ορθόδοξο παράδοση.

Η λέξη καντήλι προέρχεται από τη λατινική candela=κερί. Στη χριστιανική Εκκλησία το Καντήλι τοποθετείται μπροστά στις άγιες εικόνες.

Αυτό που τοποθετείται μπροστά στον Εσταυρωμένο, μέσα στο Ιερό Βήμα, διατηρείται πάντοτε αναμμένο και γι’ αυτό λέγεται «ακοίμητο» Καντήλι.

Μια συνήθεια που διατηρεί τον βαθύ χριστιανικό συμβολισμό της με το Φώς του Χριστού που φωτίζει κάθε άνθρωπο, που θερμαίνει την ελπίδα και που παρηγορεί και συντροφεύει στις ατέλειωτες ώρες της μοναξιάς.

Το άναμμα του καντηλιού ενέχει τον συμβολισμό ότι προσφέρεται ως θυσία σεβασμού και τιμής προς τον Θεό και τους Αγίους του. Συμβολίζει επίσης, το φώς του Χριστού που φωτίζει κάθε άνθρωπο, καθώς επίσης συμβολίζει και το γνωστό παράγγελμα του Κυρίου μας ότι πρέπει να είμαστε, οι χριστιανοί, τα φώτα του κόσμου.

Το έλαιον, το λάδι δηλ. που καίει στα καντήλια μας, “ τον του Θεού υπεμφαίνει έλαιον” γράφει ο Άγ. Συμεών Θεσσαλονίκης, το έλεος του Θεού που φανερώθηκε όταν η περιστερά του Νώε επέστρεψε στην Κιβωτό για να σημάνει την παύση του κατακλυσμού, έχοντας στο ράμφος της κλάδο ελαίας, ή όταν ο Ιησούς, καθώς επροσηύχετο εκτενώς, επότιζε με τους θρόμβους του ιδρώτος του την ελιά, κάτω από τα κλαδιά της οποίας γονάτισε την μαρτυρική εκείνη νύχτα, στο Όρος των Ελαιών.

Βέβαια, όλοι ξέρουμε πως απείρως ανώτερος του υλικού φωτισμού είναι ο εσωτερικός, αγιοπνευματικός φωτισμός. Έγραφε λοιπόν ο Θεοφόρος Πατήρ Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός : “ Φωτίσωμεν  γλώσσαν” και συμπληρώνει ο σχολιαστής του : Επετεύχθη τούτο ;

(|) ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Για αυτή την αμαρτία δεν υπάρχει καμία δικαιολογία

Το λάδι συμβολίζει το άπειρο έλεος του Θεού, αλλά και τα κανδήλια συμβολίζουν την Εκκλησία που είναι μεταδοτική Θείου ελέους και φωτιστική. Συμβολίζουν βέβαια τους ίδιους τους αγίους που το Φώς τους έλαμψε, κατά το λόγο του Κυρίου, «έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως ίδωσι τα καλά έργα και δοξάσωσι τον Πατέρα τον εν τοίς ουρανοίς».

Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους πρέπει οι Ορθόδοξοι να ανάβουμε το καντήλι όπως για παράδειγμα:

– για να μάς θυμίζει την ανάγκη για προσευχή,

– για να φωτίζει το χώρο και να διώκει το σκότος όπου επικρατούν οι δυνάμεις του κακού,

– για να μάς θυμίζει ότι ο Χριστός είναι το μόνο αληθινό Φώς και η πίστη σε Αυτόν είναι Φώς,

– για να μάς θυμίζει ότι η ζωή μας πρέπει να είναι φωτεινή,

– για να μάς θυμίζει ότι όπως το καντήλι απαιτεί το δικό μας χέρι για να ανάψει έτσι και η ψυχή απαιτεί το χέρι του Θεού, τη Χάρη Του δηλαδή,

– για να μάς θυμίζει ότι πρέπει το θέλημά μας να καεί και να θυσιαστεί

– για την αγάπη προς το Θεό κ.ά.

Εννοείται, βέβαια, ότι το λάδι των καντηλιών πρέπει να είναι ελαιόλαδο και μάλιστα όσο το δυνατόν καλύτερης ποιότητος. Άλλωστε ο Κύριος προσευχήθηκε στον κήπο των Ελαιών και ο ναός με τα κανδήλια μετατρέπεται σε νέο κήπο και ελέους (λαδιού) και Ελέους Θεϊκού Το λάδι τους μας θυμίζει την ευσπλαχνία του Θεού και το φως τους στη ζωή μας, που πρέπει να είναι φωτεινή και άγια.

Η φωτοχυσία του ναού συμβολίζει το θείο φως της παρουσίας του Θεού που φωτίζει τις καρδιές όχι μόνο των νεοφώτιστων αλλά και όλων των χριστιανών. Ο Κύριος φανέρωσε αυτή τη μεγάλη αλήθεια για τον εαυτό Του με τα ακόλουθα λόγια: “Εγώ ειμι το φως του κόσμου” (Ιωάν.8/η: 12).

(|) ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Ο Θεός δεν με ακούει, εγώ πόσο Τον ακούω;

Είναι φως όχι μόνο λόγω της φωτεινής διδασκαλίας Του, αλλά κυρίως λόγω της φωτεινής παρουσίας Του. Αυτό επιβεβαιώνεται κυρίως από τη θαυμαστή Μεταμόρφωσή Του, όπου “έλαμψε το πρόσωπον αυτού ως ο ήλιος, τα δε ιμάτια αυτού εγένετο λευκά ως το φως” (Ματθ.17/ιζ: 2).

