Άγιος Νεκτάριος: Το μάθημα που μας δίνει η ταπείνωσή του...

Ένα περιστατικό από τη ζωή του Αγίου Νεκταρίου που μας διδάσκει, μέσα από την ταπείνωσή του, την αξία της εργασίας.

Τον καιρό που είχε τη διεύθυνση της Ριζαρείου Σχολής ο άγιος Νεκτάριος, για κάποιο διάστημα ο επιστάτης της Σχολής αρρώστησε. Όταν βγήκε από το Νοσοκομείο, οι γιατροί του είπαν να μην εργαστεί, τουλάχιστον για τρεις μήνες γιατί διαφορετικά θα βάλει σε κίνδυνο τη ζωή του. Οι εργαζόμενοι όμως τότε δεν ήταν μόνιμοι και δεν είχαν ασφάλεια, οπότε υπήρχε το ενδεχόμενο να χάσουν τη δουλειά τους. Αυτό φοβήθηκε και ο επιστάτης της Ριζαρείου.

Μια μέρα λοιπόν, μετά από κάποια μικρή ανάρρωση πήγε στη Σχολή και είδε τα πάντα να είναι πεντακάθαρα. Τον έκοψε κρύος ιδρώτας. Θα πήραν άλλον, υπέθεσε. Πήγε και την άλλη μέρα στη Σχολή και διαπίστωσε πάλι το ίδιο. Βέβαιος πια ότι τον απέλυσαν, πήγε να βρει το διευθυντή της Σχολής. Ο Άγιος τον δέχθηκε με πολλή καλοσύνη και του είπε

– Μην ανησυχείς, παιδί μου, δεν πρόκειται να σε απολύσουν. Να κάνεις ό,τι σου είπαν οι γιατροί.

– Μα ποιος θα καθαρίζει Σεβασμιώτατε τόσον καιρό; Του αποκρίθηκε εκείνος.

– Μην σε απασχολεί παιδί μου, αυτό. Όλα θα είναι καθαρά, σαν να ήσουν εδώ εσύ.

Έφυγε ο επιστάτης γεμάτος χαρά, αλλά και περιέργεια για το ποιος θα καθάριζε τους χώρους της Σχολής τόσους μήνες που θα έλειπε.

Όταν πήγε σπίτι του, του ήλθε η σκέψη να πάει πρωί-πρωί την άλλη μέρα για να δει τι συμβαίνει. Πήγε, αλλά βρήκε πάλι τη Σχολή πεντακάθαρη.

– Αύριο θα πάω πιο πρωί για να δω επιτέλους τι γίνεται, σκέφθηκε.

Πράγματι, μόλις χάραξε, έφθασε στη Σχολή. Και τι να δει! Ο Διευθυντής της Σχολής είχε μαζεμένα τα ράσα του και με μια σκούπα και έναν κουβά στο χέρι καθάριζε τους χώρους και τα αποχωρητήρια! Δεν κρατήθηκε, έτρεξε κοντά του και του είπε

– Σεβασμιώτατε, εσείς κάνετε αυτή την ταπεινωτική εργασία; Σας παρακαλώ, να μην το ξανακάνετε αυτό. Από αύριο θα έρχομαι εγώ. Αισθάνομαι τώρα καλύτερα αλλά και δεν θέλω να κάνετε εσείς αυτή τη δουλειά που πρέπει να την κάνω εγώ.

Ο Άγιος Νεκτάριος τον πήρε τότε από το χέρι, τον οδήγησε στο Γραφείο και του είπε

– Παιδί μου, καμιά εργασία δεν είναι ταπεινωτική. Ο Θεός ευλόγησε την εργασία και ευλογεί και αυτούς που εργάζονται. Αυτό που είδες δεν θα το πεις σε κανέναν, αν θέλεις να μη σε απολύσει η επιτροπή της Σχολής!

Το θάρρος της ομολογίας πίστεως στον Χριστό...

Ἡ περικοπή πού διαβάζεται τήν Κυριακή τῶν ἁγίων Πάντων, ἤ τῶν μαρτύρων Πάντων, ὅπως λεγόταν σέ ἀρχαιότερους χρόνους, ἀποτελεῖται ἀπό τά παρακάτω λόγια τοῦ Χριστοῦ, σταχυολογημένα ἀπό τό εὐαγγέλιο τοῦ Ματθαίου:

Ὅποιος ὁμολογήσει μπροστά στούς ἀνθρώπους ὅτι ἀνήκει σ’ ἐμένα, θά τόν ἀναγνωρίσω κι΄ ἐγώ γιά δικό μου μπροστά στόν οὐράνιο Πατέρα μου. Ὅποιος ὅμως μέ ἀπαρνηθεῖ μπροστά στούς ἀνθρώπους, θά τόν ἀπαρνηθῶ κι ἐγώ μπροστά στόν οὐράνιο Πατέρα μου. Ὅποιος ἀγαπάει πατέρα ἤ μητέρα παραπάνω ἀπό μένα δέν εἶναι ἄξιος γιά μαθητής μου. Κι ὅποιος ἀγαπάει γιό ἤ θυγατέρα παραπάνω ἀπό μένα δέν εἶναι ἄξιος γιά μαθητής μου. Κι ὅποιος δέν παίρνει τόν σταυρό του καί δέν μέ ἀκολουθεῖ δέν εἶναι ἄξιος γιά μαθητής μου. Ὅποιος βρεῖ τή ζωή του θά τή χάσει, κι ὅποιος χάσει τή ζωή του γιά μένα θά τήν βρεῖ.

Τρία σημεῖα κυρίως ὑπογραμμίζονται σ’ αὐτά τά λόγια του Χριστοῦ πού ἀπευθύνονται στούς μαθητές του καί δί’ αὐτῶν σέ κάθε μέλος τῆς Ἐκκλησίας του. Τό θάρρος τῆς ὁμολογίας πίστεως στόν Χριστό, ἡ ἄρση τοῦ σταυροῦ ἐπί τῶν ὤμων καί ἡ ἀπαγκίστρωση ἀπό τά ἐπίγεια δεσμά. Τρία σημεῖα πού χαρακτηρίζουν ὅλους τούς μάρτυρες καί ἁγίους πού τιμᾶ σήμερα ἡ Ἐκκλησία τήν μνήμη τους.

Προϋπόθεση γιά νά ἀκολουθήσει κανείς τόν Χριστό εἶναι ἡ ἀπεριόριστη ἀγάπη σ’ Αὐτόν, ἡ ἀγάπη πού εἶναι πάνω ἀπό κάθε ἄλλο ἀνθρώπινο δεσμό. Τά λόγια τοῦ εὐαγγελίου ἀκούγονται ἴσως λίγο σκληρά. Δέν σημαίνουν βέβαια ἔλλειψη ἀγάπης πρός τούς ἀνθρώπους ἤ ἐγκατάλειψη τοῦ καθήκοντος πρός τούς οἰκείους, οὔτε εἶναι σωστό νά προβάλλονται ὡς ἐπικάλυμμα τῆς ἐν ὀνόματι τοῦ Χριστοῦ ἀποφυγῆς τῆς κοπιαστικῆς φροντίδας γιά τούς δικούς μας. Τά λόγια αὐτά ἐπιτάσσουν μία ἱεράρχηση τῶν ἀξιῶν καί τῶν στόχων τοῦ χριστιανοῦ μέσα στή ζωή. Ὅταν κάποιος ἀνθρώπινος δεσμός γίνεται ἐμπόδιο στόν δρόμο τοῦ σταυροῦ, τό προβάδισμα πρέπει νά ἔχει ἡ ἀγάπη γιά τόν σταυρωμένο καί ἀναστημένο Χριστό.

Τό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς τῶν Ἁγίων Πάντων μᾶς καλεῖ στόν δρόμο τοῦ σταυροῦ, τῆς θαρραλέας ὁμολογίας τῆς πίστεως καί τῆς εἰλικρινοῦς ἀγάπης πρός τόν Χριστό καί πρός τούς ἀδελφούς. Αὐτά πού φαίνονται δύσκολα γιά τόν χωρίς Χριστό ἄνθρωπο, γίνονται κατορθωτά μέ τή δύναμη τοῦ σταυροῦ καί τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Τό νέφος τῶν μαρτύρων τῆς Ἐκκλησίας, πού κατ’οὐσίαν ἀποτελεῖ τήν ἱστορία της, εἶναι μία ἀπόδειξη γιά τήν δυνατότητα τοῦ δρόμου τοῦ σταυροῦ ἀλλά καί ἕνα προσκλητήριο γιά τούς χριστιανούς κάθε ἐποχῆς.

Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Μαρωνείας και Κομοτηνής

Διηγήσεις για την αφανή ασκήτρια της Κλεισούρας Aγία Σοφία...

«Υπομονήν... Πολλά υπομονήν... Υπομονήν πολλά...». «Υπερηφάνειαν άσκεμον πράγμα... Το χώμα στο χώμα...Η υπερηφάνεια ρουζ (ρίχνει) την ψήν (ψυχή) σήν (στην) κόλαση».

Πολλοί, που γνώρισαν την ασκήτρια της Κλεισούρας Καστοριάς Σοφία (1886-1974), η μνήμη της εορτάζεται στις 6 Μαΐου, που από τη μεγάλη ταπείνωσή της, αξιώθηκε θαυμάτων και αγιοποιήθηκε (το 2012), αυτή την περιφρονημένη του κόσμου, αναφέρουν ότι έλεγε συχνά αυτές τις κουβέντες, που είναι αλήθεια ότι χαρακτήριζαν με μεγάλη ακρίβεια τον εσωτερικό της κόσμο.

Ολόκληρη η ζωή της, από τότε που γεννήθηκε στον Πόντο, ήταν γεμάτη δοκιμασίες, έχασε το παιδί της σε ηλικία 2 ετών, λίγο αργότερα το σύζυγό της και ξεριζώθηκε από τον τόπο της.

Το 1927 μ.Χ. με παρότρυνση της Παναγίας βρίσκει καταφύγιο στο μοναστήρι του Γενεθλίου της Θεοτόκου στην Κλεισούρα Καστοριάς, όπου έζησε ως λαϊκή μέσα στην αφάνεια και συνεχώς αυτοταπεινούμενη.

Ακριβώς αυτή η νέκρωση, η θυσία του εγώ, ήταν το χαρακτηριστικό της αγιότητάς της.

Οι καρποί, που χαρίζει ο Θεός, επιβεβαιώθηκε αυτό και στην περίπτωση της αγίας Σοφίας, σ' όσους θεληματικά επιλέγουν να γίνουν παιδιά Του, είναι και γι' αυτή τη ζωή και για τη μέλλουσα.

Παρότι συνήθως καμπουριασμένη η οσία Σοφία (σπάνια στεκόταν σε όρθια στάση), φτωχικά ντυμένη, σχεδόν ξυπόλητη, με ελάχιστη πρόχειρη τροφή (αλάδωτα χόρτα, τουρσί, ξερό ψωμί, σταφύλια, ντομάτες) και πολλές φορές νηστική, με τα μαλλιά της, που έφταναν κάτω από τη μέση της, να έχουν γίνει ένα συμπαγές κράμα, και δεν επέτρεψε ποτέ να της κόψουν ούτε μια τούφα, ήταν αληθινά ελεύθερη.

Και σαν αληθινά ελεύθερη ήταν άνθρωπος της αγάπης, της τιμιότητας, της δικαιοσύνης.

Προσκυνητές, που την επισκέπτονταν διηγούνται διάφορα περιστατικά, που όλα καταλήγουν στο ότι κάθε στιγμή, κάθε ημέρα έκανε και ένα βήμα προς τον αγιασμό.

Σύμφωνα με κάποιες από αυτές τις διηγήσεις, κοιμόταν κοντά σ' ένα τζάκι, έχοντας ως μαξιλάρι μια πέτρα, από το οποίο τους χειμερινούς μήνες, που χιόνιζε πολύ στην περιοχή, έμπαινε χιόνι και έπεφτε πάνω της, το κρύο ήταν πολύ, όπως και η υγρασία.

Δεν την έμελλε καθόλου. Όταν της έλεγαν πως αντέχει, απαντούσε: «Εγώ τερώ απάν'» (εγώ κοιτάζω απάνω, εννοούσε προς τον ουρανό).

Όταν το 1944 πυρπολήθηκε η Κλεισούρα από τους Γερμανβούλγαρους, αλλά και τα έτη 1947-1949, κατά τον εμφύλιο σπαραγμό, πολλοί έτρεξαν στο μοναστήρι της Παναγίας για αποκούμπι.

Τους δέχθηκε με την καρδιά της, τους περιποιήθηκε και συνεχώς τους παρηγορούσε: «Μη φοβάστε... Η Παναγία γυρνάει εδώ και προστατεύει το Μοναστήρι».

Ήταν τόσο συμφιλιωμένη με την Παναγία, που συχνά, ένιωθε, ότι την έβλεπε μπροστά της.

Επαναλάμβανε: «Η Παναΐα ένγκεμε αδά και χάρουμαι με τα χαράν τασατς (η Παναγία με έφερε εδώ και χαίρομαι με τη χαρά τη δική της).

Κάποιο απόγευμα η αγία σκούπιζε το διάδρομο από την Εκκλησία μέχρι έξω από τη Μονή με πολύ επιμέλεια και όταν ένας πιστός, που ήρθε για προσκύνηση, τη ρώτησε, γιατί καθαρίζει, εκείνη του απάντησε: «Σκουπίζω, γιατί το βράδυ θα περάσει από εδώ η Παναΐα μας... Πρέπει να είναι καθαρά...».

Στην απορία του συνομιλητή της «μα, περνάει από εδώ η Παναγία;», ανταπάντησε αυθόρμητα: «Ναι... Την έχω δει να περνάει από εδώ...».

Σε όσους πήγαιναν να τη δουν, και δεν ήταν λίγοι, τους προϋπαντούσε με χαρά, λέγοντάς τους: «Καλώς τα πουλία μου».

Και εκείνοι έπεφταν στην αγκαλιά της και αισθάνονταν, όπως οι ίδιοι υποστηρίζουν, τη μοσχοβολιά της, παρότι ήταν ατημέλητη και άπλυτη.

Κατηγορήθηκε, συκοφαντήθηκε, σύρθηκε ακόμη και στα δικαστήρια, αλλά δεν αντιδρούσε, μόνο προσευχόταν.

H προσευχή ήταν το πνευματικό της όπλο. Βομβάρδιζε το Θεό με προσευχές, νύχτα και ημέρα.

Πάλευε με τα δαιμόνια ακατάπαυστα. Όταν, κάποτε, κατάλαβε, ότι έχουν κυριεύσει και κατατρώγουν έναν νεαρό, φώναξε με πολύ αυστηρότητα: «Εσείς εκολατίετε. Και θέλετε να κολατίζετε και τον παιδάν. Αφήστε τον παιδάν» (εσείς κολαστήκατε. Και θέλετε να κολάσετε και το παιδί. Αφήστε το παιδί).

Προγνώριζε τις επισκέψεις, έλεγε στους προσκυνητές τα ονόματά τους, χωρίς να τους γνωρίζει προηγουμένως.

Αποκάλυπτε κάποιες φορές: «Μου είπε η Παναΐα: «Μας έρχονται, Σοφία, και καλοί, έρχονται και κακοί».

Προέβλεπε και διάφορα γεγονότα: Βάσει μαρτυριών είχε προείπε, ένα χρόνο πριν, για τα γεγονότα της Κύπρου: «Θα γίνει πόλεμος... Θα χυθεί αίμα ελληνικό... Αλλά μακριά από εδώ».

Σε γυναίκα, που την καθοδηγούσε πνευματικά, εμπιστεύθηκε τρεις ημέρες πριν, το θάνατό της: «Ήρθε η Παναΐα και είπε με: «Σε τρεις ημέρες θα έρθεις μαζί μου...». Θα πάω μαζί της...».

Έδειχνε, ναι το έδειχνε, με τις πράξεις της η αγία Σοφία, πώς μέσα της ήταν ο Χριστός.

Ό,τι υπήρχε μέσα της δεν ήταν δικό της, ήταν του Χριστού. Ήταν εκείνο, το οποίο θέλει ο Χριστός.

Τα φρονήματά της, ήταν τα φρονήματα, που θέλει ο Χριστός.

Οι επιθυμίες της, ήταν οι επιθυμίες, που θέλει ο Χριστός. Οι αποφάσεις της, ήταν οι αποφάσεις, που θέλει ο Χριστός.

Οι λόγοι της, παρά την απλότητά της, ήταν λόγοι, που θέλει ο Χριστός. Τα έργα της, ήταν έργα, που συμβουλεύει ο Χριστός.

Και αυτό το κατόρθωσε, γιατί άνοιξε διάπλατα την ψυχή της και χύθηκε άφθονα το θείο φως. Γι' αυτό η συνείδησή της της έδειξε το σωστό δρόμο, το χριστιανικό δρόμο ζωής.

Ακριβώς επειδή είσαι αμαρτωλός, έλα εδώ,για να γίνεις δίκαιος...

«Μα είμαι αμαρτωλός», λες, «και δεν τολμώ ν΄ αντικρύσω τον άγιο». Ακριβώς επειδή είσαι αμαρτωλός, έλα εδώ, για να γίνεις δίκαιος.

Ή μήπως δεν γνωρίζεις, ότι και αυτοί που στέκονται μπροστά στο ιερό Θυσιαστήριο, έχουν διαπράξει αμαρτίες; Γι΄ αυτό οικονόμησε ο Θεός να υποφέρουν και οι ιερείς από κάποια πάθη, ώστε να κατανοούν την ανθρώπινη αδυναμία και να συγχωρούν τους άλλους.

«Αφού όμως δεν τήρησα όσα άκουσα στην εκκλησία», θα μου πει κάποιος, «πως μπορώ να έρθω πάλι;». Ελα να ξανακούσεις τον θείο λόγο. Και προσπάθησε τώρα να τον εφαρμόσεις. Αν βάλεις φάρμακο πάνω στο τραύμα σου και δεν το επουλώσει την ίδια μέρα, δεν θα ξαναβάλεις και την επόμενη; Αν ο ξυλοκόπος, που θέλει να κόψει μια βελανιδιά, δεν κατορθώσει να τη ρίξει με την πρώτη τσεκουριά, δεν τη χτυπάει και δεύτερη και Πέμπτη και δέκατη φορά; Κάνε κι εσύ το ίδιο.

Αλλά, θα μου πεις, σ΄ εμποδίζουν να εκκλησιαστείς η φτώχεια και η ανάγκη να εργαστείς. Δεν είναι εύλογη ούτε τούτη η πρόφαση. Εφτά μέρες έχει η εβδομάδα. Αυτές τις εφτά μέρες τις μοιράστηκε ο Θεός μαζί μας. Και σ΄ εμάς έδωσε έξι, ενώ για τον εαυτό Του κράτησε μόνο μία. Αυτή τη μοναδική μέρα, λοιπόν, δεν δέχεσαι να σταματήσεις τις εργασίες;

Και γιατί λέω για ολόκληρη μέρα; Εκείνο που έκανε στην περίπτωση της ελεημοσύνης η χήρα του Ευαγγελίου, το ίδιο κάνε κι εσύ στη διάρκεια αυτής της μιας μέρας. Έδωσε εκείνη δυο λεπτά και πήρε πολλή χάρη από το Θεό. Δάνεισε κι εσύ δυο ώρες στο Θεό, πηγαίνοντας στην εκκλησία, και θα φέρεις στο σπίτι σου κέρδη αμέτρητων ημερών.

Αν όμως δεν δέχεσαι να κάνεις κάτι τέτοιο, σκέψου μήπως μ΄ αυτή σου τη στάση χάσεις τους κόπους πολλών ετών. Γιατί ο Θεός, όταν περιφρονείται, γνωρίζει να σκορπίζει τα χρήματα που συγκεντρώνεις με την εργασία της Κυριακής.

Μα κι αν ακόμα έβρισκες ολόκληρο θησαυροφυλάκιο γεμάτο από χρυσάφι και εξ αιτίας του απουσίαζες από το ναό, θα ήταν πολύ μεγαλύτερη η ζημιά σου, και τόσο μεγαλύτερη, όσο ανώτερα είναι τα πνευματικά από τα υλικά.

Γιατί τα υλικά πράγματα, κι αν ακόμα είναι πολλά και τρέχουν άφθονα από παντού, δεν τα παίρνουμε στην άλλη ζωή, δεν μεταφέρονται μαζί μας στον ουρανό, δεν παρουσιάζονται στο φοβερό εκείνο βήμα του Κυρίου. Αλλά πολλές φορές, και πριν ακόμα πεθάνουμε, μας εγκαταλείπουν.Αντίθετα, ο πνευματικός θησαυρός που αποκτούμε στην εκκλησία, είναι κτήμα αναφαίρετο και μας ακολουθεί παντού.

«Ναι, αλλά μπορώ», λέει κάποιος άλλος, «να προσευχηθώ και στο σπίτι μου». Απατάς τον εαυτό σου, άνθρωπε. Βεβαίως, είναι δυνατό να προσευχηθείς και στο σπίτι σου, είναι αδύνατον όμως να προσευχηθείς έτσι, όπως προσεύχεσαι στην εκκλησία, όπου υπάρχει το πλήθος των πατέρων και όπου ομόφωνη κραυγή ικεσίας αναπέμπεται στο Θεό.

Δεν σε ακούει τόσο πολύ ο Κύριος όταν Τον παρακαλείς μόνος σου, όσο όταν Τον παρακαλείς ενωμένος με τους αδελφούς σου. Γιατί στην εκκλησία υπάρχουν περισσότερες πνευματικές προϋποθέσεις απ΄ όσες στο σπίτι. Υπάρχουν η ομόνοια, η συμφωνία των πιστών, ο σύνδεσμος της αγάπης, οι ευχές των ιερέων.

Γι΄ αυτό, άλλωστε, οι ιερείς προϊστανται των ακολουθιών, για να ενισχύονται με τις δυνατότερες ευχές τους οι ασθενέστερες ευχές του λαού, κι έτσι όλες μαζί ν΄ ανεβαίνουν στον ουρανό. Όταν προσευχόμαστε ο καθένας χωριστά, είμαστε ανίσχυροι, όταν όμως συγκεντρωνόμαστε όλοι μαζί, τότε γινόμαστε πιο δυνατοί και εκλύουμε σε μεγαλύτερο βαθμό την ευσπλαχνία του Θεού.

Κάποτε ο απόστολος Πέτρος βρισκόταν αλυσοδεμένος στη φυλακή. Έγινε όμως θερμή προσευχή από τους συναγμένους πιστούς, κι αμέσως ελευθερώθηκε. Τι θα μπορούσε, επομένως, να είναι πιο δυνατό από την κοινή προσευχή, που ωφέλησε κι αυτούς ακόμα τους στύλους της Εκκλησίας;

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

Κατάθλιψη: Οδηγίες λύτρωσης Αγίου Θεοφάνους του Εγκλείστου..

Ὅλα ἀλλάζουν ἀκατάπαυστα. Ἔτσι θ’ ἀλλάξει καὶ ἡ ψυχική σου κατάσταση. Θὰ ἔρθει μία μέρα πού...

Κατάθλιψη: Οδηγίες λύτρωσης Αγίου Θεοφάνους του Εγκλείστου. Διαβάστε παρακάτω τις πνευματικές συμβουλές (οδηγίες) του Αγίου για την κατάθλιψη και τους λογισμούς που καθημερινά λίγο ή πολύ όλοι οι άνθρωποι έχουμε και μας ταλαιπωρούν…

Κατάθλιψη – Περί καταθλίψεως και λογισμών

Τελευταῖες ἀνησυχίες. Ἐμπιστοσύνη καὶ ἐλπίδα στὸν Θεό. Προσευχὴ καὶ θάρρος.

Ἔχεις ἀκόμη ἀνησυχίες. Πές μου, ἀπὸ ποῦ θὰ μποροῦσαν νὰ προέρχονται; «Ὅλα τὰ ἐξωτερικὰ πᾶνε καλά» ὅλα τὰ ἐσωτερικὰ τὰ ἔχεις ἐπανεξετάσει καὶ τακτοποιήσει- τὴν ἀπόφασή σου τὴν ἔχεις πάρει. Ἀπὸ ποῦ, λοιπόν, προέρχονται αὐτὲς οἱ ἀνησυχίες; Ὅλες εἶναι ἀπὸ τὸν ἐχθρό. Ὅλες. Ἀπὸ πουθενὰ ἀλλοῦ.

Τί ἄλλο θὰ μποροῦσε νὰ συμβαίνει; Μήπως σκέφτεσαι νὰ φτιάξεις τὴ ζωή σου μόνη σου, μὲ τὶς δικές σου ἱκανότητες καὶ προσπάθειες;

Ἂν πραγματικὰ αὐτὸ σκέφτεσαι, σὲ συμβουλεύω ν’ ἀλλάξεις ἀμέσως γνώμη, ἀλλιῶς δὲν θ’ ἀπαλλαγεῖς ἀπό τη σύγχυση καὶ τὴν ταραχή. Ἐξέτασε πάλι τὸν ἑαυτό σου ἤ θυμήσου ὅ,τι σοῦ ἔχω ὑποδείξει καὶ ὅ,τι ἔχει συμβεῖ μέσα σου σ’ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς ἀλληλογραφίας μας. Θυμήσου, ἐπίσης, ποιὰ ἦταν ἡ ἔκβαση τῶν προβληματισμῶν σου γιὰ τὴ ζωή.

Τέλος, δῶσε στὴν αὐτοεξέτασή σου τέτοια κατεύθυνση, ὥστε νὰ καταλήξει σὲ μιὰ σταθερὴ ἀπόφαση ἀμετάκλητης ἐναποθέσεως τοῦ μέλλοντός σου στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ.

Ἀφοῦ, λοιπόν, πάρεις αὐτὴ τὴν ἀπόφαση, προσευχήσου στὸν Κύριο ὁλόθερμα.

«Τὸ μέλλον μου», πές Του, «τὸ ἀφήνω μὲ ἐμπιστοσύνη στὰ χέρια Σου. Ὅπως ξέρεις καὶ ὅπως θέλεις, Κύριε, κατεύθυνε τὴ ζωή μου, μ’ ὅλα τὰ ἀπρόοπτα καὶ μ’ ὅλες τὶς δυσκολίες της. Ἀπὸ δῶ κι ἐμπρὸς δὲν θὰ μεριμνῶ καὶ δὲν θ’ ἀνησυχῶ πιὰ γιὰ τὸν ἑαυτό μου. Μία φροντίδα μόνο θὰ ἔχω, νὰ κάνω πάντα ὅ,τι εἶναι εὐάρεστο σ’ Ἐσένα».

Ἔτσι νὰ Τοῦ μιλήσεις, ἀλλὰ καὶ ἔμπρακτα νὰ Τοῦ ἀποδείξεις ὅτι ἔχεις ὁλοκληρωτικὰ ἀφεθεῖ στὰ χέρια Του, ὅτι δὲν ἀνησυχεῖς γιὰ τίποτα, ὅτι ἀποδέχεσαι ἤρεμα καὶ ἀγόγγυστα ὁποιαδήποτε κατάσταση, εὐχάριστη ἤ δυσάρεστη, μὲ τὴν πεποίθηση ὅτι ἔχει παραχωρηθεῖ ἀπό τὴ θεία πρόνοια.

Μοναδική σου μέριμνα ἂς εἶναι ἡ ἀκριβὴς τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ θεοῦ σὲ κάθε περίσταση.

Ὕστερ’ ἀπὸ μία τέτοια ἐσωτερικὴ τοποθέτηση, ὅλες οἱ ἀνησυχίες σου θὰ ἐξανεμιστοῦν. Ἀνησυχεῖς γιὰ τὸν ἑαυτό σου τώρα, καθὼς θέλεις ὅλες οἱ περιστάσεις νὰ συντείνουν στὴν ἐκπλήρωση τοῦ δικοῦ σου σκοποῦ.

Καὶ ἐπειδή, φυσικά, ὅλα δὲν γίνονται σύμφωνα μὲ τὸ θέλημά σου, ταράζεσαι καὶ στενοχωριέσαι – «Αὐτὸ δὲν ἔγινε ἔτσι, ἐκεῖνο δὲν ἔγινε ἀλλιῶς».

Ἄν, ὅμως, ἀναθέσεις τὰ πάντα στὸν Κύριο μὲ ἐμπιστοσύνη καὶ δεχθεῖς πὼς ὅ,τι συμβαίνει προέρχεται ἀπ’ Αὐτὸν γιὰ τὸ καλό σου, τότε δὲν θ’ ἀνησυχεῖς πιὰ καθόλου.

Θὰ κοιτᾶς μόνο γύρω σου, γιὰ νὰ δεῖς τί σοῦ στέλνει ὁ Θεός, καὶ θὰ ἐνεργεῖς σύμφωνα μ’ αὐτὸ ποὺ στέλνει.,

Κάθε κατάσταση μπορεῖ νὰ ὑπαχθεῖ σὲ κάποια θεία ἐντολή. Νὰ ἐνεργεῖς, λοιπόν, σύμφωνα μὲ τὴ σχετικὴ ἐντολή, ἐπιδιώκοντας τὴν εὐαρέστηση τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι τὴν ἱκανοποίηση τῶν δικῶν σου ἐπιθυμιῶν.

Προσπάθησε νὰ καταλάβεις τί λέω καὶ ἀποφάσισε νὰ τὸ ἐφαρμόσεις.

Δὲν θὰ τὸ κατορθώσεις, βέβαια, ἀπό τη μία στιγμὴ στὴν ἄλλη. Χρειάζεται ἀγώνας γι’ αὐτό, ἀλλὰ καὶ προσευχή.

Ζητῶ ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ σὲ λυτρώσει ἀπὸ τὴν κατάθλιψη, ποὺ θεωρεῖς ἀφόρητη, ἀλλὰ μόνο ἂν αὐτὸ εἶναι σύμφωνο μὲ τὸ ἅγιο θέλημά Του καὶ ἀπαραίτητο γιὰ τὴ σωτηρία σου.

Θὰ σὲ λυτρώσει, δίχως ἄλλο, στὴν ὥρα ποὺ πρέπει. Ὁπλίσου μὲ πίστη καὶ ὑπομονή. Βλέπουμε πόσο γρήγορα μεταβάλλονται οἱ συνθῆκες τῆς ζωῆς μας.

Ὅλα ἀλλάζουν ἀκατάπαυστα. Ἔτσι θ’ ἀλλάξει καὶ ἡ ψυχική σου κατάσταση. Θὰ ἔρθει μία μέρα πού, ἀπαλλαγμένη πιὰ ἀπὸ τὸ πλάκωμα, θ’ ἀναπνέεις ἐλεύθερα καὶ θὰ φτεροκοπᾶς ὅπως ἡ πεταλούδα πάνω ἀπὸ τὰ λουλούδια. Πρέπει μόνο νὰ σηκώσεις μὲ ὑπομονὴ τὴν τωρινὴ δυσκολία γιὰ ὅσον καιρὸ παραχωρήσει ὁ Θεός.

Ὅταν ἡ νοικοκυρὰ βάλει μία πίτα στὸ φοῦρνο, δὲν τὴ βγάζει ὥσπου νὰ βεβαιωθεῖ πὼς εἶναι ψημένη. Ὁ Νοικοκύρης τοῦ σύμπαντος σ’ ἔχει βάλει μέσα σ’ ἕνα φοῦρνο καὶ σὲ κρατάει ἐκεῖ ὥσπου νὰ ψηθεῖς.

Κάνε ὑπομονή, λοιπόν, καὶ περίμενε.

Δὲν θὰ μείνεις στὸ φοῦρνο οὒτ’ ἕνα λεπτὸ περισσότερο ἀπ’ ὅσο χρειάζεται. Μόλις εἶσαι ἕτοιμη, θὰ σὲ βγάλει ὁ Κύριος ἔξω. Ἄν, ὅμως, μόνη σου πεταχτεῖς ἔξω, θὰ εἶσαι σὰν τὴ μισοψημένη πίτα.

Πρέπει ἐπίσης νὰ σοῦ πῶ, ὅτι, σύμφωνα μὲ τὴν πίστη μας, ὅποιος ὑπομένει ἀγόγγυστα τὶς δυσκολίες, πιστεύοντας ὅτι τὶς παραχωρεῖ ὁ Θεὸς γιὰ τὸ καλό του, εἶναι ἰσότιμος μὲ τοὺς μάρτυρες. Αὐτὸ νὰ τὸ θυμᾶσαι πάντα, γιὰ νὰ παρηγοριέσαι. – Κατάθλιψη,

Εἶναι ἀδύνατο νὰ ζήσεις χωρὶς συναισθήματα καὶ συγκινήσεις, ἄλλα δὲν εἶναι σωστὸ νὰ ὑποκύπτεις σ’ αὐτά.

Πρέπει νὰ τὰ συγκρατεῖς μὲ τὴ λογικὴ καὶ νὰ τοὺς δίνεις τὴ σωστὴ κατεύθυνση. Εἶσαι εὐαίσθητη καὶ εὐσυγκίνητη. Ἡ καρδιά σου ξεχειλίζει καὶ χύνεται μέσα στὸ κεφάλι σου. Προσπάθησε ν’ ἀποκτήσεις αὐτοκυριαρχία.

Σοῦ ἔχω γράψει ἤδη τί νὰ κάνεις: Νὰ σκέφτεσαι προκαταβολικὰ ποῦ βρίσκεται τὸ πιθανὸ ἐρέθισμα γιὰ κάθε συναίσθημα. Καί, ὅταν τὸ ἐντοπίζεις, νὰ εἶσαι σὲ ἐπιφυλακή, γιὰ ν’ ἀντιλαμβάνεσαι ὁποιαδήποτε συναισθηματικὴ ταραχὴ τῆς καρδιᾶς, ἤ νὰ κρατᾶς τὴν καρδιά σου κάτω ἀπὸ τὸν σταθερὸ ἔλεγχο τοῦ νοῦ.