Στο Σύμβολο της Πίστεως ο Υιός του Θεού παρουσιάζεται ως “φως εκ φωτός”. Στην ακολουθία του Εσπερινού επίσης ο υμνογράφος παρουσιάζει τον Κύριο ως “φως ιλαρόν”. Και οι χριστιανοί με τα μυστήρια της Εκκλησίας και τον πνευματικό τους αγώνα μπορούν να δεχθούν το φως της χάριτος του Αγίου Πνεύματος και να το ακτινοβολούν με τη ζωή τους.

Στην “επί του όρους” ομιλία ο Κύριος συμβουλεύοντας τους μαθητές Του είπε: “Υμείς εστε το φως του κόσμου…. ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα και δοξάσωσι τον πατέρα υμών τον εν τοις ουρανοίς” (Ματθ 5/ε: 14-16).

(Δηλαδή: Εσείς είστε το φως του κόσμου έτσι να λάμψει το φως σας μπροστά στους ανθρώπους για να δουν τα καλά σας έργα και να δοξάσουν τον πατέρα σας τον επουράνιο).

Εδώ φαίνεται καθαρά ότι το φως των μαθητών του Χριστού είναι τα καλά έργα της αγιοπνευματικής ζωής τους. Οι άγιοι στην άλλη ζωή θα ομοιάσουν με τον Κύριο, θα γίνουν “θεοί κατά χάριν”. Αυτό το εκφράζει ο Κύριος καθαρά με τα προφητικά λόγια Του: “Τότε οι δίκαιοι εκλάμψουσιν ως ο ήλιος εν τη βασιλεία του πατρός αυτων” (Ματθ. 13/ιγ: 43).

(|) ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Πως διατηρείς την ουράνια χαρά και την ειρήνη

(|) ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Πως διατηρείς την ουράνια χαρά και την ειρήνη

π. Ανδρέας Αγαθοκλέους Το άλλο μαρτύριο...

Ο πόνος, ψυχικός ή σωματικός, η απογοήτευση από τον εαυτό μας ή τους γύρω μας, οι αποτυχίες και οι δυσκολίες που μας συμβαίνουν, είναι μαρτύριο...

Ο Γέροντας Σωφρόνιος του Essex, στο βιβλίο του για τον άγιο Σιλουανό, αναφέρεται σε «έναν ευσεβή άνθρωπο που σ’ όλη τη ζωή του παρακαλούσε τον Κύριο να τον αξιώσει να βρει μαρτυρικό θάνατο· πλησίασε, λοιπόν, η ώρα του ειρηνικού του τέλους και τότε είπε με θλίψη: “ ο Κύριος δεν άκουσε την προσευχή μου”. Μόλις όμως πρόφερε αυτές τις λέξεις, πληροφορήθηκε πως όλη η ζωή του ήταν μαρτυρική κι έτσι η προσευχή του έγινε δεκτή».

Στο πιο πάνω περιστατικό, φαίνεται πως η προσευχή ακούγεται από το Θεό αλλά ο τρόπος που θα απαντήσει στο αίτημά μας, δεν είναι πάντα καθώς περιμένουμε. Κι ακόμα, πως το μαρτύριο, ως έκφραση αγάπης προς το Χριστό, δε νοείται μόνο ως μαρτύριο του αίματος.

Ο πόνος, ψυχικός ή σωματικός, η απογοήτευση από τον εαυτό μας ή τους γύρω μας, οι αποτυχίες και οι δυσκολίες που μας συμβαίνουν, είναι μαρτύριο. Η υπομονή κι η εμπιστοσύνη που θα δείξουμε στο Θεό ως τον Κύριο των Δυνάμεων και της Αγάπης, θα εκφράσει την εσωτερική σχέση που έχουμε μαζί Του. Η ανυπομονησία, η σύγχυση και η αγανάκτηση, θα μας φανερώνουν την απουσία του Θεού από τη ζωή μας ως επιλογή δική μας.

Ασφαλώς, το να καλείσαι να μαρτυρήσεις δεν είναι εύκολο. Κυρίως, αν επενδύεις στη ζωή αυτή ως να μην τελειώνει ποτέ. Γιατί το μαρτύριο ανατρέπει τους σχεδιασμούς σου, την ασφάλεια σου, την ησυχία σου. Ο Χριστός, την τελευταία νύχτα της επίγειας ζωής του προειδοποιούσε τους μαθητές του ότι «εν τω κόσμω θλίψιν έξετε» και τους ενθάρρυνε, λέγοντάς τους «αλλά θαρσείτε· εγώ νενίκηκα τον κόσμον».

Μαρτύριο χωρίς Χριστό γίνεται κόλαση. Μαζί Του ο σταυρός μας γίνεται «ελαφρύς», καθώς μας είπε, και αποκτά τη διάσταση της προσωπικής ανάστασης. Γιατί ο Θεός μας δεν είναι καθώς οι κατά φαντασία Θεοί που απαιτούν από τους οπαδούς τους θυσίες χωρίς οι ίδιοι να θυσιάζονται. Ο δικός μας Θεός σταυρώνεται και θυσιάζεται, πονεί και αγωνιά, γίνεται «ομοιοπαθής» με μας. Γνωρίζει εμπειρικά τα «καθ ’ημάς»· γι’ αυτό και μας γίνεται οικείος. Όμως και καθένας που μαρτυρεί μέσα από τις συνθήκες ζωής του και βιώνει το μαρτύριό του ως κάποιο τρόπο αγάπης προς τον εσταυρωμένο Κύριό του, αποκτά οικειότητα μαζί Του, διαλέγεται ως φίλος, του μιλά με παρρησία.