Χρειάζεται ν’ ἀσκηθεῖς σ’ αὐτό. Μὲ τὴν ἐξάσκηση εἶναι δυνατὸ ν’ ἀποκτήσεις πλήρη αὐτοκυριαρχία.

Ὅλα πάντως προέρχονται ἀπὸ τὸν Θεό. Γι’ αὐτὸ ἂς στρεφόμαστε σ’ Ἐκεῖνον μὲ τὴν προσευχή. Καὶ ὅμως, γράφεις ὅτι δὲν προσεύχεσαι. Τί εἶναι τοῦτο πάλι; Μήπως ἔγινες ἄθεη;

Τί πάει νὰ πεῖ δὲν προσεύχεσαι; Μπορεῖ νὰ μὴ λὲς τὶς τυπικὲς προσευχές, ἀλλὰ ν’ ἀπευθύνεσαι στὸν Θεὸ μὲ δικά σου λόγια καὶ νὰ Τοῦ ζητᾶς βοήθεια. Κοίτα, Κύριε, τί συμβαίνει μ’ ἐμένα. Ἐτοῦτο κι ἐκεῖνο… Δὲν μπορῶ νὰ τὰ βγάλω πέρα μόνη μου. Βοήθησέ με, πολυεύσπλαχνε!.

Νὰ Τοῦ μιλᾶς γιὰ κάθε σου ἀνάγκη, ἀκόμα καὶ τὴν πιὸ μικρή, καὶ νὰ Τὸν παρακαλᾶς γιὰ διαρκῆ ἐνίσχυση. Αὐτὴ ἡ προσευχὴ εἶναι ἡ πιὸ γνήσια.

Γιατί ἀκοῦς ἐκεῖνον ποὺ σὲ ἀποτρέπει ἀπὸ τὴν προσευχή; Δὲν καταλαβαίνεις ὅτι κι αὐτὸ εἶναι δουλειὰ τοῦ ἐχθροῦ; Ναί, ἀναμφίβολα εἶναι.

Ψιθυρίζει στὸ αὐτί σου: «Μὴν προσεύχεσαι!» Καὶ μερικὲς φορές, ἀφοῦ κυριαρχήσει σ’ ὁλόκληρο τὸ σῶμα σου, σὲ ρίχνει στὸ κρεβάτι καὶ σὲ ἀποκοιμίζει. – Κατάθλιψη

Δικά του τεχνάσματα εἶναι ὅλα τοῦτα. Μὰ ἐνῶ ὁ πονηρὸς κάνει τὴ δουλειά του, πασχίζοντας νὰ σὲ ἀποσπάσει ἀπὸ τὸ καλό σου ἔργο, πρέπει κι ἐσὺ νὰ κάνεις τὴ δική σου δουλειά, ἐπιμένοντας σ’ αὐτὸ τὸ ἔργο ὥς τὸ τέλος.

Ὁπλίσου, ὅπως τόσες φορὲς σοῦ ἔχω πεῖ, μὲ θάρρος καὶ μὴν ἀκοῦς τὸν ἐχθρό. Καμιὰ προσοχὴ μὴ δίνεις στοὺς ψιθυρισμούς του. Καὶ ἐπιπλέον, θύμωσε! Θυμώνοντας ἐναντίον του, εἶναι σὰν νὰ τὸν χτυπᾶς κατάστηθα. Ἀμέσως γίνεται καπνός.

Σοῦ εὔχομαι μ’ ὅλη μου τὴν καρδιὰ νὰ βρεῖς τελικὰ τὴν εἰρήνη.

Ὁ Θεὸς βοηθός!

Ποια είναι η μονολόγιστη Ευχή;  ...

Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός: «Παράλληλα με την εξάρτηση από τον Γέροντα, θα λέτε την ευχούλα, “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με”. Η ευχή είναι το πρώτο καθήκον κάθε μοναχού.

Ας προσέξουν ιδιαίτερα οι νέοι, οι αρχάριοι και αυτοί που μένουν μόνοι τους και είναι αιχμάλωτοι του θελήματός τους. Υπακοή στον Γέροντα και ευχή. Με τρεις ευχές χάνεται ο διάβολος.

Στην αρχή, η ευχή σε κάνει να τους βλέπεις όλους καλούς. Σου μιλά όλη η κτίση και χαίρεσαι πολύ.

Όσο πιο πολύ την λες, είναι σαν να φυτεύεις μία ρίζα μέσα σου και σιγά σιγά θα βλαστήσει και θα γίνει δένδρο. Όταν θα βγαίνεις από το κελλί σου να βάλλεις ένα όρο, ένα σημάδι. Θα λες: Από εδώ μέχρι εκεί θα λέω κάθε μέρα την ευχούλα. Από τα σκαλοπάτια μέχρι την Εκκλησία θα λέω: “Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον με”, και έτσι θα γίνει και θα μείνει καλή συνήθεια.

Στο διακόνημά σου πάλι να λες την ευχή. Το βράδυ να κάνεις και πνευματική μελέτη. Στην αρχή, όταν θα την λες θα αισθάνεσαι κόπωση στο μυαλό, αλλά μετά θα έρθουν τα δάκρυα. Φροντίστε για τα δάκρυα. Αν δεν έχουμε δάκρυα δεν πάμε καλά, να το ξέρετε. Τα πρώτα, που έρχονται καθαρίζουν και μετά ακολουθούν άλλα, που είναι από αγάπη. Και τούτο να ξέρετε. Ότι τα δάκρυα γίνονται συνήθεια. Όπως στο πλυντήριο καθαρίζονται τα ρούχα, έτσι και τα δάκρυα καθαρίζουν την ψυχή.

Η ευχή θα σας φέρει σε μια κατάσταση, που θα βλέπετε όλη την φύση σε μία ανείπωτη ομορφιά. Η φύση η ίδια θα σας συνομιλεί, θα σας χαμογελάει. Όχι ότι αλλοιούται, και πότε είναι άγρια και πότε ήμερη, αλλά από τον ευδιάθετο τρόπο της ψυχής σας φέρεται και αυτή. Όταν η ψυχή σας πάρει αυτόν τον αγιασμό λέγοντας την ευχούλα, θα δείτε την φύση βουτηγμένη σε μία ανέκφραστη χαρά. Όταν προβιβασθείτε με την ευχή σε ανώτερο επίπεδο θα δείτε την φύση σε ανώτερη πνευματική κατάσταση. Όλη η φύση θα συμπροσεύχεται με σας.

Μετά έρχονται παρηγορίες στον ύπνο ως όνειρα. Αισθάνεσαι ότι πετάς και δεν νοιώθεις το σώμα και τον περιορισμό. Και όλα αυτά είναι ο πρόλογος. Βιάσου, λοιπόν, να μπεις στο κυρίως θέμα.

Από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΥ – Ο ΧΑΡΙΣΜΑΤΟΥΧΟΣ ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΣ – ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΦΡΑΙΜ Ο ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ» – ΨΥΧΟΦΕΛΗ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΑ 12

Πως κρατούμε στην ψυχή μας το Άγιο Πνεύμα;

Ο αγαθός Παράκλητος είναι η ψυχή της Εκκλησίας

Ἀδελφοί, ἑορτάζουμε σήμερα τήν «τελευταίαν ἑορτήν» τοῦ χαρμοσύνου Πεντηκοσταρίου, τήν ἑορτή τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐξεχύθη κατά τρόπο μοναδικό. Τό Άγιον Πνεύμα κατῆλθε «ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν» στό ὑπερῷο τῆς Ἱερουσαλήμ, ὅπου βρίσκονταν οἱ μαθητές τοῦ Χριστοῦ, «καί ἐπλήρωσεν ὅλον τόν οἶκον οὗ ἦσαν καθήμενοι… ἐκάθισέ τε ἐφ᾿ ἕνα ἕκαστον αὐτῶν» καί τούς ἀνέδειξε πνευματέμφορους κήρυκες τῆς ἀληθείας καί ἀνακαινιστές τῆς Οἰκουμένης. Ἀπό τότε ἐγκαινιάσθηκε νέα ἐποχή, ἡ ἐποχή τῆς Χάριτος. Ἀλήθεια, πόσο προνομιοῦχοι εἴμαστε οἱ χριστιανοί πού ζοῦμε στήν ἐποχή τῆς Χάριτος! Διότι τό Άγιον Πνεύμα ἐξακολουθεῖ καί σήμερα νά μᾶς ἐπισκέπτεται, νά γεμίζει τό ἐσωτερικό μας μέ τή θεία παρουσία Του, νά φωτίζει τή διάνοιά μας, νά ἁγιάζει τήν καρδιά μας.

Πῶς γίνεται φανερή ἡ παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί πως θα κρατούμε στην ψυχή μας το Άγιο Πνεύμα;

Πρωτίστως ἡ παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γίνεται φανερή ἀπό τόν θεοσύστατο θεσμό τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ ἀγαθός Παράκλητος εἶναι ἡ ψυχή τῆς Ἐκκλησίας, Αὐτός πού «ὅλον συγκροτεῖ τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας»! Τήν ὁδηγεῖ «εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν». Τήν προφυλάσσει ἀπό ποικίλες πλάνες. Τήν προστατεύει ἀπό κάθε αἵρεση πού θέλει νά νοθεύσει τήν ἀλήθεια τοῦ εὐαγγελίου, ἀπό κάθε ἐχθρό πού θέλει νά τήν ἐξαλείψει ἀπό τό πρόσωπο τῆς γῆς. Ἡ Ἐκκλησία ὀφείλει τόν αἰώνιο θρίαμβό της στήν παρουσία τοῦ Παναγίου Πνεύματος.

Τό Άγιον Πνεύμα τελεῖ τά μυστήρια καί ὅλες τίς ἁγιαστικές πράξεις τῆς Ἐκκλησίας μέ τό χέρι καί τή γλῶσσα τῶν λειτουργῶν ἱερέων. Οἱ πιστοί βαπτίζονται «εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» καί γίνονται φωτόμορφα τέκνα τῆς Ἐκκλησίας. Μυρώνονται μέ τό ἅγιο Χρῖσμα καί χαριτώνονται. Ἐξομολογοῦνται τά κρίματά τους στόν Πνευματικό καί βγαίνουν ἀνάλαφροι ἀπό τό ἐξομολογητήριο. Προσέρχονται «μετά φόβου Θεοῦ πίστεως καί ἀγάπης» καί κοινωνοῦν Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί ζωήν τήν αἰώνιον».

Ἡ παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γίνεται φανερή καί ἀπό τό θαῦμα τῆς πίστεως. Ἀμέσως μετά τήν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στό πρῶτο κήρυγμα τοῦ ἀποστόλου Πέτρου πίστεψαν στόν Χριστό 3.000 ψυχές. Ἀπό τότε καί μέχρι σήμερα διά μέσου τῶν αἰώνων ὅπου κηρύσσεται τό κήρυγμα τοῦ εὐαγγελίου ἑλκύονται στή σωτηρία πλήθη ἀνθρώπων! Ἀνθοῦν τά κέντρα τῆς Ἱεραποστολῆς στήν Ἀφρική καί τήν Ἀσία! Θριαμβεύει ἡ πίστη στίς χῶρες τοῦ ἄλλοτε σιδηροῦ παραπετάσματος!

Ἐπίσης ἡ παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γίνεται φανερή ἀπό τίς ἠθικές νεκραναστάσεις καί τίς θεῖες ἀλλοιώσεις πού συντελοῦνται στίς ψυχές. Τό Άγιο Πνεύμα βοηθᾶ ἁμαρτωλούς νά μετανοοῦν, ὑπερήφανους νά ταπεινώνονται, ἀσώτους νά ἐπιστρέφουν στήν ἀγάπη τοῦ Πατέρα, αἰχμαλώτους τῶν παθῶν νά ἀποκηρύσσουν τή φαύλη ζωή τους καί νά ψελλίζουν «ἥμαρτον». Τό Άγιον Πνεύμα χαρίζει στούς προφῆτες τό χάρισμα τῆς προφητείας, στούς ἱερεῖς τό χάρισμα τῆς εἰδικῆς ἱερωσύνης. Σοφίζει τούς ἀγραμμάτους. Ἀναδεικνύει τούς θεολόγους.

Τέλος ἡ παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γίνεται φανερή ἀπό τίς εὐλογίες πού χαρίζει στούς πιστούς. Τό Άγιο Πνεύμα μᾶς διδάσκει πῶς νά προσευχόμαστε, μᾶς φωτίζει νά κατανοοῦμε τίς ἀλήθειες τοῦ Εὐαγγελίου. Τό Άγιο Πνεύμα μᾶς ὁπλίζει μέ δύναμη καί θάρρος νά δίνουμε κρυστάλλινη μαρτυρία γιά τόν Χριστό. Τό Άγιο Πνεύμα κατανύσσει τίς καρδιές μας, δημιουργεῖ στό ἐσωτερικό μας διάθεση μετανοίας. Τό Άγιον Πνεύμα μᾶς ἐνισχύει νά σηκώνουμε μέ αὐταπάρνηση τόν σταυρό μας. Παρηγορεῖ τίς θλιμμένες καρδιές, ὅταν αὐτές ὀδυνῶνται! Τό Άγιο Πνεύμα δίνει τήν «καιομένην καρδίαν»! Ὁ χριστιανός δέν μπορεῖ νά κάνει τίποτε χωρίς τήν ἄκτιστη ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. «Χάριτι Θεοῦ εἰμι ὅ εἰμι», ὁμολογεῖ ὁ ἀπόστολος Παῦλος.

Πως όμως θα κρατούμε στην ψυχή μας το Άγιο Πνεύμα;

Ἐάν ζοῦμε ζωή καθαρότητος καί ἁγιασμοῦ, ἐάν φυλάσσουμε τήν καρδιά καί τή σκέψη μας ἀμόλυντη ἀπό ρυπαρούς λογισμούς, ἐάν ἀποστρεφόμαστε τή δυσώδη ἁμαρτία. Ὅπως ὁ καπνός διώχνει τίς μέλισσες, ἔτσι καί ἡ δυσώδης ἁμαρτία διώχνει τό Πνεύμα τό Άγιο.

Θά κρατοῦμε στήν ψυχή μας τό Άγιο Πνεύμα, ἐάν εὐθυγραμμίζουμε τή ζωή μας σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ὅσοι ὑπακοῦν στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, αὐτοί ἑλκύουν τή χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Ἐπίσης θά κρατοῦμεστήν ψυχή μας τό Άγιο Πνεύμα, ἐάν ζοῦμε συνειδητή μυστηριακή ζωή. Τά ἅγια μυστήρια εἶναι οἱ ἀγωγοί τῆς θείας Χάριτος.

Τέλος, θά κρατοῦμε στήν ψυχή μας τό Άγιο Πνεύμα, ἐάν ἔχουμε τόν πόθο νά «φερώμεθα» ἀπό τό Άγιο Πνεύμα, νά ζοῦμε σύμφωνα μέ τίς ἐμπνεύσεις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος! Ἐάν στοιχοῦμε στή ζωή τοῦ Πνεύματος! Δηλαδή, ἐάν εἴμαστε ἄνθρωποι προσευχῆς, λατρείας τοῦ Θεοῦ· ἄνθρωποι ταπεινοφροσύνης καί πραότητος, ὑπομονῆς, ἀνεξικακίας καί συγχωρητικότητος, ἀγάπης καί φιλανθρωπίας.

Ἀδελφοί, εἶναι πανευτυχεῖς οἱ χριστιανοί πού ζοῦν «ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι»! Οἱ καρδιές τους γίνονται ναός, μυροδοχεῖο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀπολαμβάνουν τούς καρπούς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τήν ἀγάπη, τή χαρά, τήν εἰρήνη, τή μακροθυμία, τή χρηστότητα, τήν ἀγαθοσύνη, τήν πίστη, τήν πραότητα, τήν ἐγκράτεια. Εἴθε νά ζοῦμε κι ἐμεῖς «ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι»! Νά ποθοῦμε τή ζωή τοῦ Πνεύματος! Νά καλοῦμε τόν ἀγαθό Παράκλητο νά ἔρχεται καί νά σκηνώνει στίς καρδιές μας. Ἀμήν.

Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Δράμας

Θεέ μου, κανένα καλό δεν έχω κάνει επί της γης...

Ο Μέγας Βασίλειος σε μια ευχή – που λέγεται στην ενάτη ώρα, με την οποία τελειώνουν οι ακολουθίες της ημέρας, και αρχίζει πλέον η καινούργια μέρα με τον εσπερινό – έχει τη φράση «εξέλιπον εν ματαιότητι αι ημέραι ημών». Και κάθε μέρα ο Μέγας Βασίλειος μας βάζει να λέμε ότι «εξέλιπον εν ματαιότητι αι ημέραι ημών».

Είναι πολύ μεγάλο πράγμα να σταθεί κανείς έτσι, να δει έτσι τα πράγματα και να πει: «Έχασα τον καιρό μου, Θεέ μου. Έχασα τις ευκαιρίες. Άφησα τις ώρες μου και τη ζωή μου και πέρασαν στη ματαιότητα. Δεν έκανα τίποτε».

Δεν πειράζει να πει κανείς έτσι. Δεν πειράζει να τα δει κανείς έτσι τα πράγματα, αρκεί να μην υπάρχει μέσα η απογοήτευση, να μην υπάρχει σ’ αυτά κάτι αρρωστημένο, αλλά να τα λέει κατά υγιή τρόπο. Διότι, προσέξτε· δεν λέει ψέματα κανείς την ώρα που θα πει ότι πέρασε η ζωή του εν τη ματαιότητι, ότι δεν έκανε τίποτε. Αυτή είναι η αλήθεια. Να το προσέξουμε.

Θα μας βοηθήσει πάρα πολύ στο να αρχίσουμε να σκεπτόμαστε έτσι και να βλέπουμε σωστά τα πράγματα η ζωή των αγίων. Οι μεγαλύτεροι άγιοι δεν δυσκολεύονται καθόλου να αισθάνονται ότι είναι οι μεγαλύτεροι αμαρτωλοί. Δεν δυσκολεύονται καθόλου να λένε αυτό που λέει ο Μέγας Βασίλειος στη θεία Λειτουργία του, στην ευχή πριν τον καθαγιασμό: «Ου γαρ εποιήσαμέν τι αγαθόν επί της γης». Και δεν λέει ψέματα εκείνη την ώρα ο άγιος. Λέει την αλήθεια.

Εμείς, πώς κόλλησε το μυαλό μας ότι κάνουμε τούτο, κάνουμε εκείνο, και δυσκολευόμαστε να πούμε ότι δεν κάναμε κανένα καλό πάνω στη γη. Ή, αν το πούμε καμιά φορά, μοιάζει σαν να κάνουμε χάρη σε κάποιον και το λέμε. Δηλαδή να, λέμε ψέματα, αναγκαζόμαστε να πούμε ψέματα ότι δεν κάναμε τίποτε. Ενώ οι άγιοι το λένε με άνεση και δεν λένε ψέματα.

Διότι, προσέξτε· πράγματι ο άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει τίποτε. Ο ίδιος ο Κύριος είπε: «Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» (Ιω. 15:5). Τίποτε. Δεν λέει: «Θα δυσκολευτείτε, δεν θα μπορέσετε να κάνετε πολλά πράγματα χωρίς εμένα», αλλά λέει: «Τίποτε δεν μπορείτε να κάνετε χωρίς εμένα».

Έτσι λέει ο Κύριος. Και το βλέπουμε αυτό στη ζωή των αγίων, οι οποίοι και θαύματα κάνουν και έχουν πλήρη συναίσθηση, πλήρη συνείδηση ότι είναι ο Θεός που εργάζεται δι’ αυτών, είναι η χάρη του Θεού που ενεργεί δια μέσου αυτών, και γι’ αυτό, όπως είπαμε, δεν υπερηφανεύονται οι άγιοι ούτε πάει το μυαλό τους ότι αυτοί κάνουν το θαύμα.

Εκείνο λοιπόν που μπορεί ο άνθρωπος να κάνει είναι να βλέπει αυτή τη ματαιότητά του, να βλέπει πόσο χάνει τον καιρό του, πόσο αρνητικός είναι, πόσο δεν είναι σωστή η στάση του απέναντι στον Θεό, να βλέπει πόσο χαζεύει από δω κι από κει, πώς ξεμωραίνεται, πώς ξεχνιέται, και να έρχεται σε μια συναίσθηση και να βλέπει λίγο την αλήθεια του εαυτού του, να βλέπει λίγο την αλήθεια του Θεού.

Αυτό μπορεί να κάνει ο άνθρωπος και έτσι να παραδίδεται στη χάρη του Θεού, για να ενεργεί ο Θεός. Τότε πολλά καλά θα γίνουν μέσα μας. Θα γίνουν πολλά καλά, αλλά θα τα κάνει η χάρη του Θεού. Όπως επίσης γύρω μας πολλά καλά θα γίνουν από μας, αλλά θα τα κάνει η χάρη του Θεού.

Δεν ψεύδεται λοιπόν ο άγιος, όταν λέει: «Ου γαρ εποιήσαμέν τι αγαθόν επί της γης». Εμείς πιο έξυπνοι είμαστε από τους αγίους; Πιο καλά εμείς καταλαβαίνουμε από αυτούς;

Πώς όλοι αυτοί, χωρίς καμιά εξαίρεση, έχουν αυτή την πεποίθηση, ότι είναι οι μεγαλύτεροι αμαρτωλοί, ότι κάνουν τα μεγαλύτερα λάθη, ότι δεν έχουν κάνει κανένα καλό επί της γης και ζητούν το έλεος του Θεού και συνεχώς αισθάνονται την ανάγκη να μετανοούν, να επιστρέφουν στον Θεό, να παρακαλούν τον Θεό να τους δεχτεί, να τους συγχωρήσει;

Ποιοι είμαστε εμείς οι οποίοι κινούμαστε επάνω σε εντελώς άλλη γραμμή και έχουμε εντελώς άλλο πνεύμα; Ποιοι είμαστε εμείς; Εκείνο που μένει λοιπόν στον άνθρωπο είναι να μετανοήσει.

Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου

Είπε γερών για τους εχθρούς…

Κάποτε, ἕνας ἄρχοντας τῆς τσαρικῆς αὐλῆς, πῆγε νά συμβουλευτεῖ ἕναν περίφημο τότε γιά τήν ἀρετή του, ἱερέα τῆς Πετρούπολης. Πάτερ, πές μου, τί νά κάμω; Ἔχω πολλούς ἐχθρούς. Μέ μισοῦν «ματαίως»· χωρίς κανένα λόγο. Μέ συκοφαντοῦν στόν Τσάρο. Κινδυνεύω νά χάσω τήν δουλειά μου. Ἂν ὁ Τσάρος πεισθῆ καί μέ ἀπολύσει, ποῦ θά σταθῶ; Πῶς θά ζήσω; Σᾶς παρακαλῶ, συμβουλέψετέ με. Τί νά κάμω;

-Νά προσεύχεσαι. Γιά ὅλους. Καί περισσότερο γιά αὐτούς πού ξεσηκώθηκαν ἐναντίον σου. Καί στό σπίτι. Ἀλλά καί στήν Ἐκκλησία, στήν θεία λειτουργία. Ἔχει μεγάλη σημασία αὐτό.

-Καί τί θά βγεῖ μέ αὐτό, πάτερ; εἶπε πικραμένος.

-Θά τό ἰδεῖς. Τά «ψίχουλα», οἱ μαργαρίτες οἱ μερίδες πού βγάζει ὁ ἱερέας στήν προσκομιδή, ὅταν διαβάζει ὀνόματα συμβολίζουν τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων· ζώντων καί κεκοιμημένων. Καί κάποια στιγμή, αὐτές τίς μερίδες ὁ παπᾶς τίς ρίχνει μέσα στό ἅγιο ποτήριο, μέ τά λόγια: «Ἀπόπλυνε, Κύριε, τά ἁμαρτήματα τῶν ἐνθάδε μνημονευθέντων δούλων σου, τῷ Αἵματί Σου τῷ Ἁγίῳ». Δηλαδή παρακαλεῖ τόν Χριστό νά ξεπλύνει μέ τό Αἷμα Του τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων πού μνημόνευσε.

Καί πρόσθεσε:- Γι᾿ αὐτό, ἄν θέλεις, ἄκουσέ με. Γράψε τά ὀνόματα ἐκείνων πού σέ ἐπιβουλεύονται σέ ἕνα χαρτί καί δῶσε τα στόν ἱερέα, νά τά μνημονεύει στή λειτουργία· καί θά τό ἰδεῖς!

Ἀπό τότε πέρασαν μιά, δυό, τρεῖς ἑβδομάδες. Μετά ἀπό ἕνα μήνα, νάτος, πάλι στόν παπᾶ. Καί πέφτοντας μπροστά στά πόδια του, ἐξομολογήθηκε: Θαῦμα, πάτερ! Θαῦμα! Θαῦμα! Δέν θά τό πιστέψετε! Ἔκανα αὐτό πού μοῦ εἴπατε. Καί, νά! Αὐτοί πού μέχρι τώρα μέ μισοῦσαν, καί ἤθελαν τό κακό μου, τώρα μοῦ συμπεριφέρονται μέ τέτοιο σεβασμό, μοῦ δείχνουν τέτοια ἀγάπη πού δέν ξέρω, πῶς νά τό ἐξηγήσω. Τό στόμα τους, πού πρῶτα ἦταν ὅλο χολή, τώρα στάζει μέλι. Ὅπου καί νά σταθοῦν, μόνο καλές κουβέντες λένε γιά μένα!

Καί ὁ σεβάσμιος γέροντας συμπέρανε:-Εἶδες, λοιπόν! Σοῦ τό ἔλεγα. Ἄφησε τό θέμα σου στό Θεό καί θά τό ἰδεῖς. Τώρα τό βλέπεις, ὁλοκάθαρα, πόσο ὁ Θεός φροντίζει γιά μᾶς. Πάντοτε λοιπόν, καί σύ «ἐν ψαλτηρίῳ» νά τό ἀνοίγεις τό κάθε σου πρόβλημα. Νά προσεύχεσαι. Ἰδιαίτερα γιά «τούς ἐχθραίνοντάς σοι ματαίως» (Ψαλμ. 3,8)· δηλαδή γιά ἐκείνους πού, χωρίς κανένα λόγο, σέ ἐπιβουλεύονται. Καί ὁ Θεός, θα τούς κάνει φίλους σου.

Έχω εντολή από τον άγγελό μου να μην πω σε κανέναν τίποτα….

Να σου πω κι ένα περιστατικό που μας συνέβη, όπου αν δεν είχε χάρισμα ο Γέροντας (Ιωσήφ ο Ησυχαστής), λίγο έλειψε να μας φάει (ο μισόκαλος) ένα καλογέρι μέσα από τα χέρια μας.

Εκεί στον Άη- Βασίλη κοινοβίασε σ΄εμάς ένας βλάχος ο «πάτερ Γιάννης» πολύ ευλαβής, αλλά απλός άνθρωπος. Για ένα διάστημα όμως σταμάτησε να λέει τους λογισμούς του στον Γέροντα. Τον φωνάζει ο Γέροντας:
«Δεν έχεις κανένα λογισμό να εξομολογηθείς;».
«Όχι, όχι πολύ καλά είμαι».

Εν τω μεταξύ στην προσευχή ο Γέροντας αισθανόταν μεγάλην ανησυχίαν για τον πάτερ Γιάννην. Μια φωνή τούλεγε ότι ο πάτερ Γιάννης δεν είναι

καλά. Μου λέει λοιπόν ο Γέροντας:
«Φώναξε γρήγορα τον πάτερ Γιάννη». Τον φωνάζω.
Έρχεται και του λέει ο Γέροντας αυστηρά:
«Θέλω να μου εξομολογηθείς τους λογισμούς σου».
«Μα Γέροντα δεν έχω τίποτε…».
Ο Γέροντας τον στρίμωξε: «δεν θα φύγεις, αν δεν εξομολογηθείς».

Τότε αναγκάστηκε να αρχίσει και να λέει μασημένα:
Ευλόγησον Γέροντα αλλά έχω εντολή από τον άγγελό μου να μην πω σε κανέναν τίποτα. Να, με την ευχή σου αξιώθηκα τον τελευταίον καιρό και προσεύχομαι με τον άγγελό μου μαζί.
Αλλά αφού με ανάγκασες ευκαιρία είναι να σχωρεθούμε για ότι τυχόν σου έφταιξα, διότι συμφωνήσαμε αύριο βράδυ να κατεβούμε μαζί στον παπα-Ματθαίον, να κοινωνήσω και μετά θα κατέβη ο προφήτης Ηλίας να παραλάβει με πύρινο άρμα την ψυχή μου».

Μόλις τον άκουσε ο Γέροντας του δίνει έναν μπάτσον πάνε και τα άρματα παν κι οι αναβάτες.

«Βρε πλανεμένε – του λέει- σ΄έβαλε ο μισόκαλος στο χέρι να σε ρίξει από κανέναν κρημνόν να πας εις την κόλασιν κι εσύ δεν μιλάς;».
«Μα Γέροντα είναι δυνατόν;».
«Περίμενε και θα δης αν είναι δυνατόν».

Το ίδιο βράδυ, την ώρα που είχε την επίσκεψη του «αγγέλου» να σου και του φανερώνεται – αυτήν την φορά όμως όχι μετασχηματισμένος σε άγγελον – αλλά πραγματικός ο πονηρός με κέρατα και του λέει αγριεμένα:
«Δεν σου είπα παλιοκαλόγερε να μην πεις το μυστικό μας στον Γέροντα;
Αχ και φθηνά μου την γλύτωσες. Εγώ καλά το κατάστρωσα να σε γκρεμίσω.
Μόλις άκουσε ο πάτερ Γιάννης έφριξε. Έτρεξε αμέσως στον Γέροντα και έπεσε στα πόδια του και τον ευγνωμονούσε.

Βλέπετε πόσος κίνδυνος υπάρχει όταν ο καλόγερος κρύβει τους λογισμούς του;

Από το βιβλίο
Ο ΓΕΡΩΝ ΑΡΣΕΝΙΟΣ Ο ΣΠΗΛΑΙΩΤΗΣ
Ιωσήφ

Παναγία, η αληθινή μας Μητέρα...

Μέσα στις ευλογημένες και άγιες παραδόσεις της Εκκλησίας μας είναι και αυτό το ωραίο τυπικό που έχουμε: Να διαβάζουμε τους Χαιρετισμούς της Παναγίας κάθε Παρασκευή βράδυ την περίοδο της Μεγάλης και αγίας Τεσσαρακοστής και να μαζευόμαστε όλοι οι Ορθόδοξοι στις εκκλησίες και να λέμε τα «Χαίρε» στην Παναγία μας, τα οποία «Χαίρε» δεν είναι μόνον «ποιητική αδεία», αλλά εκφράζουν κυρίως τη βαθύτερη ευγνωμοσύνη της ψυχής μας προς τη Μητέρα του Θεού και Μητέρα όλων μας, προς την Οποία οφείλουμε τόσα πολλά.

Και αν δεν είχαμε την αγία και ευλογημένη Θεοτόκο, δεν θα είχαμε τον Κύριο και Θεό και Σωτήρα μας. Γι’ αυτό η Εκκλησία μας, όπως ξέρετε, αποδίδει πολλή μεγάλη τιμή στην Παναγία μας, και όπου συγκεντρώνονται οι Χριστιανοί να υμνήσουν τον Σωτήρα Χριστό, υμνούν μαζί με τον Χριστό και την Παναγία μας.

Σ’ όλες τις Ακολουθίες, σ’ όλα τα Μυστήρια η Παναγία είναι πάντοτε στα δεξιά του Χριστού και υμνείται και εγκωμιάζεται από την αποστολική ακόμη εποχή μέχρι σήμερα. Δεν είναι κάτι καινούργιο αυτό. Είναι παράδοση των αγίων Αποστόλων, οι οποίοι είχαν την Παναγία εν τω μέσω αυτών.

Και όταν ο Κύριος ζούσε επί της γης, πριν αναληφθεί στους ουρανούς, είχε κοντά Του την Παναγία μας. Και στον Σταυρό, όπως ενθυμείσθε, αλλά και μετά την εις ουρανούς Ανάληψή Του, η Παναγία ήταν η Μητέρα των Αποστόλων. Ήταν εκείνη που τους στήριζε, τους δίδασκε, τους παρηγορούσε και τους κατηύθυνε και στο αποστολικό τους έργο.

Και αυτό που γινόταν με τους αγίους Αποστόλους γίνεται μέσα στους αιώνες μέχρι σήμερα. Στην αγία μας Εκκλησία έχουμε τον Λυτρωτή που είναι ο Χριστός μας, έχουμε τη Μητέρα του Λυτρωτή, κι έχουμε και τους Φίλους και τις Φίλες του Λυτρωτή που είναι οι Άγιοι.

Ερώτησαν κάποτε έναν θεολόγο της Εκκλησίας μας: «Τι είναι Εκκλησία;» Και απάντησε ότι «Εκκλησία είναι ο Λυτρωτής, η Μητέρα του Λυτρωτή και οι Φίλοι του Λυτρωτή». Αυτή είναι η Εκκλησία. Έχουμε λοιπόν από την Αρχαία Εκκλησία εν τω μέσω ημών την Υπεραγία Θεοτόκο.