Αλήθεια, δεν είναι οι δυσκολίες της ζωής για να συντρίβουν το πρόσωπο, να το εξουθενώνουν και να το διαλύουν. Με το Χριστό οι δυσκολίες μπορούν να γίνουν μέσα θριάμβου και νίκης κατά του θανάτου που ελλοχεύει εντός μας. Τους μάρτυρες τους γιορτάζουμε στην Εκκλησία, δεν τους πενθούμε, κι ας βασανίστηκαν κι ας πέθαναν. Γιατί το μαρτύριό τους έγινε η «γενέθλιος ημέρα» τους, όπου αναγεννηθήκαν ώριμα και τέλεια στην ουράνια Βασιλεία. Το «μαρτύριο της συνειδήσεως», σ’ αντίθεση με το «μαρτύριο του αίματος», μπορεί να κρατά χρόνια πολλά, να είναι μια ζωή!

Ευλογημένοι όσοι το βάδισαν κρατώντας τόν Εσταυρωμένο με πίστη· γιατί, πράγματι, αυτοί θα είναι μαζί του αιώνια.

Το Θαύμα της Αγίας Μαρίνας που θα σας αφήσει άφωνους...

Πολλές φορές στην ζωή μας, σαν συνειδητοί Χριστιανοί, επικαλούμεθα τον Θεό και τούς Αγίους Του....

Αυτό λοιπόν έκανε και μια οικογένεια από την Κύπρο, γνωστή από τις τηλεοπτικές εκκλήσεις της πριν δύο χρόνια, για την εξεύρεση δότη προκειμένου να βρεθεί μόσχευμα για εγχείρηση στο μικρό παιδί τους, τον Ανδρέα που έπασχε από λευχαιμία.

Μόσχευμα βρέθηκε και οι γονείς ετοιμάσθηκαν για να ταξιδεύσουν στις ΗΠΑ, όπου θα γινόταν η λεπτή χειρουργική επέμβαση μεταμόσχευσης μυελού. Όλοι θυμόμαστε τότε την αγωνία της οικογένειας του Βάσου Βασιλείου από τη Λεμεσό και τις καθημερινές εκκλήσεις τους στον Χριστό μας για να σώσει το παιδί τους.

Πριν λοιπόν ξεκινήσουν για την εγχείρηση οι γονείς άκουσαν για τα θαύματα της Αγίας Μαρίνας και πήραν την πρωτοβουλία να τηλεφωνήσουν στο μοναστήρι τής Αγίας Μαρίνας στην Άνδρο και να ζητήσουν την ευλογία Της.

Στο τηλέφωνο ο ηγούμενος της Μονής αρχιμανδρίτης Κυπριανός υποσχέθηκε πως θα προσευχηθεί στην Αγία και ευχήθηκε στους γονείς να έχει το παιδί την Αγία Μαρίνα στο χειρουργείο για βοήθεια.

Πράγματι με την ευχή του ηγουμένου Κυπριανού στις αποσκευές τους και με ακράδαντη την πίστη για τη βοήθεια της Αγίας Μαρίνας οι δύο γονείς και ο μικρός Ανδρέας μετέβησαν στις ΗΠΑ. Μετά τις καθιερωμένες προκαταρκτικές εξετάσεις προετοιμασίας ο μικρός Ανδρέας εισήλθε για την πραγματικά πολύ σοβαρή και λεπτή εγχείρηση.

Λίγη ώρα πριν το χειρουργείο παρουσιάστηκε στον ιατρό που θα χειρουργούσε τον μικρό Ανδρέα μία γυναίκα. Είπε πως είναι γιατρός και παρακάλεσε να παρακολουθήσει την εγχείρηση, επειδή ήταν προσωπική ιατρός του μικρού Ανδρέα.

Η συζήτηση της γυναίκας με τον χειρούργο έδειχνε πως κατείχε την ιατρική επιστήμη και δεν άφηνε καμιά αμφιβολία στο χειρούργο να σκεφτεί πως δεν είναι ιατρός. Εκείνος πάντως της είπε πως δεν επιτρέπεται να βρίσκεται στο χειρουργείο ξένος ιατρός και πως αποτελούσε πρακτική της ιατρικής του ομάδας να μην μετέχουν άλλοι στις λεπτές αυτές εγχειρήσεις.

Η επιμονή όμως της γυναίκας έκαμψε την αρχική αδιαλλαξία του χειρούργου. Της ζήτησε να αφήσει τα στοιχεία της στη γραμματεία και να εισέλθει στη συνέχεια στο χειρουργείο μαζί του. Έτσι και έγινε.

Η άγνωστη ιατρός εισήλθε στο χειρουργείο και όχι απλώς παρακολουθούσε αλλά συμμετείχε ενεργά στην εγχείρηση του μικρού Ανδρέα. Αρκετές φορές μάλιστα έδωσε τις κατευθύνσεις για το πώς έπρεπε να προχωρήσει η επέμβαση. Όλα πήγαν καλά και ο γιατρός αφού την ευχαρίστησε εξήλθε του χειρουργείου.

Το ζεύγος Βασιλείου έτρεξε να πληροφορηθεί για το πώς πήγε η εγχείρηση. «Όλα πήγαν πολύ καλά» τους είπε. Και πρόσθεσε: «Δεν μπορώ όμως να καταλάβω πως είχατε μια τέτοια γιατρό για το παιδί σας και ήλθατε σε μένα;» Οι γονείς έκπληκτοι του απάντησαν ότι δεν είχαν φέρει κάποια γιατρό και δεν γνωρίζουν κάτι σχετικό.

Ο χειρούργος όμως επέμενε και τους είπε πως όταν εξήλθε από το χειρουργείο η γιατρός του μικρού Ανδρέα, παρέμεινε για λίγο μέσα με την υπόλοιπη ιατρική ομάδα. Ως εκ τούτου κάπου εκεί γύρω έπρεπε να είναι και τους προέτρεψε να τη συναντήσουν. Μάταια όμως έψαχναν να τη βρουν.