Η Παναγία μας προΐσταται της Εκκλησίας των λελυτρωμένων. Η Παναγία μας είναι, μετά τον Χριστό, το αγιότερο και ιερότερο Πρόσωπο της Εκκλησίας. Είναι η πρώτη από τους σεσωσμένους. Η πρώτη που σώθηκε είναι η Παναγία μας.

Είναι η πρώτη, όπως μας διδάσκουν οι άγιοι Πατέρες, η οποία πέθανε, αναστήθηκε, ανήλθε στους ουρανούς, είναι στα δεξιά του Χριστού, πρεσβεύει για όλους μας, για όλο τον κόσμο, και στη Δευτέρα Παρουσία, όταν θα αναστηθούν όλοι, η Παναγία δεν θα αναστηθεί, διότι έχει ήδη αναστηθεί. Είναι ο πρώτος ήδη άνθρωπος που αναστήθηκε μετά τον Χριστό. Και απλώς θα πρεσβεύει για εμάς. Θα είναι πάντα στα δεξιά του Χριστού να πρεσβεύει για εμάς.

Είναι λοιπόν μεγάλη η ευλογία, η χάρη, η δόξα της Παναγίας μας. Και πώς μπορεί να είναι διαφορετικά, αφού μέσα στα άγια σπλάγχνα της βάσταξε τον Θεό; Έγινε η Χώρα του Αχωρήτου. Κι έτσι έγινε η Μητέρα της ζωής.

Εύα στα εβραϊκά σημαίνει μητέρα της ζωής, αλλά η καημένη η Εύα παρασύρθηκε από τον διάβολο και έγινε μητέρα του θανάτου. Μας κληροδότησε τον θάνατο. Ενώ η Παναγία μας έκανε την αντίθετη κίνηση από την Εύα. Η Εύα έκανε ανυπακοή στον Θεό και έχασε τον Θεό, ενώ η Παναγία μας έκανε τελεία υπακοή στο θέλημα του Θεού και κέρδισε τον Θεό.

Και όχι μόνο τον κέρδισε, αλλά τον πήρε μέσα στα άγια σπλάχνα της, τον κυοφόρησε, τον γέννησε, τον ανέθρεψε, κατά το ανθρώπινο, και τον παρέδωσε στον κόσμο, ως Μητέρα του Θεού. Και επειδή ο Κύριος είναι η ζωή και η ανάσταση, η Παναγία είναι η Μητέρα της Ζωής. Είναι εκείνη η οποία γέννησε τη Ζωή. Είναι Εκείνη η οποία μέχρι σήμερα μας οδηγεί στη ζωή που είναι ο Χριστός, και γι’ αυτό είναι η αληθινή Μητέρα της Ζωής.

Η αληθινή Εύα είναι η Παναγία μας, η οποία διόρθωσε το λάθος της παλαιάς Εύας και έγινε η ίδια η αληθινή Εύα, η αληθινή μας Μητέρα.

Αρχιμανδρίτης Γεώργιος Καψάνης!

Γιατί έδωσε ο Θεός την ελευθερία;   Ιερομόναχος Ιουστίνος ...

Ας δούμε ένα δύσκολο ερώτημα: Προς τι η ελευθερία, αφού κακοποιείται; Γιατί την έδωσε ο Θεός αν και προγνώριζε ότι οι περισσότεροι δεν θα έκαναν έλλογη χρήση; Δηλαδή έκανε καλά ο πατέρας που έδωσε την περιουσία στον άσωτο γιο, αν και ήξερε τον χαρακτήρα του, ότι δηλαδή θα τη σπαταλούσε καταστροφικά; Ήξερε τον χαρακτήρα του μικρότερου παιδιού του. Αυτός το είχε γεννήσει και το είχε ζήσει επί χρόνια. Ήταν γνωστός ο χαρακτήρας του. Τα λόγια του μεγάλου γιου, το παράπονό του, «Τόσα χρόνια σου δουλεύω και δεν αθέτησα καμιά εντολή σου», νομίζουμε ότι είναι ένα υπονοούμενο, μια «μπηχτή» κατά του αδελφού του, που προφανώς δεν δούλευε – ευσυνείδητα τουλάχιστον – και παρέβαινε εντολές του πατέρα. Λοιπόν έκανε καλά ο γονιός που του έδωσε την περιουσία; Έκανε καλά ο Θεός, που μας έδωσε την ελευθερία;

Πρώτα-πρώτα εφόσον άλλοι μεταχειρίσθηκαν και μεταχειρίζονται επωφελώς την ελευθερία τους έστω και βιώνοντας σε δυσχερέστερες συνθήκες, τούτο σημαίνει πώς δεν φταίει η ελευθερία αλλά η αδράνεια ή η κακεντρέχειά μας. Η ελευθερία είναι κάτι το καλό, το ευεργετικό. Γιατί να το στερήσουμε από τους νουνεχείς και συνετούς;

Μετά: Ας υποθέσουμε πως κάποιος χτίζει για μας ένα μυθικό ανάκτορο με κάθε τι τερπνό και επιθυμητό, που μπορεί ή δεν μπορεί να φαντασθεί ο πιο τρυφηλός και «ευμαροκυνηγός». Και μας βάζει μέσα για να μη βγούμε ποτέ έξω. Για να μιλήσουμε πιο πραγματικά, ρεαλιστικά, μας κλειδώνει σε μια χρυσή φυλακή· χρυσή μεν, φυλακή δε! Από την ίδια στιγμή το παλάτι, ο παράδεισος αυτός, θα μεταβληθεί σε κόλαση. Ο Παράδεισος δια της βίας θα γινόταν Κόλαση!

Ζυγίζουν πολύ διαφορετικά από πλευράς Ηθικής το καλό ή το κακό αν ενεργούνται αυτοπροαίρετα ή λόγω αναπόδραστου και άφευκτου εκβιασμού. Στις ερωταποκρίσεις της μοναχικής κουράς, και αφού ο τελετουργός ιερέας διαβεβαιώνει τον ασπαζόμενο την «ισάγγελη πολιτεία» πώς «όντως καλό έργο και μακάριο» διάλεξε, ζητάει να πληροφορηθεί κάτι. Τον ρωτάει να δηλώσει κάτι το καίριο και καθοριστικό για την ένταξή του ή μη στις τάξεις των αφιερωμένων: «ΕΡΩΤΗΣΗ: Με εκούσια τη γνώμη σου προσέρχεσαι στον Κύριο; ΑΠΟΚΡΙΣΗ: Ναι, με τον Θεό συνεργό μου, τίμιε πάτερ. ΕΡΩΤΗΣΗ: Μήπως από καμιά ανάγκη ή βία; ΑΠΟΚΡΙΣΗ: Όχι, τίμιε πάτερ».

Ο ηλικιωμένος πια Παύλος, μολονότι έχει μεγάλη ανάγκη να κρατήσει κοντά του τον ήδη αναγεννημένο δραπέτη δούλο Ονήσιμο για να τον υπηρετεί στο αποστολικό του έργο, όμως τον στέλνει πίσω στον χριστιανό κύριό του Φιλήμονα. Τον στέλνει γιατί δεν επιθυμεί να κάνει ο συγκεκριμένος πιστός «ως κατά ανάγκην το αγαθόν… αλλά κατά εκούσιον», όπως του διασαφηνίζει στη συστατική συναισθηματική επιστολή που δίνει στα χέρια του Ονησίμου (στ. 4). Άρα κρίσιμη η διάκριση μεταξύ εκουσίου η ακουσίου κακού η καλού. Αν σου βάλει κανείς το περίστροφο στον κρόταφο και σου πει: «Κάνε ελεημοσύνη», θα την κάνεις, και με το παραπάνω μάλιστα! Αλλά τι το όφελος; Είναι αυτό αρετή;

Είπαμε πώς ο Παράδεισος δια της βίας θα μεταλλασσόταν σε Κόλαση. Αντίθετα δια της ελευθερίας οδηγούμαστε στη μετάνοια, στον Παράδεισο. Η αγία «υστεροβουλία» του Θεού συνίσταται στο να επιστρέψουμε αυτοπροαίρετα κοντά Του. «Επ’ ελευθερία εκλήθητε» (Γαλ. 5.13). Η κατάσταση της γνήσιας ελευθερίας αρχίζει από εδώ μα τελειώνεται και πληρούται στην αιωνιότητα.

                                                                  *****

Στην εποχή μας φύεται άφθονη ελευθερολογία και δημοκρατολογία· είναι το κυκλοφορούν νόμισμα. Στιχουργούνται διθύραμβοι στην ελευθερία, μα πρόκειται για ελευθερία πλασματική, όχι της υφής που εξύμνησαν ο Διονύσιος Σολωμός και ο Ρήγας Φεραίος. Στο εγγύς παρελθόν κόπτονταν περί ελευθερίας συνήθως οι υπόδουλοι και υπόσπονδοι σε κοσμοθεωρίες «υπαρκτών», ολοκληρωτικών και προσωποπαγών κατά κανόνα καθεστώτων, που θεοποιούσαν τυράννους. Φάνταζαν οι γιγαντιαίες προσωπογραφίες τους στους δρόμους και στις πλατείες· δέσποζαν τα ρητά και συνθήματά τους με τεράστια γράμματα· τα βιβλία τους γίνονταν το «Ευαγγέλιο» των δυστύχων υπηκόων-υποτελών τους, που αν δεν τα ήξεραν «απόξω και ανακατωτά» όχι μόνο οι μαθητές και οι φοιτητές αλλά οι πάντες, αλίμονό τους… Αλώνιζε η προπαγάνδα – κατεξουσιαστική κατακυρίευση εθνών, καλούμενη αδιάντροπα κυνικά ή γλοιωδώς κολακευτικά «ευεργεσία», καθώς την ξεσκέπασε ο Χριστός (Λουκ. 22.25). Μιλούσαν για ελευθερία, και έκαναν φυτά τους αντιφρονούντες με τα ψυχοφάρμακα των Γκουλάγκ.

Σε τέτοια υποκείμενα παροτρύνει ο Παύλος να μη γινόμαστε δούλοι – και γιατί όχι και σε άψυχα «μπιχλιμπίδια», κοσμήματα και μπογιές ή σε «αστέρες» της «τέχνης» ή σε «είδωλα» της αθλήσεως, γιατί τότε παίρνουμε «κόκκινη κάρτα». Υφίστανται και μερικοί «ηγέτες πνευματικοί» επονομαζόμενοι, από τον χώρο των γραμμάτων και όχι μόνο, «ελευθερίαν… επαγγελλόμενοι, αυτοί δούλοι υπάρχοντες της φθοράς» (Β’ Πέτρ. 2.19).

                                                                 *****

Πιο αφάνταστα αδυσώπητη τυραννία ασκούν με τη βοήθεια του σατανά στους οικτρούς υποχειρίους των οι γκουρού. Τους συντρίβουν, τους διαλύουν και τους εκμηδενίζουν την προσωπικότητα. Τούτο άλλωστε είναι και το ιδανικό τους, το σβήσιμο, η εξαφάνιση, το νιρβάνα. Στυγνότατη δικτατορία, που την περιγράφουν με τα μελανότερα χρώματα όσοι κατόρθωσαν ν’ αποτινάξουν τη σκλαβιά τους (πρβλ. Διονυσίου Φαρασιώτη, Οι γκουρού, ο νέος και ο γέροντας Παΐσιος, Θεσσαλονίκη 2001).

Ευρεία η σύγχρονη φιλολογία και φλυαρία περί ελευθερίας από αρμοδίους και αναρμοδίους. Την ανόθευτη όμως και ατόφια ελευθερία την παρουσίασε μέσα σε μια μικρή φράση ένας μεγάλος ελεύθερος, έστω και κάτω από συνεχείς διωγμούς, εξορίες και κατατρεγμούς, ο ιερός Χρυσόστομος. Αποφάνθηκε εκ πείρας ότι «δεν είναι ελεύθερος, παρά μόνο αυτός που ζει εν Χριστώ» (Προς Θεόδωρον μοναχόν 5).

Κλείνει δε τον λόγο μας ο πολύς Παύλος με μια παραίνεση: «Τη ελευθερία ουν, η Χριστός ημάς ελευθέρωσε, στήκετε, και μη πάλιν ζυγώ δουλείας ενέχεσθε» (Γαλ. 5.1). Αμήν!

Η ευλάβεια προς την Υπεραγία Θεοτόκο...

Η ευλάβεια την οποία δείχνουμε οι Ορθόδοξοι χριστιανοί προς την Υπεραγία Θεοτόκο με πολλές εκδηλώσεις και εορτές είναι διότι θέλουμε να την τιμήσουμε και να της εκφράσουμε την αγάπη μας, τον σεβασμό μας, την αφοσίωσή μας.

Αυτό δεν είναι κάτι νεώτερο στην ιστορία της Εκκλησίας μας, αλλά είναι παράδοση αποστολική. Διότι διαβάζουμε στις Πράξεις των Αποστόλων, βιβλίο που έγραψε ο άγιος Ευαγγελιστής Λουκάς, ότι οι Απόστολοι είχαν εν μέσω αυτών την Μητέρα του Κυρίου.

Έτσι και η Εκκλησία μας, έχοντας πάντοτε αποστολική διαδοχή και συνέχεια, έχει εν μέσω Αυτής πάντοτε την Μητέρα του Λυτρωτή. Γι’ αυτό δεν θα γίνει σύναξη της Εκκλησίας, δεν θα γίνει τελετή της Εκκλησίας, δεν θα γίνει προσευχή της Εκκλησίας, χωρίς αμέσως να μνησθούμε και να επικαλεσθούμε και την Υπεραγία Θεοτόκο.

Αυτό δε το οποίο γίνεται στην Θεία Λειτουργία, όταν κατά την πιο εξαίρετη στιγμή της Θείας Λειτουργίας, όταν όλη η Εκκλησία έχει υψωθεί προς τον Θεό και έχει αναφερθεί προς τον Θεό, προσφέρουσα προς τον Θεό «τα σα εκ των σων», η πρώτη σκέψη της Εκκλησίας μετά την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος είναι το: «Εξαιρέτως της Παναγίας αχράντου, υπερευλογημένης, ενδόξου Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας».

Αυτό που ζούσαν οι άγιοι Απόστολοι, αυτό που ζει η αγία Ορθόδοξος Εκκλησία μας δια μέσου των αιώνων, οι Δυτικοί και οι αιρετικοί που εξέπεσαν από την αποστολική πίστη δεν μπορούν να το εννοήσουν. Και οι μεν προτεστάντες προσεγγίζουν χωρίς ευλάβεια την Κυρία Θεοτόκο, ενώ οι παπικοί με μία νοσηρά ευλάβεια.

Αυτό λοιπόν το οποίο ζει η Αγία Ορθόδοξος Εκκλησία μας, το οποίο ζήσαμε κι εμείς απόψε, ζει και το Άγιον Όρος. Διότι το Άγιον Όρους διατηρεί τον πυρήνα, την αποστολική παράδοση, την αποστολική πίστη και την αποστολική ζωή, και την των αγίων Πατέρων αποστολική ζωή και το ήθος, την τάξη, το δόγμα και την αλήθεια.

Έχει κι Αυτό την ευλογία να έχει πάντοτε την Κυρία Θεοτόκο εν τω μέσω Αυτού. Και όπου υπάρχει αγιορείτης, όπου υπάρχουν 2-3 αγιορείτες συνηγμένοι εν τω Ονόματι του Ιησού Χριστού, οι οποίοι συνάγουν τον νου σε νήψη και θεωρία εν τω Ονόματι του Ιησού Χριστού, εκεί αμέσως και η Κυρία Θεοτόκος ευρίσκεται.

Γι’ αυτό δύο τινά γνωρίζουν οι Αγιορείτες επιστημονικώς, σε βάθος και, όσοι διαμένουν στο Άγιον Όρος, το γνωρίζουν καλύτερα. Είναι το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλόν» και το «Χαίρε, Νύμφη Ανύμφευτε» και το «Θεοτόκε Παρθένε».

Και γι’ αυτό δεν υπάρχει ακολουθία στο Άγιον Όρος που να μην επισυνάπτεται και θεομητορική προσευχή, είτε Παράκληση, είτε Θεοτοκάριο, είτε οι Χαιρετισμοί της. Όλα αυτά είναι αποστολικά και πατερικά και σε βάθος ορθόδοξ

(1983)... Αρχιμ. Γεώργιος Καψάνης!

Πολλά έθνη βρίσκονται ακόμη στο σκότος:- Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος...

Πολλά έθνη βρίσκονται ακόμη στο σκότος… Γιατί μέχρι σήμερα ο Θεός δεν μας καταστρέφει;

Πολλά έθνη βρίσκονται ακόμη στο σκότος… «οι Χριστιανοί έχουν να δώσουν λόγο κατά την ημέρα της κρίσεως όχι μόνο για τους εαυτούς τους, αλλά και για τα έθνη τα αλλόφυλα και άπιστα, πως δεν κατόρθωσαν να τα επιστρέψουν εις θεογνωσία».