Η γιατρός είχε εξαφανισθεί… Σκέφθηκαν πως θα έφυγε και πήγαν μετά την προτροπή του χειρούργου στη γραμματεία να ζητήσουν τα στοιχεία της προκειμένου να την ευχαριστήσουν. Πίστευαν πως ίσως κάποια γιατρός από την Ελλάδα, ή την Κύπρο ευαισθητοποιήθηκε και ταξίδευσε στις ΗΠΑ για να συμβάλλει στην λεπτή χειρουργική επέμβαση.

Με έκπληξη διαπίστωσαν πως η άγνωστη γυναίκα ιατρός είχε υπογράψει με το όνομα Μαρίνα από την Άνδρο (Marina from Andros). Δεν πίστευαν αυτό που έβλεπαν. Στέκονταν επί αρκετή ώρα αμήχανοι μπροστά στο θαύμα της Αγίας Μαρίνας.

Τα δάκρυα ευγνωμοσύνης και χαράς πλημμύρισαν τα μάτια τους. Θυμήθηκαν αυτό που τους είχε πει ο σεβαστός γέροντας και ηγούμενος της ομώνυμης Ιεράς Μονής. » Πηγαίνετε στην Αμερική και εύχομαι η Αγία Μαρίνα να είναι μέσα στο χειρουργείο »

Την απερίγραπτη χαρά τους για την επιτυχή έκβαση της εγχείρησης και την επαναφορά της υγείας του μικρού Ανδρέα τη μετέφεραν στα ΜΜΕ μιλώντας για το αληθινό θαύμα. Από τότε έβαλαν ως τάμα να βρίσκονται πάντοτε οικογενειακώς στην Άνδρο την ημέρα της μνήμης της Αγίας Μαρίνας.

Έτσι και πράττουν, ενώ όπως ανέφερε μοναχός της Μονής με τον οποίο συνομιλήσαμε δύο φορές, στα χρόνια που μεσολάβησαν από τότε, η οικογένεια Βασιλείου μεταβαίνει τακτικά από τη Λεμεσό κάθε καλοκαίρι στην Άνδρο για να ευχαριστήσει την Αγία Μαρίνα, που έσωσε τον μικρό Ανδρέα.

Ουδέποτε λοιπόν απουσίασαν τα θαύματα των Αγίων από τη ζωή τής Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, και είθε ο Πανάγαθος Θεός, ό Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός, να μας ενισχύει την πίστη μας με τα θαύματα των Αγίων μας.

Ευχαριστούμε θερμώς την κ. Κυριακοπούλου Σπυριδούλα, συνταξιούχο ιατρό, που είχε την ευγενή καλοσύνη να μας ενημερώσει για το ανωτέρω θαύμα. Θερμές ευχαριστίες στον ηγούμενο της Ιεράς Μονής και στην αδελφότητα για τις διευκρινίσεις και τις απαντήσεις στα ερωτήματα που τους θέσαμε.

Κείμενο του αββά Ησαΐα: Διά τεσσάρων πραγμάτων ἡ ὀργή πληθύνεται· διά τῆς δοσοληψίας, καί τοῦ κρατῆσαι τό θέλημά σου, καί τοῦ θέλειν διδάσκειν, καί τοῦ λογίζεσθαι ἑαυτόν φρόνιμον.

Κείμενο του αββά Ησαΐα: Διά τεσσάρων πραγμάτων ἡ ὀργή πληθύνεται· διά τῆς δοσοληψίας, καί τοῦ κρατῆσαι τό θέλημά σου, καί τοῦ θέλειν διδάσκειν, καί τοῦ λογίζεσθαι ἑαυτόν φρόνιμον.

Ερμηνεία από τον αρχιμ. Αιμιλιανό Σιμωνοπετρίτη

Ἡ ὀργή, δηλαδή ἡ ἀνημπόρια τῆς ψυχῆς, ἡ ὁποία ξεσπᾶ λόγῳ ἐλλείψεως ἐσωτερικῆς ἑνότητος, αὐξάνει «διά τῆς δοσοληψίας», μέ τό δοῦναι καί λαβεῖν. Δοσοληψία εἶναι ἡ ἀνταλλαγή πραγμάτων, χρημάτων, σκέψεων, οἱ κοινωνικές ἐπαφές, φανερώνει δέ ὅτι μέσα μας ὑπάρχουν ἐπιθυμίες καί καλλιεργεῖ τό ἐπιθυμητικό τοῦ ἀνθρώπου. Γι’ αυτό, ὅταν δέν σοῦ δώσουν κάτι πού ζητᾶς, ἤ ὅταν σοῦ ζητοῦν συνεχῶς, χάνεις τήν ἠρεμία σου, ὀργίζεσαι.

Καί διά τοῦ κρατῆσαι, τό θέλημά σου. Ἡ ὀργή ἐπίσης αὐξάνει μέ τό νά θέλης νά ἐπικρατῆ τό θέλημά σου. Δέν ὑπάρχει μεγαλύτερη καί βλακωδέστερη ἐνέργεια ἀπό τό νά θέλω νά ἐπικρατῆ τό θέλημά μου. Τό θέλημα εἶναι ὁ μεγαλύτερος ἀντίπαλος τοῦ ἀνθρώπου. Ἐπειδή δέ ὁ κάθε ἄνθρωπος πού μέ περιβάλλει ἔχει τό δικό του θέλημα, ἐάν θά θέλω νά ἐπικρατῆ τό θέλημά μου, θά ἔρχωμαι συνεχῶς σέ σύγκρουσι μέ τούς ἄλλους καί δέν θά ἔχω ἀληθινή σχέσι μαζί τους.

Διά τοῦ θέλειν διδάσκειν. Τό νά θέλω νά κάνω διδασκαλία στόν ἄλλον, νά τοῦ δίνω συμβουλές, νά τόν διορθώνω, μέ φέρνει πάντοτε σέ σύγκρουσι μαζί του καί μοῦ ἀναπτύσσει ἕνα ἀλλόκοτο ἐγώ. Ἄλλωστε, αὐτό εἶναι καί συμμερισμός ἰδιότητος τοῦ Θεοῦ, διότι ἡ διδασκαλία δέν εἶναι δικαίωμά μας, καί ὁ ἄλλος δέν μᾶς ἀνήκει γιά νά τόν διδάξωμε.

Καί τοῦ λογίζεσθαι ἑαυτόν φρόνιμον. Καί τό νά νομίζω ὅτι εἶμαι καθ’ ἑαυτόν φρόνιμος, ὅτι ἔχω βαρύτητα στήν σκέψι μου, μοῦ αὐξάνει τήν ὀργή. Αὐτό καί πάλι εἶναι ἀφελές.

Αρχιμ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου, ΛΟΓΟΙ ΑΣΚΗΤΙΚΟΙ – Ερμηνεία στον αββά Ησαΐα, εκδ. ΙΝΔΙΚΤΟΣ.

 Η ευχή που ελευθερώνει τον νου από τις λάθος σκέψεις...

Κύριε, Ιησού, Χριστέ, ελέησόν με!

Η απλή αυτή ευχή ελευθερώνει τον νου από τις λάθος σκέψεις, την πίεση και τον σκοτισμό, το μπέρδεμα απόψεων και αποφάσεων, χαρίζει την διάκριση του καλού και του κακού, του σωστού από το λάθος.

Ελευθερώνει την ψυχή από το βάρος, το άγχος, σβήνει τα απωθημένα και τις απογοητεύσεις, αντιμετωπίζει τα μίση και τα πάθη.

Ελευθερώνει την καρδιά από τα αντιφατικά συναισθήματα, ξεκαθαρίζει τα θετικά συναισθήματα και διώχνει τα αρνητικά, σβήνει τον πόνο από την απογοήτευση και την απόρριψη, δυναμώνει τις αντοχές της και αυξάνει την αγάπη της για όλους, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μας.

Η ευχή αυτή μας πάει στον Παράδεισο. «Είναι σαν να είσαι σε παιδότοπο!!!» όπως είπε κάποτε χαρακτηριστικά ένα 7χρονο κοριτσάκι που είχε μάθει να κάνει την ευχή με κομποσκοίνι.

Ποιόν σκοτώνει;

Τα πάθη και τις διαστροφές μας. Τον ανάποδο εαυτό μας. Το εγώ και το θέλω μας. Την βαριεστημάρα και την αναβλητικότητα, την πλήξη και την ανία, την έλλειψη ιδεών και ουσίας στην ζωή,

την εξάρτησή μας από λάθος άτομα, πράγματα, σκέψεις και καταστάσεις, την απογοήτευση και απελπισία, τον φθόνο και την εκδικητικότητα και γενικά κάθε αρνητικό συναίσθημα.

Τελικά, σκοτώνει την επενέργεια του Πονηρού (αυτόν ακριβώς που εννοούμε όταν λέμε «…αλλά ρήσε ημάς από του πονηρού. Αμήν!»),

είτε αυτή εκδηλώνεται μέσω μηχανορραφιών άλλων ανθρώπων, είτε εκδηλώνεται σαν πειρασμική κατάσταση απ’ ευθείας στον νου και την καρδιά μας, σαν σκέψη, φαντασία ή συναίσθημα.

Είναι σαρωτική, υπέροχη, αναπαυτική.
Κλείνει πληγές και αναδομεί τον άνθρωπο.
Ανασταίνει τον καλό νεκρό εαυτό μας και εκδιώκει τα πάθη, τα λάθη και τις αδυναμίες μας.

Μας κάνει δυνατούς και σίγουρους για αυτό που μπορούμε να καταφέρουμε, με την βοήθεια του Θεού πάντα, γι’ αυτό που είμαστε, γι’ αυτό που θα γίνουμε και για την επίτευξη των στόχων που βάζουμε.

Μας δίνει την ελπίδα να ατενίζουμε το μέλλον με λαχτάρα, και αναπτερώνει το κουράγιο να προσπαθήσουμε και να παλέψουμε για τους στόχους μας.

Τότε πλέον δεν μπορεί κανείς να μας υποβιβάσει, να διώξει την σιγουριά μας και την ελευθερία μας. Ποιος άραγε μπορεί να μας πείσει τότε ότι τίποτα δεν είμαστε και τίποτα καλό ποτέ δεν θα καταφέρουμε όταν ο ίδιος ο Θεός πιστεύει το αντίθετο, γι’ αυτό και μας δημιούργησε;

Ή μάλλον, να το πούμε κι αλλιώς, όταν μας έχει δημιουργήσει ένας παντοδύναμος Θεός, βάζοντας μέσα μας δυνάμεις για να καταφέρουμε τα πάντα με την βοήθειά Του, ποιος μπορεί να μας πείσει για το αντίθετο; Μόνο ένας ανόητος που δεν έχει καταλάβει τίποτα από ζωή.

Δεν έχει καμία σχέση με αυθυποβολή ή με νιρβάνα.

Παρ’ όλα αυτά, τα αποτελέσματά της είναι από θετικά και ηρεμιστικά αρχικά έως σαρωτικά και υπερφυσικά σε προχωρημένα στάδια αγιότητας, εδώ μιλάμε όμως για πνεύματα και μορφές σαν του γέροντα Παΐσιου και του γέροντα Πορφύριου.

Ξεπερνάει σε δράση και επίδραση κάθε σύγχρονο τρόπο, μέσο, ιδεολογία και θεωρία περί θετικού εαυτού, αυτογνωσίας και αυτοολοκλήρωσης, ηρεμίας και απεξάρτησης και κάθε είδους προσωπικής επίτευξης στόχων και πνευματικών αναβάσεων

Για εμάς αρκεί να βγει στην επιφάνεια ο καλός, υπέροχος, δυνατός, δυναμικός και αντιστασιακός (στο κακό) εαυτός μας.