Εάν μέχρι σήμερα ο Θεός δεν μας καταστρέφει, δεν μας εξολοθρεύει, δεν μας αποδίδει κατά τις αμαρτίες μας αυτό το κάνει διότι είναι εύσπλαχνος, μακρόθυμος, πολυέλεος και αναμένει την μετάνοια και επιστροφή μας.

Αυτό το κάνει διότι βρίσκονται σπάνιοι στις ερημιές προσευχόμενοι υπέρ της σωτηρίας του κόσμου.

Βρίσκονται δε και στις πόλεις και άνδρες και γυναίκες φοβούμενοι τον Θεό και τηρούντες τις εντολές Του, και χάρη των ολίγων αυτών σώζει ο Θεός και τους λοιπούς.

Ο άγιος Χρυσόστομος λέγει, ότι οι Χριστιανοί έχουν να δώσουν λόγο κατά την ημέρα της κρίσεως όχι μόνο για τους εαυτούς τους, αλλά και για τα έθνη τα αλλόφυλα και άπιστα, πως δεν κατόρθωσαν να τα επιστρέψουν εις θεογνωσία.

Μία δε αιτία, για την οποία πολλά έθνη βρίσκονται ακόμη στο σκότος της ασεβείας, είμαστε εμείς οι Χριστιανοί.

Και απόδειξη αυτού είναι οι Άγιοι Απόστολοι.

Ήσαν μόνο δώδεκα, οι περισσότεροι αγράμματοι ψαράδες και μπόρεσαν αυτοί οι αγράμματοι όλο σχεδόν το γνωστό κόσμο να τον οδηγήσουν εις το φως της θεογνωσίας.

Με τον καλό τους λόγο, με τα καλά τους έργα και με το καλό τους παράδειγμα το πέτυχαν.

Η πίστη πρέπει να συνοδεύεται με έργα.

Διά της πίστεως και των καλών μας έργων θα μπορέσουμε και τους εαυτούς μας να σώσουμε και τους αδερφούς μας, που βρίσκονται στο σκοτάδι, θα καθοδηγήσουμε στο φως της θεογνωσίας.

Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ και Λόγε του Θεού του ζώντος, δος μας πίστη στερεά, ώστε, στερεωθέντες με την πίστη, βεβαιωθέντες με την ελπίδα και κραταιωθέντες με την αγάπη, να διαπλεύσουμε απρόσκοπτα και ακίνδυνα το πέλαγος της ζωής αυτής και ελιμενιστούμε στο ακύμαντο λιμάνι του παραδείσου, και απολαύσουμε από τα αγαθά εκείνα, τα οποία μάτι δεν είδε, αυτί δεν άκουσε και σε καρδιά ανθρώπου δεν ανέβησαν. Αμήν.

https://www.face-new237.com

Γέροντας Θεόφιλος Παραϊάν – Ο Χριστός καταδίκασε ιδιαίτερα τρία αμαρτήματα...

Γέροντας Θεόφιλος Παραϊάν : Από όσα γνωρίζω, κάθε αμάρτημα έχει τη βαρύτητα του - Ο Χριστός καταδίκασε ιδιαίτερα τρία αμαρτήματα...

Από όσα γνωρίζω, κάθε αμάρτημα έχει τη βαρύτητα του. Αν αναλογισθούμε ότι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είπε ότι δεν επιτρέπεται να πει κανείς στον αδελφό του «μωρέ»(3), τότε δεν ξέρω αν υπάρχουν πλέον τα περιθώρια να κατατάξουμε τις αμαρτίες σε μικρές και μεγάλες, όταν μάλιστα ξέρουμε ότι θα λογοδοτήσουμε ενώπιον του Θεού και για κάθε ανώφελο λόγο(4).

Εγώ κάνω μία διάκριση μεταξύ των παθών (ως αμαρτωλών συνηθειών, όπως είναι η οργή, η ακολασία, η φιλαργυρία κ.ά.), των αμαρτημάτων (ως απομονωμένων κακών πράξεων), των σφαλμάτων (εν γνώσει ή εν αγνοία), των ελλείψεων και των αδυναμιών.

Καθένα από τα ως άνω το αντιμετωπίζω στο βαθμό πού υπάρχει στο συγκεκριμένο άνθρωπο, λαμβάνοντας ύπ’ όψιν το μυαλό του, την ηλικία, την παιδεία και την πνευματική κατάσταση του εξομολογούμενου.

Όσον άφορα στα κατά μονάς αμαρτήματα, μία συχνότητα παρουσιάζουν αυτά στα όποια εμπλέκεται η ηδονή (ακολασία, μέθη), η ραθυμία (έλλειψη διάθεσης δέσμευσης στον αγώνα εκπλήρωσης του θελήματος του Θεού), ακόμη και η αδιαφορία για το θέλημα του Θεού, πράγμα πού οδηγεί στην έκτρωση, το διαζύγιο, την υποτίμηση της νηστείας. Όλα αυτά τα τελευταία γεννιώνται κατ’ εξοχήν από έλλειψη πίστης στο Θεό.

Έξαλλου είναι γνωστό ότι ο Χριστός καταδίκασε ιδιαίτερα τρία αμαρτήματα και συγκεκριμένα: την έλλειψη πίστης στο Θεό και στα λόγια του Θεού, την αφροσύνη, δηλαδή τον εκτροχιασμό από την πίστη, και την υποκρισία. Τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες θεωρήθηκαν ως βαριά αμαρτήματα ο φόνος, η πορνεία και η αποστασία. Σε τελευταία όμως ανάλυση το πιο μεγάλο αμάρτημα είναι αυτό πού εσύ έχεις, αυτό πού σε υποδουλώνει.

Μου φαίνεται πολύ παράξενο, όταν κάποιος κατά την εξομολόγηση, απαριθμώντας κάποια αμαρτήματα, καταλήγει με τη δήλωση: «Άλλα δεν έχω να πω», ωσάν όσα είπε μέχρι στιγμής να μην ήταν αρκετά. Εξίσου παράξενο μου φαίνεται, όταν κάποιος λέει: «Διέπραξα όλες τις αμαρτίες» ή «Δε σκότωσα και δεν έβαλα φωτιά.

Κατά τα άλλα όλα τα υπόλοιπα τα έκανα»(5). Ασφαλώς σ’ αυτούς τους ανθρώπους δεν επιχειρηματολογώ για να τους αποδείξω ότι δεν έχουν έτσι τα πράγματα” ότι δηλαδή δεν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο, δεδομένου ότι κανένας δεν μπορεί να διαπράξει όλα τα αμαρτήματα, ούτε ακόμη και αυτός πού δηλώνει ότι τα διέπραξε σημαίνει ότι όντως τα διέπραξε.

Θα μπορούσε εν τούτοις να λεχθεί ότι τα πιο συχνά αμαρτήματα είναι αυτά πού γίνονται πιο εύκολα και ταιριάζουν σε όλες τις ηλικίες. Αυτό το αναφέρουν μερικοί πού εξομολογούνται και ο λόγος ασφαλώς εδώ είναι για τα αμαρτήματα πού γίνονται με τη γλώσσα και μάλιστα όταν συνοδεύονται με την οργή(6). Αυτά τα αμαρτήματα, με το να μη συνδέονται άρρηκτα με την ηλικία, τα συναντάμε σε ανθρώπους κάθε ηλικίας, όλων των τάξεων, άσχετα από την παιδεία πού έχουν και τη γλώσσα πού μιλούν.

Γενικά στην εξομολόγηση τα αμαρτήματα αναφέρονται ως αμαρτήματα, δηλαδή οι άνθρωποι έτσι τα αντιλαμβάνονται. Αν όμως, παρά ταύτα, οι άνθρωποι δικαιολογούν μερικά αμαρτήματα, όπως, για παράδειγμα, την πορνεία, το ψέμα, την έκτρωση, την κλοπή, επιχειρώ να παρουσιάσω μια πνευματική γραμμή με βάση τις εντολές του Θεού, τη διδασκαλία της Εκκλησίας και τους ιερούς κανόνες.

Όταν χρειάζεται, κοντά στις θεωρητικές τοποθετήσεις, προσθέτω και μερικά πρακτικά παραδείγματα πού ξέρω, από τα όποια βγαίνει καθαρά ότι τα αμαρτήματα γκρεμίζουν τον άνθρωπο όχι μόνο κατά την ψυχική του πλευρά αλλά και τη σωματική του, όχι μόνο τη θρησκευτική-ήθική του πλευρά αλλά και τη βιολογική και κοινωνική. Ασφαλώς προσέχω πολύ κάθε φορά, ώστε τα πρόσωπα πού αναφέρω στα παραδείγματα να μην είναι δυνατόν να ταυτισθούν με συγκεκριμένα πρόσωπα.

Τελικά, ίσως εδώ είναι η στιγμή να αναφέρω τη διαπίστωση ότι η αληθινή αντιμετώπιση των αμαρτημάτων δε γίνεται την ώρα της εξομολόγησης αλλά την ώρα της προετοιμασίας για την εξομολόγηση(7) ή γενικά στα κηρύγματα. Στην εξομολόγηση ο χριστιανός πρέπει να προσέλθει αποφασισμένος, να έχει θέση απέναντι στην αμαρτία, να θεωρήσει τις αμαρτωλές πράξεις ως κάτι πού του προκαλεί ντροπή(8). Χωρίς αυτή τη συνείδηση και συναίσθηση δε γίνεται εξομολόγηση.

Το πολύ-πολύ μπορεί να γίνεται μια μυστική συνομιλία, απαρίθμηση των λυπηρών του βίου, αναφορά σε ελλείψεις και ελαττώματα καθώς και σε λάθη δικαιολογημένα ή όχι. Αλλά βέβαια τέτοια νοοτροπία και συμπεριφορά δεν οδηγεί στη συγχώρηση και την άφεση, γιατί σε τέτοιες περιπτώσεις τα αμαρτήματα δεν ανήκουν μόνο στο παρελθόν, αλλά μπορούν να συμβούν και στο εγγύς μέλλον, ακόμη μπορούν να μπουν και σε πρόγραμμα.

(3)Βλ. Ματθ. 5, 22.

(4)Βλ. Ματθ. 12, 36: «ότι πάν ρήμα aργόν δ εάν λαλήσωσιν οι άνθρωποι,

αποδώσουσι περί αυτόν λόγον εν ήμερα κρίσεως».

(5) Πόσο ίδιοι είναι οι άνθρωποι ανεξαρτήτως χώρας, πολιτισμού και άλλων

Ιδιαίτερων χαρακτηριστικών!

(6) Στό ρουμανικό κείμενο εδώ γίνεται και ένα λογοπαίγνιο με την παρήχηση πού

δημιουργείται από τον ορό γκούρα (gura)=στόμα και ουρά (ura)=όργή.

7) Αναφέρεται στη ρουμανική εξομολογητική πρακτική κατά την οποία, πριν

την εξομολόγηση των χριστιανών, γίνεται ανάγνωση των προκαταρκτικών

γενικών ευχών για την εξομολόγηση, στις όποιες απαριθμούνται συγκεκριμένα

αμαρτήματα και καλούνται οι πιστοί σε μετάνοια.

(8) Πρβλ. «τίνα ουν καρπόν είχετε τότε, έφ’ οίς νυν επαισχύνεσθε;» (Ρωμ. 6, 21).

Γέροντας Θεόφιλος Παραϊάν

Διδαχές μοναχής Πορφυρίας...Στον πονεμένο δεν μπορείς να μιλήσεις κατευθείαν για τον Θεό. Πρώτα πρέπει να ηρεμήσεις την ψυχούλα του...

Διδαχές μοναχής Πορφυρίας. Τα παιδιά του Θεού είναι άρχοντες, όχι κακομοίρηδες. Αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου, πώς θα αγαπάς τους άλλους; Όταν θλίβεσαι υπερβολικά, δεν αγαπάς τον εαυτό σου. «Αγάπα τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου»…

Διδαχές μοναχής Πορφυρίας

– Πρώτα εντοπίζω το βασικό πρόβλημα αυτού που έρχεται να ζητήσει βοήθεια και μετά προχωρώ στα πνευματικότερα. Πολλοί εδώ έχουν πετάξει τα ψυχοφάρμακα,

Ήρθε μια και της είπα κάτι τρελό: «Φτιάξε τα μαλλιά σου για να γίνεις καλά». Μου λέει: «Γερόντισσα, είσαι τρελή;». Τελικά δεν ήμουν και τόσο τρελή. Πράγματι, μόλις έφτιαξε τα μαλλιά της και ομόρφυνε, ανέβηκε το ηθικό της και πέταξε τα ψυχοφάρμακα.

– Χρησιμοποιούμε τον Χριστό, δεν Τον εμπιστευόμαστε, γι’ αυτό δεν εμφανίζεται. Να λέμε: «Γεννηθήτω το θέλημά Σου».

– Από τον πόνο μου πήγα να κοιμηθώ. Ο γέροντας Πορφύριος έλεγε μέσα μου: «Σήκω να διαβάσεις το κόκκινο βιβλίο που έχουν γράψει για μένα». Μου ήρθε να το πετάξω. Πάλι όμως άκουσα τη φωνή του: «Σήκω να διαβάσεις το βιβλίο». Τελικά το διάβασα όλη νύχτα και από τότε τον αγάπησα.

Πήρα το όνομά του και τον λατρεύω. Μαζί τρώμε, μαζί μιλάμε, μαζί περπατάμε. Του ζητάω και κάνει θαύματα στους ανθρώπους. Του λέω: «Γεροντάκο μου, βοήθησε αυτό τον άνθρωπο» και ο Γέροντας κάνει το θαύμα. Είμαστε με τον Γεροντάκο πολύ κοντά.

– Στον πονεμένο δεν μπορείς να μιλήσεις κατευθείαν για τον Θεό. Πρώτα πρέπει να ηρεμήσεις την ψυχούλα του, να τον γιατρέψεις, να του δώσεις χαρά και μετά να πας στον Θεό.

– Ο πόνος σε πάει στον Θεό. Η θλίψη σε απομονώνει. Όλο ζητάμε από τον Χριστό, ενώ θα έπρεπε να Τον εμπιστευόμαστε. Ο π. Πορφύριος είχε πολλή αγάπη. Η αγάπη του ήταν γιατρικό, όχι τα θαύματα που έκανε.

Η αγάπη του ήταν αυτή που σε συγκινούσε, τα θαύματα τα έκαμε η χάρη του Θεού. Αισθάνομαι ότι είμαστε μαζί με τον Γέροντα και με τον Χριστό. Του λέω: «Γεροντάκο, πάρε με αγκαλίτσα να κοιμηθούμε, γιατί είμαι κουρασμένη. Αν δεν έλθει κάποια φορά, το λέω στον Χριστό και νιώθω την παρηγοριά Του. Η αγνή αγάπη είναι δοτική!

Μην κρίνουμε μόνο από αυτά που βλέπουμε… (Διδακτική ιστορία)...

Μεγάλο κακό το να κρίνουμε μόνο από αυτά που βλέπουμε...

Ο ιερέας μόλις είχε τελειώσει το συμβούλιο με την εκκλησιαστική επιτροπή. Είχε βραδιάσει πια. Η βροχή έκανε τους δρόμους να γυαλίζουν στο φως του φεγγαριού.

Μπήκε στο αμάξι του και πήρε τον δρόμο για το σπιτικό του. Ήταν πολύ κουρασμένος. Σωματικά αλλά και ψυχικά. Όλη την ημέρα άκουγε τα προβλήματα του κόσμου προσπαθώντας να καθοδηγήσει, προσπαθώντας να μην αποκάμει ο ίδιος με αυτά που άκουγε δίνοντας συγχρόνως συγχώρεση και ελπίδα.

Καθώς είχε διασχίσει σχεδόν όλη την διαδρομή για το σπίτι του ξαφνικά πάτησε φρένο μπροστά σε ένα μαγαζί που πουλούσε σάντουιτς.

Κατέβηκε και με δυο τρία γρήγορα βήματα μπήκε μέσα στο κατάστημα. Η βροχή είχε δυναμώσει. Τα γυαλιά μυωπίας του θόλωσαν. Τα έβγαλε και τα σκούπισε με το εσώρασό του.

Στο κατάστημα δεν υπήρχε άλλος πελάτης. Δύο κοπέλες πίσω από τον κισέ και ένας νεαρός ο οποίος μάλλον πήγαινε τις παραγγελίες στα σπίτια.

«Θα ήθελα παρακαλώ, δύο σάντουιτς με γύρο και δύο με σουβλάκι…» είπε ο ιερέας.

Οι δύο κοπέλες κοιτάχτηκαν στα μάτια, με διάθεση να αστειευτούν.

Ο ιερέας κατευθύνθηκε προς το ψυγείο με τα αναψυκτικά και πήρε δύο. Τα τοποθέτησε δίπλα στην ταμειακή μηχανή. Αυτά που ζήτησε ήταν έτοιμα.