Δεν προσπαθούμε να πείσουμε τον εαυτό μας ότι είμαστε καλοί, υπέροχοι, εξαίρετοι και όλα τα μπορούμε, όπως μας παροτρύνουν σύγχρονες μέθοδοι αυθυποβολών.

Αντίθετα, ξεκινάμε την ευχή αυτή «φορώντας» και φέροντας τον λάθος εαυτό μας και όλες τις επιθυμίες του, καλές ή κακές. Δεν προσπαθούμε την ώρα της ευχής να σκεφθούμε όλα αυτά που είμαστε και τι θέλουμε να γίνουμε, γιατί η σκέψη ξεφεύγει από την ευχή και πάει αλλού.

Αν συμβεί κάτι τέτοιο, την επαναφέρουμε αμέσως στην ευχή και συνεχίζουμε.

Παρ’ όλα αυτά όμως, στην πορεία βλέπουμε ότι αλλάζουμε και γινόμαστε εξαίρετοι, ενδιαφέροντες, ζωντανοί, δραστήριοι, θετικοί, εποικοδομητικοί, βοηθητικοί, γλυκείς, οι αγαπημένοι των γονιών, των αδελφών, των καθηγητών και των φίλων μας.

Αυτό δηλαδή που θέλουμε αλλά δεν το σκεφτόμαστε την ώρα της ευχής, γίνεται από μόνο του, γιατί η ευχή αυτή φέρει την Χάρη του Ιησού Χριστού που επικαλούμαστε.

Γιατί η ευχή αυτή δρα μόνη της αλλάζοντας την ζωή μας, χωρίς εμείς να χρειάζεται να πείσουμε τον εαυτό μας για την αλλαγή και χωρίς να χρειάζεται να του υποβάλλουμε εμείς θετικές ιδέες ή διαβεβαιώσεις;

Μα γιατί…

Η ΕΥΧΗ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΦΥΣΙΚΗ!
ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΕΝΕΡΓΗΤΗ.

Δηλαδή, ενεργεί από μόνη της, μόνο με την απλή επίκληση του ονόματος του Ιησού.

Στην ουσία δεν είναι σκέτα τα λόγια που φέρνουν αυτό το αποτέλεσμα, αλλά η αυτενεργή δύναμη του ονόματος του Ιησού.

Και μόνο το όνομα του Ιησού, η με σεβασμό αναφορά στο πρόσωπό Του έχει δύναμη και εξουσία σε κάθε ενέργεια του πονηρού, σε κάθε κακό, σε κάθε

ενέργεια μαγείας, κατάρας, γλωσσοφαγιάς, γρουσουζιάς, πονηρής επιρροής από τους ανθρώπους ή τα πνεύματα.

Γι’ αυτό και δεν συγκρίνεται με καμία άλλη «θετική» σκέψη ή επίκληση στην οποία δεν υπάρχει η αναφορά στο όνομα του Ιησού.

Ας μην ξεχνάμε ότι την εποχή που ο Χριστός ήταν στην γη, τον καλούσαν οι άνθρωποι, τον φώναζαν για να τους σώσει, συχνά «έκραζαν» ξεφώνιζαν δηλαδή και Εκείνος έσπευδε.

Το ίδιο και τώρα. Με το που ξεκινάμε την ευχή, ο Χριστός είναι κοντά μας, μπροστά μας, μας ακούει, μας κοιτάζει, χαμογελάει με την προσπάθειά μας, μας συμπαθεί για τον κόπο μας, μας συμπονεί, λυπάται και κλαίει μαζί μας

για τα όσα περάσαμε και έγιναν η αιτία να στραφούμε τελικά σε Αυτόν με τόσο πόνο.

Γιατί, κακά τα ψέμματα, στον Χριστό οι περισσότεροι καταφεύγουν σαν τελευταία λύση στα προβλήματά τους. Όταν όμως Τον γνωρίσουν, έχει την πρώτη θέση στην ζωή τους.

Η ευχή αυτή μας ενώνει, εμάς εδώ στην Γη, με τον Ουρανό.

Εμάς τους ανθρώπους, με τον Θεό, την υπερφυσική Του δύναμη, την ανίκητη ισχύ Του και Παντοδυναμία του.

Μπορούμε να κάνουμε την ευχή αυτή κρατώντας κομποσκοίνι, χωρίς να χρησιμοποιούμε όμως τεχνικές αναπνοών κλπ.

Την ευχή αυτή την ξεκινάμε απλά, λέγοντας νοητικά, από μέσα μας ή με τα χείλια, τις λέξεις. Σιγά σιγά αυτές από μόνες τους εγκαθίστανται μόνιμα στον νου και διεισδύουν και στην καρδιά, αλλάζοντάς της και διατηρώντας την σε υγιή και δυνατή κατάσταση.

Η ευχή αυτή, όπως και η μυστηριακή ζωή στην Εκκλησία, χρειάζεται την σωστή καθοδήγηση κάποιου καλού και έμπειρου στην καρδιακή προσευχή πνευματικού.

Αν την ώρα της ευχής μας περνάνε από τον νου σκέψεις και φαντασίες ή νομίσουμε ότι είδαμε κάτι υπερφυσικό, ας μην τα πιστέψουμε γιατί το πιο πιθανό θα είναι να πρόκειται για φαντασίωση. Αμέσως θα αναφέρουμε στον πνευματικό κάθε τι περίεργο.

Η φαντασία μας είναι απρόβλεπτη και την ώρα της ευχής, οπότε καλύπτουμε και θωρακίζουμε τον εαυτό μας με την εξομολόγηση στον Πνευματικό κάθε σκέψης που επιμένει και μας ενοχλεί και κάθε φαντασίας.