«Τι οφείλω παρακαλώ…», απευθύνθηκε στην κοπέλα που κτυπούσε τα πλήκτρα τις ταμειακής βαριεστημένα. Αντί όμως για την τιμή της παραγγελίας ο ιερέας δέχτηκε μία ερώτηση…

«Πάτερ, ξέρετε τί ημέρα είναι σήμερα; Μήπως ξεχάσατε»;

Ο ιερέας παραξενεύτηκε… «Τι ημέρα είναι…»;

«Είναι Παρασκευή πάτερ…δεν είναι νηστεία; Εσείς δήθεν πρέπει να μας δείχνεται το καλό παράδειγμα και όχι να τρώτε κρέατα τέτοια ημέρα…».

Ο ιερέας χαμήλωσε το κεφάλι του. Έβγαλε από το πορτοφόλι του το ποσό που είδε να αναγράφεται πάνω στην ταμειακή μηχανή.

«Κρατήστε τα ρέστα….θα ήθελα να προσεύχεστε για μένα, είμαι ένας ταλαίπωρος άνθρωπος γεμάτος πάθη…» είπε και βγήκε από το μαγαζί.

Η κοπέλα παρατήρησε ότι ο ιερέας βγαίνοντας από το μαγαζί τους δεν κατευθύνθηκε προς το αυτοκίνητό του, γεμάτη ικανοποίηση γι’ αυτό που είπε έκανε να βγει και αυτή έξω…

«Μα που πάει…»; είπε κοιτώντας την άλλη κοπέλα η οποία είχε σαστίσει με το όλο σκηνικό.

Ο ιερέας κατευθύνθηκε προς την αντίθετη πλευρά που βρισκόταν η πορεία του προς το σπίτι του. Με γοργό βήμα σε λίγα δευτερόλεπτα βρέθηκε στο σημείο που ήθελε. Ένας κάδος σκουπιδιών. Η βροχή άρχισε να δυναμώνει ακόμα περισσότερο.

«Αδελφέ, μπορώ να σε απασχολήσω λίγο…» ήταν τα λόγια του ιερέως προς τον μελαψό άνδρα ο οποίος έψαχνε μέσα στα σκουπίδια.

Ο άνδρας άφησε τις σακούλες που είχε στο χέρι του. Κατευθύνθηκε προς τον ιερέα.

Στάθηκε ακριβώς μπροστά του. Τα μάτια τους κοινωνούσαν την ίδια βροχή, τον ίδιο αέρα, το ίδιο κρύο…

Ο ιερέας δεν είπε κάτι άλλο. Άπλωσε τα χέρια του τις σακούλες με τα σάντουιτς και τα αναψυκτικά.

Ο μελαψός άνδρας δεν άπλωσε τα δικά του. Μάλλον δεν πίστευε ότι αυτό του συμβαίνει. Ένα μικρό παιδάκι, μάλλον ο γιος του, το οποίο στεκόταν δίπλα του άπλωσε τα μικρά και αδύνατα χεράκια του και πήρε τις σακούλες και άρχισε να τα περιεργάζεται.

Ο ιερέας με ένα νεύμα συγκατάβασης γύρισε και απομακρύνθηκε.

Φτάνοντας στο αυτοκίνητό του, το οποίο το είχε αφήσει μπροστά στο σαντουιτσάδικο, τον περίμενε μια έκπληξη.

Η κοπέλα η οποία του είχε κάνει την παρατήρηση είχε βγει έξω για να δει που πήγε… τα είχε δει όλα.

«Πάτερ… συγνώμη…». Δεν πρόλαβε όμως να ολοκληρώσει. Ο ιερέας της έπιασε τα χέρια και διακόπτοντάς της είπε: «Μην στεναχωριέσαι… να εύχεσαι για μένα, καλό σου βράδυ».

Τα μάτια της κοπέλας βούρκωσαν… δύο τρία δάκρυα κύλισαν στα μάγουλά της καθώς έβλεπε το αυτοκίνητο του ιερέως να χάνεται μέσα στην βροχερή νύχτα.

Από το απέναντι πεζοδρόμιο περνούσαν τώρα ο μελαψός άνδρας με το μικρό παιδάκι του γελώντας και τρώγοντας αυτά που τους πρόσφερε ο ιερέας.

Η κοπέλα μπήκε μέσα στο μαγαζί.

«Είσαι καλά»; την ρώτησε η συνάδελφός της.

«Μεγάλο κακό το να κρίνουμε γρήγορα και επιπόλαια μόνο από αυτά που βλέπουμε…» είπε με τρεμάμενη φωνή.

Αρχιμ.Παύλος Παπαδόπουλος!
Ι.Μ. Βεροίας

Το πρωί που σηκώνεστε κάνετε προσευχή;   ...

Το πρωί που σηκώνεστε κάνετε προσευχή; Διαβάζετε Γραφή; Ψάλλετε το Θεό; Προσευχή, παιδιά· «αδιαλείπτως προσεύχεσθε»! Να γιατί...

Το πρωί που σηκώνεστε κάνετε προσευχή; Διαβάστε παρακάτω γιατί είναι καλό να γίνετε πνευματικοί άνθρωποι. Μάθετε τι καλό κάνει η προσευχή στην ζωή μας και πως ο άνθρωπος μέσω αυτής επικοινωνεί με τον Κύριο. Μεγάλα και θαυμαστά θα ποιήσει ο Κύριος…

Το πρωί που σηκώνεστε κάνετε προσευχή;

Διαβάζετε Γραφή; Ψάλλετε το Θεό; Προσευχή, παιδιά «αδιαλείπτως προσεύχεσθε» (Α Θεσ. 5,17).

Θα δούμε θαύματα – θα δείτε θαύματα, παιδιά, στη ζωή σας.

Τώρα στα γηρατειά μου, κάθομαι καμιά φορά και θυμούμαι τα θαύματα που έκανε ο Θεός στη ζωή μου και δακρύζω. Θαύματα μικρό παιδί πως εσώθηκα!

Είχαμε ένα κήπο μικρό εκεί στο σπιτάκι και ήταν τότε τα πηγάδια ανοιχτά. Και εγώ μικρός ήμουν πολύ ζωηρός. Ξαφνικά, εκεί που έτρεχα, γλιστρώ και πέφτω κάτω στο στόμιο του πηγαδιού. Το σώμα μου το μισό σχεδόν κοιτούσε μέσα στο πηγάδι, ευτυχώς η ισορροπία του σώματος μου ήταν προς τα έξω. Λίγο τι και θα έπεφτα μέσα. Αφού έβλεπα σαν καθρέπτη το νερό. Μόλις κατόρθωσα και γλίτωσα. Αν έπεφτα μέσα, θα είχα πνιγεί. Κάποια προσευχή με έσωσε.

Έχω κι άλλες πολλές περιπτώσεις, μεγάλες. Βλέπει ο άνθρωπος θαύματα στην προσευχή.

Λοιπόν έτσι να κάνετε και εσείς και ο Κύριος θα σας σώσει και από σωματικούς κινδύνους και από πνευματικούς κινδύνους μεγάλα και θαυμαστά θα ποιήσει ο Κύριος. Μεγάλα εν Χριστώ.

Όχι εμείς οι μικροί και ανάξιοι, αλλά η δύναμη του Κυρίου, «η Θεία χάρις η πάντοτε τα ασθενή θεραπεύουσα και τα ελλειπόντα αναπληρούσα» (ακολ. χειροτ.).

Ο Θεός θα δώσει τη χάρη, όταν υπάρχει ταπείνωση, αγάπη, συναίσθηση ότι είμεθα ένα μηδενικό. Και τα μηδενικά αξιοποιούνται. Διαβάστε το βιβλίο «Ακολούθει μοι». Εκεί στο τέλος γράφει. Τα μηδενικά αξιοποιούνται, όταν υπάρχει μπροστά η μονάδα. Αν έχεις ένα μηδενικό, γίνεται δέκα αν έχεις δύο μηδενικά, γίνεται εκατό· αν έχεις τρία μηδενικά γίνεται χίλια…

Η συναίσθηση της μηδαμινότητος μας όταν έχουμε μπροστά τον Ένα. «Έν τω Θεώ ποιήσομεν δύναμιν» (Ψαλμ. 59,14).

Θα τα δούμε αυτά. Δεν είναι μύθος ο χριστιανισμός, αλλά είναι μία πραγματικότης την οποία την αισθανόμεθα και καθένας Χριστιανός είναι ένας μικρός Χριστός.

Διαβάστε το βιβλίο που συνέστησα και στους ιερείς «Η ζωή Του ζωή μου».

Λοιπόν είμεθα σύμφωνοι; Πνευματικοί άνθρωποι να είστε, να προσεύχεστε και για μας και για την Εκκλησία ολόκληρον.

Άντε στο καλό, στην ευχή του Χριστού και δεν πειράζει, παιδάκι μου, θα τραβήξομε εμείς το δρόμο μας. Ο Χριστός «Λοιδορούμενος ούκ αντελοιδόρει» (Α΄ Πετρ. 2,23) και οι απόστολοι έλεγαν «λοιδορούμενοι ευλογούμεν» (Α ΄ Κορ. 4,12).

Παναγία, η αληθινή μας Μητέρα...

Μέσα στις ευλογημένες και άγιες παραδόσεις της Εκκλησίας μας είναι και αυτό το ωραίο τυπικό που έχουμε: Να διαβάζουμε τους Χαιρετισμούς της Παναγίας κάθε Παρασκευή βράδυ την περίοδο της Μεγάλης και αγίας Τεσσαρακοστής και να μαζευόμαστε όλοι οι Ορθόδοξοι στις εκκλησίες και να λέμε τα «Χαίρε» στην Παναγία μας, τα οποία «Χαίρε» δεν είναι μόνον «ποιητική αδεία», αλλά εκφράζουν κυρίως τη βαθύτερη ευγνωμοσύνη της ψυχής μας προς τη Μητέρα του Θεού και Μητέρα όλων μας, προς την Οποία οφείλουμε τόσα πολλά.

Και αν δεν είχαμε την αγία και ευλογημένη Θεοτόκο, δεν θα είχαμε τον Κύριο και Θεό και Σωτήρα μας. Γι’ αυτό η Εκκλησία μας, όπως ξέρετε, αποδίδει πολλή μεγάλη τιμή στην Παναγία μας, και όπου συγκεντρώνονται οι Χριστιανοί να υμνήσουν τον Σωτήρα Χριστό, υμνούν μαζί με τον Χριστό και την Παναγία μας.

Σ’ όλες τις Ακολουθίες, σ’ όλα τα Μυστήρια η Παναγία είναι πάντοτε στα δεξιά του Χριστού και υμνείται και εγκωμιάζεται από την αποστολική ακόμη εποχή μέχρι σήμερα. Δεν είναι κάτι καινούργιο αυτό. Είναι παράδοση των αγίων Αποστόλων, οι οποίοι είχαν την Παναγία εν τω μέσω αυτών.

Και όταν ο Κύριος ζούσε επί της γης, πριν αναληφθεί στους ουρανούς, είχε κοντά Του την Παναγία μας. Και στον Σταυρό, όπως ενθυμείσθε, αλλά και μετά την εις ουρανούς Ανάληψή Του, η Παναγία ήταν η Μητέρα των Αποστόλων. Ήταν εκείνη που τους στήριζε, τους δίδασκε, τους παρηγορούσε και τους κατηύθυνε και στο αποστολικό τους έργο.

Και αυτό που γινόταν με τους αγίους Αποστόλους γίνεται μέσα στους αιώνες μέχρι σήμερα. Στην αγία μας Εκκλησία έχουμε τον Λυτρωτή που είναι ο Χριστός μας, έχουμε τη Μητέρα του Λυτρωτή, κι έχουμε και τους Φίλους και τις Φίλες του Λυτρωτή που είναι οι Άγιοι.

Ερώτησαν κάποτε έναν θεολόγο της Εκκλησίας μας: «Τι είναι Εκκλησία;» Και απάντησε ότι «Εκκλησία είναι ο Λυτρωτής, η Μητέρα του Λυτρωτή και οι Φίλοι του Λυτρωτή». Αυτή είναι η Εκκλησία. Έχουμε λοιπόν από την Αρχαία Εκκλησία εν τω μέσω ημών την Υπεραγία Θεοτόκο.

Η Παναγία μας προΐσταται της Εκκλησίας των λελυτρωμένων. Η Παναγία μας είναι, μετά τον Χριστό, το αγιότερο και ιερότερο Πρόσωπο της Εκκλησίας. Είναι η πρώτη από τους σεσωσμένους. Η πρώτη που σώθηκε είναι η Παναγία μας.

Είναι η πρώτη, όπως μας διδάσκουν οι άγιοι Πατέρες, η οποία πέθανε, αναστήθηκε, ανήλθε στους ουρανούς, είναι στα δεξιά του Χριστού, πρεσβεύει για όλους μας, για όλο τον κόσμο, και στη Δευτέρα Παρουσία, όταν θα αναστηθούν όλοι, η Παναγία δεν θα αναστηθεί, διότι έχει ήδη αναστηθεί. Είναι ο πρώτος ήδη άνθρωπος που αναστήθηκε μετά τον Χριστό. Και απλώς θα πρεσβεύει για εμάς. Θα είναι πάντα στα δεξιά του Χριστού να πρεσβεύει για εμάς.

Είναι λοιπόν μεγάλη η ευλογία, η χάρη, η δόξα της Παναγίας μας. Και πώς μπορεί να είναι διαφορετικά, αφού μέσα στα άγια σπλάγχνα της βάσταξε τον Θεό; Έγινε η Χώρα του Αχωρήτου. Κι έτσι έγινε η Μητέρα της ζωής.

Εύα στα εβραϊκά σημαίνει μητέρα της ζωής, αλλά η καημένη η Εύα παρασύρθηκε από τον διάβολο και έγινε μητέρα του θανάτου. Μας κληροδότησε τον θάνατο. Ενώ η Παναγία μας έκανε την αντίθετη κίνηση από την Εύα. Η Εύα έκανε ανυπακοή στον Θεό και έχασε τον Θεό, ενώ η Παναγία μας έκανε τελεία υπακοή στο θέλημα του Θεού και κέρδισε τον Θεό.

Και όχι μόνο τον κέρδισε, αλλά τον πήρε μέσα στα άγια σπλάχνα της, τον κυοφόρησε, τον γέννησε, τον ανέθρεψε, κατά το ανθρώπινο, και τον παρέδωσε στον κόσμο, ως Μητέρα του Θεού. Και επειδή ο Κύριος είναι η ζωή και η ανάσταση, η Παναγία είναι η Μητέρα της Ζωής. Είναι εκείνη η οποία γέννησε τη Ζωή. Είναι Εκείνη η οποία μέχρι σήμερα μας οδηγεί στη ζωή που είναι ο Χριστός, και γι’ αυτό είναι η αληθινή Μητέρα της Ζωής.

Η αληθινή Εύα είναι η Παναγία μας, η οποία διόρθωσε το λάθος της παλαιάς Εύας και έγινε η ίδια η αληθινή Εύα, η αληθινή μας Μητέρα.

Αρχιμανδρίτης Γεώργιος Καψάνης!

Γέροντας Εφραίμ Βατοπαιδινός: Ο αιφνίδιος θάνατος δεν έχει ισχύ για τον πιστό, δεν μπορεί να τον βλάψει πνευματικά..

Ο άνθρωπος που δεν κατέχει την ορθή γνωσιολογία για τον θάνατο προσπαθεί να τον αγνοήσει...

Οαιφνίδιος θάνατος από θεολογικής απόψεως. Στην σύγχρονη εποχή, που χαρακτηρίζεται από τις ραγδαίες εξελίξεις των επιστημών και της τεχνολογίας, από την σύγκλιση των πολιτισμών και την κρίση των αξιών, ακόμη και η ίδια η λέξη θάνατος αποφεύγεται και ό,τι την ανακαλεί απωθείται και απορρίπτεται…

Ο αιφνίδιος θάνατος από θεολογικής απόψεως του Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου, Γέροντος Εφραίμ.

Ο θάνατος για τον σύγχρονο άνθρωπο είναι μόνο κάτι το αρνητικό, μία απώλεια – τον «χάσαμε», λέγεται συχνά για τον πεθαμένο.

Ο άνθρωπος που δεν κατέχει την ορθή γνωσιολογία για τον θάνατο προσπαθεί να τον αγνοήσει και βιώνει έτσι ουσιαστικά μία νευρωτική ζωή, στερημένη του αληθινού νοήματος.

Η παύση της καρδιακής λειτουργίας ή και η νέκρωση του εγκεφαλικού στελέχους, δηλαδή ο βιολογικός, ο κλινικός θάνατος δεν είναι μία φυσική κατάσταση για τον άνθρωπο, δεν αποτελεί το κατ’ ευδοκίαν θέλημα του Θεού.

«Ο Θεός θάνατον ουκ εποίησεν» ο θάνατος παρενεβλήθη στην ανθρώπινη φύση και ενεργεί ως παράσιτο.