Κάνοντας έτσι, θα δούμε αλλαγές στην ζωή μας απρόσμενες, υπέροχες, θαυμαστές.
Δεν λέω περισσότερα, ο καθένας ας τα γνωρίσει από μόνος του.

Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλόν.

Ένας τρόπος υπάρχει να γνωρίσεις τον Χριστό. Ο τρόπος της Εκκλησίας...

Ο καλύτερος τρόπος για να γνωρίσουμε τον Θεό δεν είναι να αγαπήσουμε πολύ, διότι αυτό κρύβει την παγίδα μιας αφηρημένης έννοιας για την αγάπη.

Βέβαια δεν υπάρχει καλύτερος ή χειρότερος τρόπος αλλά ένας-μοναδικός τρόπος για να γνωρίσουμε τον Θεό. Και αυτός ο τρόπος είναι της Εκκλησίας.

Αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος που θέλει να γνωρίσει τον Θεό και να κοινωνεί μαζί Του καλείται να ζει τηρώντας τις εντολές Του με υπακοή και ταπεινό φρόνημα. Σίγουρα ο άνθρωπος που ζει δι’αυτού του τρόπου αγωνίζεται να αγαπήσει τον κάθε άνθρωπο.

Όμως πολλές φορές υπάρχει η εξής παρεξήγηση όσο αφορά την αγάπη. Θεωρούν πολλοί άνθρωποι ότι η αγάπη είναι ο Θεός. Όχι, αυτό είναι λάθος. Ο Θεός είναι αγάπη! Η διαφορά είναι τεράστια.

Το να γίνουμε λοιπόν άνθρωποι του Θεού δεν αρκεί μία ρομαντική προσέγγιση του Θείου που βασίζεται στον δικό μας τρόπο, αλλά σε μία συγκεκριμένη ασκητική προσπάθεια του ανθρώπου ο οποίος ζει μέσα στην Χάρη της Εκκλησίας καθ’ολοκληρία.

Ο τρόπος αγιασμού λοιπόν είναι συγκεκριμένος. Ο δρόμος όμως του καθενός διαφορετικός. Ο ένας θα γίνει μοναχός, ο άλλος έγγαμος, ο άλλο μαραγκός, ο άλλος ιατρός…διαφορετικοί δρόμοι. Ο τρόπος όμως παραμένει ο ίδιος. Ο τρόπος της Εκκλησίας: μετάνοια, ασκητική ζωή, ταπείνωση, προσευχή, συμμετοχή στα Μυστήρια, συγχωρετικότητα, απλότητα, ανεξικακία, αγάπη.

Τότε και μόνο τότε ίσως καταφέρουμε να αγαπήσουμε γνήσια, χριστομίμητα, χωρίς ιδιοτέλεια, χωρίς ανταλάγματα, χωρίς ανταπόδωση, χωρίς εμπάθεια.

Μόνο εάν βρούμε τον Θεό, θα βρούμε και την Αγάπη. Μη ψάχνεις όμως σε λάθος τόπους και με λάθος τρόπους (της λογικής σου). Ο τόπος είναι η Εκκλησία Του, τον τρόπο θα τον διδαχθείς από τον ίδιο τον Θεό.

Αν γίνεις άνθρωπος του Θεού θα έχεις και αγάπη.

Εάν είσαι άνθρωπος της «αγάπης» χωρίς Θεό…τότε σίγουρα και η αγάπη σου είναι νόθα και ψευδής· θα το καταλάβεις με την κακία που ξυπνά μέσα σου όταν αδικείσαι, όταν δεν αναγνωρίζεται η «αγάπη» σου, όταν υβρίζεσαι χωρίς να φταις, όταν απαξιώνεσαι· ταράσσεσαι γιατί η αγάπη σου ήταν εμπαθής.

Χωρίς Θεό, μόνο placebo αγάπης κερνάμε ο ένας τον άλλον…τίποτα παραπάνω.

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

Η νοερά προσευχή είναι η βάση της τελειότητος...

Στην αρχή της ευχής αισθάνεσαι χαρά, έπειτα γλυκύτητα και στο τέλος σαν καρπός έρχονται τα δάκρυα...

Ηνοερά προσευχή ολίγον κατ’ ολίγον φέρνει τον άνθρωπο εις την πρώτη χάρη του βαπτίσματος. Ένα θέμα πάντα επίκαιρο και πάντα φλέγον για κάθε συνειδητό χριστιανό. Η σημασία του και η αξία του είναι πράγματι ανυπολόγιστη για καθένα, που έστω και στοιχειωδώς αγωνίζεται να ζει κατά το θέλημα του Θεού.

Η νοερά προσευχή είναι η βάση της τελειότητος

Και όμως εμείς οι άνθρωποι οι αδύνατοι τι παθαίνουμε; Ένα τέτοιο καταπληκτικής δραστικότητος πνευματικό όπλο το αφήνουμε συχνά αναξιοποίητο ή το χρησιμοποιούμε λανθασμένα σε ώρες πολλές φορές κρίσιμες, που διακυβεύονται ύψιστα πνευματικά μας συμφέροντα.

Πόσο αλήθεια, αδικούμε τον εαυτό μας, όταν ένα τέτοιο μοναδικό για τον άνθρωπο προνόμιο, το υποβιβάζουμε σε ένα ψυχρό, τυπικό καθήκον χωρίς εκείνον τον συγκλονισμό της ψυχής, που δίνει η αίσθηση του μεγαλείου του!

Και ύστερα απορούμε, γιατί η πνευματική μας ζωή παρουσιάζεται τόσο χλωμή, τόσο ωχρή χωρίς παλμό και σφρίγος, αποτελματωμένη μέσα στα θολά νερά της πνευματικής νωθρότητος και ραθυμίας.

Όχι. Δεν είναι υπερβολή, εάν πούμε, πως η προσευχή αποτελεί στοιχείο ζωής για τον άνθρωπο. Όσο μπορούμε να ζήσουμε βιολογικά χωρίς νερό και αέρα, άλλο τόσο μπορούμε πνευματικά χωρίς θεάρεστη προσευχή.

Λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Σιναϊτης:

«Η προσευχή, ως προς την ποιότητά της, είναι συνουσία και ένωσις του ανθρώπου με τον Θεόν, και ως προς την ενέργειά της, σύστασις και διατήρησις του κόσμου. Συμφιλίωσις με τον Θεόν, μητέρα των δακρύων, καθώς επίσης και θυγατέρα, συγχώρησις των αμαρτημάτων.

Γέφυρα που σώζει από τους πειρασμούς, τοίχος πού μας προστατεύει από τις θλίψεις, συντριβή των πολέμων, έργο των Αγγέλων, τροφή όλων των ασωμάτων. Η μελλοντική ευφροσύνη, εργασία που δεν τελειώνει, πηγή των αρετών.

Πρόξενος των χαρισμάτων, αφανής πρόοδος, τροφή της ψυχής, φωτισμός του νου, πέλεκυς πού κτυπά την απόγνωσι. Απόδειξις της ελπίδος, διάλυσις της λύπης, πλούτος των μοναχών, θησαυρός των ησυχαστών, μείωσις του θυμού, καθρέπτης της πνευματικής προόδου, φανέρωσις των μέτρων, δήλωσις της πνευματικής καταστάσεως. Αποκάλυψις των μελλοντικών πραγμάτων, σημάδι της πνευματικής δόξης που έχει κανείς…

Μην επιτηδεύεσαι τα λόγια της προσευχής σου.

Διότι πολλές φορές τα απλά και ανεπιτήδευτα ψελλίσματα των μικρών παιδιών ευχαρίστησαν και ικανοποίησαν τον ουράνιο Πατέρα τους. Μη ζητής να λέγης πολλά στην προσευχή σου, για να μη διασκορπισθή ο νους σου, αναζητώντας λόγια. Ένας λόγος πίστεως έσωσε τον ληστή. Η πολυλογία στην προσευχή πολλές φορές εδημιούργησε στο νου φαντασίες και διάχυσι, ενώ αντιθέτως η μονολογία συγκεντρώνει τον νου».

Και κάπου αλλού λέγει: «Δείξε όλη την ανδρεία σου και την προθυμία σου (όταν προσεύχεσαι), και θα έχης τον ίδιον τον Θεόν διδάσκαλο στην προσευχή σου.

Δεν μπορούμε να διδαχθούμε το πώς να βλέπωμε, διότι έκ φύσεως το γνωρίζομε μόνοι μας. Παρόμοια δεν μπορούμε να γνωρίσωμε με την διδασκαλία του άλλου το κάλλος της προσευχής. Διότι η προσευχή έχει ως διδάσκαλό της τον Θεόν, «τον διδάσκοντα άνθρωπον γνώσιν, και διδόντα ευχήν τώ ευχομένω και ευλογούντα έτη δικαίων»».

Ο Γέροντας Αμφιλόχιος Μακρής λέγει περί του θέματος:

«Η νοερά προσευχή είναι η βάση της τελειότητος. Η πρώτη βαθμίδα της πνευματικής ανυψώσεως είναι η νοερά προσευχή.

Στην αρχή της ευχής αισθάνεσαι χαρά, έπειτα γλυκύτητα και στο τέλος σαν καρπός έρχονται τα δάκρυα. Διότι αισθάνεσαι πλέον την παρουσία του Ιησού.

Όταν θα καλλιεργήσετε την ευχή δε θα κουράζεστε, δε θα ταράζεστε, δε θα νυστάζετε στις ακολουθίες, διότι το σώμα σας θα είναι πλέον ένδυμα. Το φόρεμα ούτε λυπάται, ούτε κρυώνει, ούτε κουράζεται…

Η προσευχή όλα τα τακτοποιεί. Τη θάλασσα μπορεί να την περπατάς. Εκμηδενίζει τις αποστάσεις. Τις βουλήσεις των ανθρώπων μεταβάλλει. Δίνει θάρρος, πίστη και υπομονή στη ζωή μας πάντοτε. Την ένωση της ψυχής σας μετά του Θεού να φροντίσετε.

Όταν θα βαδίσετε στις γραμμές της προσευχής, της σιωπής και της μελέτης, θα δείτε να κατοικεί ο Χριστός στην καρδιά σας. Χωρίς την προσευχή δεν είναι εύκολο να υπομένεις, ούτε να σιωπάς. Όταν καλλιεργήσετε την ευχή, δέν σας πειράζουν οι άνεμοι του πειρασμού. Εξασθενεί η δύναμή του, δε μπορεί να σας κάνει τίποτε. Η προσευχή ας σου είναι τείχος, ασπίδα και θώρακας. Εμείς πρέπει να έχουμε υπομονή και προσευχή…».

Θα καταλήξουμε με τον Άγιο Γέροντα Εφραίμ Κατουνακιώτη ο οποίος τονίζει:

«Ο Θεός μας θέλει καρδίαν καθαράν. Να προσέχουμε μόνο στο Θεό. Ο Θεός δεν θέλει μέσα στην καρδιά μας συντροφιές, θέλει μόνον Αυτός να βασιλεύει. Αν μπορούμε να το πετύχουμε, τότες πετυχαίνουμε και εύκολα την καρδιακή προσευχή… Η νοερά προσευχή ολίγον κατ’ ολίγον φέρνει τον άνθρωπο εις την πρώτη χάρη του βαπτίσματος».