Ο θάνατος εισήλθε στον κόσμο διά της αμαρτίας των πρωτοπλάστων. Δεν είναι δυνατόν να προέρχεται το κακό από τον Θεό, αφού ο Θεός είναι αγαθός. Όταν δημιούργησε τον άνθρωπο δεν τον δημιούργησε για να πεθάνει. Μετά την διάπραξη της αμαρτίας όμως εμφανίστηκε ο θάνατος «η δε αν ημέρα φάγητε απ’ αυτού [του καρπού της αμαρτίας] θανάτω αποθανείσθε»(Γεν.2,17).

Και όντως λέγει ο απόστολος Παύλος «δι’ ενός ανθρώπου η αμαρτία εις τον κόσμον εισήλθε και διά της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτως εις πάντας ανθρώπους ο θάνατος διήλθεν» (Ρωμ.5,12). Δηλαδή ο θάνατος, ως αποτέλεσμα και καρπός της αμαρτίας των πρωτοπλάστων, είναι παρέμβλητος και εισέδυσε μέσα στην ανθρώπινη φύση και δι’ αυτής σε όλη την κτίση.

Ο Θεός μέσα στην άρρητη πρόνοιά Του οικονόμησε, ώστε να είναι άγνωστη η ώρα του θανάτου για τον κάθε άνθρωπο.

Διότι σύμφωνα με την Ορθόδοξη Θεολογία, αν ο άνθρωπος γνώριζε πότε θα πεθάνει, δεν θα σταματούσε να αμαρτάνει και να μην αδιαφορεί για την αρετή. Το άγνωστο της ώρας του θανάτου κρατεί τον πιστό σε μία διαρκή ετοιμότητα και εγρήγορση. «Γρηγορείτε ουν ότι ουκ οίδατε ποία ώρα ο Κύριος υμών έρχεται» (Ματθ. 24,42) είτε διά του θανάτου είτε διά της Δευτέρας Παρουσίας Του.

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο Θεός ευδοκεί σε έναν αιφνίδιο θάνατο. Υπάρχει ευχή που λέγεται στις Ακολουθίες της Εκκλησίας μας και στην οποία ζητούμε από τον Θεό να μας διαφυλάξει εκτός από των άλλων κακών και από τον αιφνίδιο θάνατο. «Έτι δεόμεθα υπέρ του διαφυλαχθήναι την αγίαν εκκλησίαν και την πολιν ταύτην, και πάσαν πόλιν και χώραν από λοιμού, λιμού, σεισμού, καταποντισμού, πυρός, μαχαίρας, επιδρομής αλλοφύλων, εμφύλιου πολέμου και αιφνίδιου θανάτου».

Η Εκκλησία προσεύχεται όχι μόνο για τα ενεργά μελή της, τους πιστούς, αλλά και για όλον τον κόσμο, που δυνάμει αποτελούν μέλη της. Οπότε ως μητέρα έχει στρέψει το ενδιαφέρον της και την στοργή της για να προστατέψει από κάθε κακό και να δοθεί κάθε καλό και ευλογία στα τέκνα της, σε όλο τον κόσμο. Γι’ αυτό προσεύχεται όχι μόνο υπέρ των Ορθοδόξων αλλά και «υπέρ ειρήνης του σύμπαντος κόσμου… υπέρ πλεόντων, οδοιπορούντων, νοσούντων, καμνόντων, αιχμαλώτων κ.λ.π.». – Αιφνίδιος θάνατος

Ο αιφνίδιος θάνατος για τον άθεο, τον άπιστο, τον αμετανόητο είναι ένα τρομακτικό γεγονός με φοβερές συνέπειες, γιατί ο χρόνος που δόθηκε από τον Θεό στον συγκεκριμένο άνθρωπο σε αυτήν εδώ την ζωή δεν αξιοποιήθηκε σωστά.

Ο άνθρωπος αυτός δεν αυτοπροσδιορίσθηκε θετικά ενώπιον του Θεού, του εαυτού του και του κόσμου και αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι δεν έζησε εν μετανοία, δεν έζησε με επίγνωση Θεού. Οπότε και η κοινωνία του με τον Θεό, η μετοχή του στην αιώνια θεία μακαριότητα κατά την μετά θάνατον ζωή διακυβεύεται. Αυτόν τον τύπο του ανθρώπου κυρίως θέλει η προαναφερθείσα ευχή αίτηση, να διαφυλάξει από τον αιφνίδιο θάνατο.

Για τον πιστό όμως, γι’ αυτόν που ζει σωστά και εμπειρικά την ορθόδοξη πνευματική ζωή, δεν έχει ισχύ ο αιφνίδιος θάνατος, δεν μπορεί να τον βλάψει πνευματικά.

Όσο μεγαλύτερη πνευματική κατάσταση έχει ένας άνθρωπος, τόσο δεν φοβείται τον θάνατο, θα λέγαμε ότι μάλλον τον επιθυμεί. Όχι γιατί μισεί την ζωή αυτήν ή γιατί θεωρεί το σώμα ως φυλακή όπως πίστευαν οι Πλατωνικοί φιλόσοφοι και έβλεπαν την απαλλαγή από αυτό μέσω του θανάτου.

Ο χριστιανός αγαπά την ζωή και ποθεί την κοινωνία με την όντως Ζωή, που είναι ο Χριστός. Γι’ αυτό μπορεί μαζί με τον απόστολο Παύλο να ομολογεί: «Εμοί γαρ το ζην Χριστός και το αποθανείν κέρδος… την επιθυμίαν έχων εις το αναλύσαι και συν Χριστώ είναι πολλώ μάλλον κρείσσον» (Φιλιπ. 1,21-23).

Έτσι και ο μακάριος Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής από αυτόν τον πόθο, τον θείο έρωτα προς τον Χριστό, την επιθυμία για ζωή αληθινή έλεγε: «Ο θάνατος, όπου εις τους πολλούς είναι μέγας και τρομερός, εις εμένα είναι μία ανάπαυσις, ένα γλυκύτατον πράγμα». Γι’ αυτό και σύστηνε «μακάριος, όστις νυχθημερόν ενθυμείται τον θάνατον και ετοιμάζεται να τον συναντήσει. Διότι έχει την συνήθειαν αυτός, εις όσους τον περιμένουν να έρχεται ιλαρός, αλλ’ εις όσους δεν τον προσμένουν καταφθάνει πικρός και σκληρός [ως αιφνίδιος]».

Αιφνίδιος θάνατος – Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης φέρνει ένα πολύ ωραίο παράδειγμα αιφνίδιου θανάτου.

Ας υποθέσουμε, λέγει, ότι είναι ένας βασιλέας που ζει μέσα στην χλιδή, την αμαρτωλότητα και κατέχει όλα τα πλούτη της γης. Την στιγμή που ο βασιλέας αυτός βρίσκεται σε ένα συμπόσιο και διασκεδάζει με τους πρίγκιπες και όλη την συνοδεία του, επάνω στον θρόνο του και σε όλο το μεγαλείο του, αν του έλεγε κάποιος ότι σε λίγο πεθαίνεις, θα ταρασσόταν και θα έτρεμε από τον φόβο του.

Αν όμως σε κάποιον πτωχό, αλλά πλούσιο στην αγάπη του Θεού, συνεχίζει ο άγιος Σιλουανός, λέγανε ότι τώρα πεθαίνεις, εκείνος με ειρήνη θα έλεγε: «Να γίνει το θέλημα του Κυρίου. Δόξα στον Θεό, διότι με θυμήθηκε και θέλει να με πάρει εκεί που πρώτος μπήκε ο ληστής».

Βέβαια το καλύτερο, το ιδανικό, είναι ο άνθρωπος να προγνωρίσει την ώρα του θανάτου του για να προσευχηθεί, να παραδώσει την ψυχή του σε κατάσταση προσευχής κάτι που συμβαίνει σε ενάρετους, οσίους Γέροντες. Έτσι ο μακάριος Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής προγνώρισε, είχε λάβει «πληροφορίαν» από την ίδια την Πανάγια ότι θα κοιμηθεί την ημέρα της Κοιμήσεώς της, δηλ. στις 15 Αύγουστου.

Αλλά και πολλοί προγενέστεροι άγιοι της Εκκλησίας μας είχαν προγνωρίσει την κοίμησή τους, όπως ο Δανιήλ ο Στυλίτης, ο Γρηγόριος ο Παλαμάς κ.ά. Ο όσιος Θεόγνωστος λέγει ότι σε όποιο ύψος αρετής και αν φθάσεις, όσα χαρίσματα και αν αποκτήσεις «μη ανάσχη απολυθήναι της σαρκός χωρίς προγνώσεως του θανάτου αλλά και δέου λιπαρώς περί τούτου».

«Τα κρίματα, του Θεού όμως είναι, άβυσσος πολλή»(βλ. Ψαλμ.35,7) και «τίς έγνω νουν Κυρίου;»(Ρωμ. 11,32).

Ο Θεός με τις ανεξιχνίαστες βουλές και αποφάσεις Του αποβλέπει πάντοτε προς την σωτηρία, την πνευματική τελειοποίηση του ανθρώπου, έστω και αν φαίνεται -μέσα στα όρια της πεπερασμένης ανθρώπινης λογικής- ότι ο άνθρωπος ζημιώνεται, αδικείται.

Έτσι ο Θεός επέτρεψε πολλοί άγιοι να πεθάνουν με αιφνίδιο θάνατο, όπως ο απόστολος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος, ο αββάς Μωυσής ο Αιθίωψ, ο όσιος Στέφανος ο Νέος, οι 38 εν Σινά και οι 33 εν Ραϊθώ αναιρεθέντες αββάδες, αλλά και ο μεγάλος αναμορφωτής του αγιορειτικού μοναχισμού, όσιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης και πολλοί άλλοι. Αυτοί ως πνευματικοί πατέρες αναδέχτηκαν τις αμαρτίες του λαού και θυσιάστηκαν όπως ο Χριστός για χάρη της σωτηρίας του κόσμου.

Αιφνίδιος θάνατος – Έγιναν δε και αιτία εγρηγόρσεως και αφυπνισμού για τους πιστούς.

Διότι, όπως λέγει ο άγιος Αναστάσιος ο Σιναΐτης, οι πιστοί θα πρέπει να διερωτούνται μετά τον αιφνίδιο θάνατο ενός αγίου: «Αν συνέβηκε τούτο σε αυτόν τον δίκαιο άνθρωπο, τί πρόκειται να πάθουμε εμείς οι αμαρτωλοί;».

Άλλοτε ο Θεός επιτρέπει έναν αιφνίδιο θάνατο, για να εξαλείψει πλήθος αμαρτιών. Στο Γεροντικό διαβάζουμε ότι κάποιος μοναχός έπεσε σε πορνεία και δύο άλλοι συνασκητές του, που είχαν ήδη κοιμηθεί, ζητούσαν από τον Θεό να τον κατασπαράξει ένα λιοντάρι, για να διαγραφεί με αυτόν τον επώδυνο θάνατο η αμαρτία του και να καταταγεί στην χορεία των σεσωσμένων μαζί τους.

Ο προορατικός μακάριος Γέροντας Πορφύριος έλεγε ότι οι ερευνητές επιστήμονες βρίσκονται πολύ κοντά στην εύρεση του φαρμάκου για τον καρκίνο, αλλά δεν επιτρέπει ο Θεός, γιατί ο Παράδεισος γεμίζει από καρκινοπαθείς.

Ο πόνος είναι συνυφασμένος με την ζωή μας. Πολλές φορές από τις έντονες θλίψεις λυγίζουμε, αν συμβαδίζει και η ολιγοπιστία.

Για παράδειγμα, αν γνωρίζουμε ότι κάποιο γνωστό μας πρόσωπο θα πεθάνει σε σύντομο χρονικό διάστημα, γιατί έχει κάποια θανατηφόρα ασθένεια, και ενώ προετοιμαζόμαστε ψυχολογικά να το αποδεχθούμε, παρόλα αυτά δεν το αντέχουμε, πόσο μάλλον θα μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε ειρηνικά και γαλήνια έναν αιφνίδιο θάνατο και μάλιστα για ένα νεαρό πρόσωπο;

Ο θάνατος είναι κάτι αφύσικο, διεστραμμένο και αποτρόπαιο. Παραμένει πάντοτε ο έσχατος εχθρός για τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος από την αρχαιότητα μέχρι και πριν μερικές δεκαετίες αντιμετώπιζε τον θάνατο με έντονο υπαρξιακό ενδιαφέρον.

Ο σημερινός όμως άνθρωπος που βλέπει σχεδόν καθημερινά πολλούς ομαδικούς ή βιαίους θανάτους από πολέμους, εγκλήματα ή δυστυχήματα με τα τηλεοπτικά μέσα, έχει χάσει αυτήν την υπαρξιακή αντιμετώπιση του θανάτου και τον θεωρεί ως κάτι φυσικό.

Ο χριστιανός όταν ομιλεί για τον θάνατο δεν το κάνει από πεσσιμισμό, δεν συμβιβάζεται μοιρολατρικά μαζί του, δεν τον θεωρεί φυσικό, τον βλέπει κυρίως ως εχθρό που πρέπει να τον νικήσει διά του Χριστού. «Έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος» (Α΄Κορ. 15, 26) «Ο Λόγος σαρξ, εγένετο» (Ιω. 1, 14) «ίνα καταργήση τον το κράτος έχοντα του θανάτου τουτ’ έστιν τον διάβολον» (Εβρ. 2, 14).

Η ενανθρώπηση του Θεού έγινε για να καταργηθεί ο θάνατος, η αμαρτία και να νικηθεί ο διάβολος.

Ο Χριστός προσέλαβε θνητό και παθητό σώμα, για να νικήσει τον θάνατο στο ίδιο Του το σώμα. Διά της σταυρώσεώς Του και της αναστάσεώς Του νίκησε τον θάνατο και έδωσε στον άνθρωπο την δυνατότητα, αφού ενωθεί μαζί Του, να νικήσει και αυτός τον θάνατο στην προσωπική του ζωή.

Έτσι πλέον μετά την σάρκωση του Θεού Λόγου ο θάνατος αλλάζει για τους χριστιανούς όνομα και προσανατολισμό, δεν ονομάζεται θάνατος, αλλά κοίμηση και γίνεται μία γέφυρα προς την αιώνια ζωή. Ο πιστός μεταβαίνει «εκ του θανάτου εις την ζωήν» (Ιω. 5, 24).

Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης μάς συμβουλεύει να μην ξεχνούμε ότι «ο θάνατος είναι τόσον αιφνίδιος κλέπτης, εις τρόπον οπού δεν ηξεύρεις πότε έρχεται εις του λόγου σου. Ενδέχεται να έλθη τούτην την ημέραν, τούτην την ώραν, τούτην την στιγμήν, και συ οπού εξημερώθης καλά, να μη φθάσης να ιδής την εσπέραν και συ οπού έφθασες την εσπέραν, να μη φθάσης να εξημερωθής…

Συμπέραινε, λοιπόν, αδελφέ μου, από τούτα, και ειπέ έτσι εις τον εαυτόν σου

«αν εγώ έχω να αποθάνω, και ίσως με έναν αιφνίδιον θάνατον, τί έχω να γίνω ο ταλαίπωρος; τί θέλει με ωφελήσει τότε, αν απολαύσω όλας του κόσμου τας ηδονάς;…ύπαγε οπίσω μου Σατανά, και κακέ λογισμέ, δεν θέλω σου ακούσω εις το να αμαρτήσω»».

Σύμφωνα με τους Πατέρες και την εμπειρία της Εκκλησίας μας πολύ ωφελούν τους κεκοιμημένους αδελφούς μας και ειδικά τους αιφνιδίως αποθανόντας- τα μνημόσυνα,τα σαρανταλείτουργα, οι προσευχές, οι ελεημοσύνες και η δική μας χριστιανική ζωή που αντανακλά ως φως και στις δικές τους ψυχές.

Κλείνοντας αυτήν την ολιγόλεπτη εισήγησή μας στην οποία ακροθιγώς αναφερθήκαμε σε ορισμένες πτυχές που σχετίζονται με τον αιφνίδιο θάνατο από θεολογικής βέβαια απόψεως – θα θέλαμε να τονίσουμε ότι ο θάνατος, ο χωρισμός της ψυχής από το σώμα του ανθρώπου αποτελεί ένα μυστήριο, για το οποίο τον κύριο λόγο τον έχει ο Κύριος της ζωής και του θανάτου.

Είναι μέσα στα ανεξερεύνητα κρίματα του Θεού, αν τελικά εμείς προσωπικά θα πεθάνουμε με αιφνίδιο θάνατο, όμως πρέπει να έχει γίνει πεποίθησή μας, να αφομοιωθεί από όλο το είναι μας ότι διά του αναστάντος Χριστού «ο θάνατος ούκετι κυριεύει» (Ρωμ. 6, 9), ενώ «το χάρισμα του Θεού είναι ζωή αιώνιος» (Ρωμ. 6, 23).